C-J Larsgården is geen nieuwe dj van Discobar Galaxie maar vormt
wel degelijk de helft van het behoorlijk prille duo A Perfect
Friend. Door zijn naam is het niet bijzonder moeilijk af te leiden
in welke wereldwindrichting we CJ moeten zoeken, dus als u
Noorwegen had geraden, dan had u het mis, want C-J is Zweed. De man
is actief in een handvol muzikale projecten en is er veelal degene
die aan de knopjes draait. Naast zijn elektronische uitzaaiingen
gaat de Scandinaviër ook door het leven als Ondo, waarmee hij
drone-metal produceert. Binnenkort te verkrijgen bij uw warme
bakker.
De andere helft van het Zweedse duo is de singer-songwriter Thomas
Denver Jonsson, die eigenlijk gewoon Thomas Jonsson heet. De
indiefolk van Jonsson wordt in A Perfect Friend samengesmolten met
de elektronica van C-J, niet de meest alledaagse maar daarom geen
minder interessante symbiose. De twee hadden gerust afzonderlijk
overleefd, waarbij Jonsson zijn nummers dan enkel zou begeleiden op
gitaar of piano, maar mensen veranderen graag eens van omgeving en
het moet gezegd, deze samenwerking is zeer geslaagd te noemen. Denk
aan Damien
Jurado met een rustige múm, of Bonnie ‘Prince’ Billy
die een mijmerend Sigur Rós achter zich
heeft staan.
Het titelloze debuut van A Perfect Friend eindigt en begint met een
instrumentaal nummer. Dat wil niet zeggen dat Thomas Denver Jonsson
hier van geen belang is: de man speelt glockenspiel, gitaar,
mondharmonica, accordeon, orgel, … en weet zich bijgevolg bezig te
houden. Ondanks een titel als ‘Rush Hour’ blijft het openingsnummer
nog behoorlijk rustig. Het verhaal geldt trouwens voor de hele
plaat. Nergens horen we snelle sequenties van clicks en bleeps of
is er plaats voor euforie, bombast of agressie. A Perfect Friend
brengt ons inkeer, dromerige landschappen en warmte. Het hoogtepunt
van deze stilte vormt het erg uitgesponnen ‘When The Temperature Is
Rising’. Met meer dan dertien minuten maakt deze gigant net geen
derde van het hele album uit. Slechts twee korte momenten, helemaal
in het begin en in het midden, horen we de zachte, melancholische
zang van Jonsson. De overige minuten zijn gevuld met een
elektronisch lappendeken vol field recordings dat net genoeg
minimale variatie bevat om de hele rit te boeien. Al was een helft
van dit nummer eigenlijk al voldoende geweest.
‘APF’, dat uiteraard staat voor de naam van de band, behoort tot de
niet-ambient sectie van de plaat en creëert geborgenheid met een
dominerend glockenspiel, handgeklap en repetitieve, bezwerende
zanglijnen. Eveneens esthetisch meer dan verantwoord is ‘Strings Of
Hayden’. Knisperende, krakende elektronica vindt warme eenzame
gitaarslagen en het duurt een tijdje voor Jonsson als een Will
Oldham met gebroken stem begint te zingen. Diezelfde Thomas speelt
mondharmonica in ‘TDR TDR TDR’. A Perfect Friend brengt ons hiermee
direct in kampvuurstemming; de minimale begeleiding bestaat
grotendeels uit vage, onverstaanbare gesprekken, net stil genoeg om
de treurnis in Jonssons stem niet te verstoren.
Het Belgische Stilll heeft geen slechte zet gedaan toen het de
Zweedse gasten van A Perfect Friend een kans gaf. Niet alleen
vormen de verschillen in beide stijlen een perfecte vriend wanneer
ze uit dezelfde boxen weergalmen, Scandinavische duo zou ook wel
eens een nieuwe vriend kunnen worden van menig melancholisch
mijmeraar. We kijken nu al uit naar een volgende release.
http://www.myspace.com/aperfectfriend
