Vooruit Gent, 8 juni 2006
Verscheidenheid is realiteit: met politiek heeft de
verjaardag van (K-RAA-K)³ niks te maken, maar de negatieve
kapstokken die verzuurde zielen aan deze waarheid hangen, werden op
de eerste avond van deze viering opgelost in een bad van etnisch
getinte muziekavonturen en fijne humor. Op de eerste avond van deze
tweedaagse bezorgde (K-RAA-K)³ het publiek een gratis rondje
bezwerende trips, electro-minimalisme, indie, postrock en
hilarische The Fast Show-capriolen die doemgedachten voor een
zoveelste zwarte zondag op rij gestadig lieten vervagen.
Wie over Silvester Anfang spreekt in termen van
songs of optredens, doet de waarheid geweld aan. Dit Maldegemse
collectief is veel meer een duistere koortsdroom na een paar glazen
absint en nummers spelen ze niet. Al zittend op het podium bracht
Silvester Anfang een bezwerend verhaal met een kop, climax en
staart zoals in de oude, gedegen verteltraditie. Het heidense
ritueel dat voor de gelegenheid gold als een soundtrack bij de
Turkse B-film ‘Kilink Istanbul’da’ begon met mistslierten van
belletjes, cimbalen, elektronica en gitaargepingel, maar de drums
namen steeds meer het roer in handen en de percussieve crescendo
werd minutenlang aangehouden. Uiteindelijk begon de trip waar ze
begonnen was met ruisende elektronica en belletjes en ontwaakte het
publiek uit zijn trance. Silvester Anfang was alweer overtuigend en
dient door iedere avontuurlijk ingestelde muziekliefhebber gevolgd
te worden.
Met het Finse Es werden heidense heksenkringen
ingeruild voor een religieuze viering van elektronica. Ook deze
elektronica-fetisjist mikte op de roes, maar die bleek toch een
stuk minder intens dan bij Silvester Anfang. Met zijn geloopte
orgelklanken en snerpende geluiden plaatste Es zich ergens tussen
de dromerige sound van Fennesz en het majestueuze van M83. Op
bepaalde momenten leek de man de geëlektrificeerde hypnose van deze
acts te kunnen benaderen, maar zijn minimalistische aanpak begon na
een tijdje toch te vervelen en het gebrek aan spanning werd
geleidelijk aan sterker. Es was te wisselvallig om de uitgepuurde
schoonheid van bijvoorbeeld Fennesz en Ryuichi Sakamoto te
bereiken, maar aan het bloeiende Finse elektroncia-firmament
fonkelen gelukkig nog sterren en de scène blijft er één om in de
gaten te houden.
Na een wat saaie performance mochten De Portables
weer schwung in de avond brengen. Zoals steeds speelde de band met
erg veel goesting en indierock, pure pop en potige postrock werden
vlotjes aan elkaar gebreid. De elektronica van ‘Girls, Beware!’
werd alweer achterwege gelaten en de kaart van de gitaar werd volop
getrokken. Er werd voortdurend geswitcht van instrument en een
betonmolen van een bas mocht in het laatste nummer alles aan
gruizelementen malen. Hun Mogwaiaanse postrock op het eind was het
meest indringende moment van een weinig memorabel, maar alweer erg
degelijk optreden.
Een optreden dat ons langer zal bijblijven, is dat van
Maher Shalal Hash Baz. ‘Ze spelen een beetje vals,
maar leuk is het wel’, werd ons voor het optreden toevertrouwd. Dat
bleek een uitspraak die in de titelstrijd van ‘eufemisme van het
jaar’ hoog zal scoren. Termen als songs, drumpartijen,
notenopvolgingen en dergelijke moeten bij dit olijke sextet tussen
enorme haakjes worden geplaatst. Tori Kudo en co speelden ‘nummers’
die in lengte varieerden tussen 5 en 50 seconden en vooral
uitblonken in een keiharde verwerping van virtuositeit en het
houden van de maat. Met de naïviteit van een stel kleuters die voor
het eerst een instrument in hun handen gestopt krijgen, klungelden
de Japanners erop los met een fusie van The Fast Show’s ‘Jazz
Club’, Monthy Python en een punkattitude tot gevolg. Er werden
lucifers aangestoken, papiertjes verfrommeld en wanneer een
folksong dan toch om de hoek kwam loeren tussen de speelse chaos,
bracht de gitarist met wat stuntelige bewegingen en dito solo’s de
melodie tot een abrupt eind. De Japanners toonden constant
notenbalken aan elkaar alvorens te beginnen spelen en dat maakte
hun optreden er alleen maar grappiger en zelfs bijna ontroerend op.
We weten nog steeds niet wat we moeten denken van Maher Shalal Hash
Baz, maar we hebben alleszins goed gelachen en we zullen de
charmerende Japanners niet gauw vergeten.
Echte memorabele momenten zijn uitgebleven, maar toch had dit
gratis muziekfestijn alles in zich om het publiek een onderhoudende
avond te bezorgen. Muzikale diversiteit, bezwering en humor: meer
heeft een mens op een vrijdagavond niet nodig om gelukkig te zijn.
Op muzikaal vlak onthouden we vooral de prestatie van Silvester
Anfang, maar met hun surreële mix van naïviteit, stunteligheid en
stand up comedy zal het optreden van Maher Shalal Hash Baz
ongetwijfeld het langste bijblijven.
