Toen we hoorden dat post-rockpioniers Slint hun legendarische album
‘Spiderland’ integraal ten gehore zouden brengen op het podium van
de AB, konden de tickets niet snel genoeg besteld zijn. De
verwachtingen bij een dergelijk reünieconcert zijn altijd hoog,
maar Slint loste ze moeiteloos in.
De Nieuw-Zeelandse rockers van Die! Die! Die!
kregen de eer te mogen openen voor Slint. Het drietal maakte
melodieuze, misschien ietwat stuntelig overkomende punkrock. In hun
muziek klonken invloeden door van hun landgenoten van The Clean, en
ook verwijzingen naar postpunk bands als Gang of Four waren snel
gemaakt. Hun dynamische sound hadden ze vooral te danken aan het
strakke drumwerk van Michael Prain, dat de felle gitaarpartij
ondersteunde. Enkele van hun songs mondden uit in een luide noisy
finale, met een dissonante lawine aan gitaargeluiden van
zanger/gitarist Andrew Wilson. Niet meteen de revelatie van het
jaar, maar het volgen waard.
In tegenstelling tot hun voorprogramma behoeft
Slint nauwelijks introductie. De groep staat
ondertussen bekend als een van de invloedrijkste bands van hun tijd
en wordt, na Talk Talk, beschouwd als de belangrijkste voorloper
van het post-rockgenre, dat het volgende decennium pas echt ingang
zou vinden bij het publiek. Slint maakte slechts twee albums: hun
door Steve Albini geproducete debuut ‘Tweez’ (1987) en opvolger
‘Spiderland’ (1991). Die laatste plaat werd hun meesterwerk, waarop
ze experimenteerden met verschillende stijlen en structuren. Het
album bevat 6 atmosferische, epische songs die de luisteraar naar
de keel grijpen.
Na de release van ‘Spiderland’ gingen de groepsleden elk hun eigen
weg, tot ze 2 jaar geleden toezegden om het All Tomorrow’s Parties
festival in Engeland te cureren. Dit jaar doen ze een kleine tour
om ‘Spiderland’ integraal voor het publiek te brengen.
Bij het horen van de eerste tonen van opener ‘Breadcrumb Trail’
werd meteen duidelijk dat de groep nog niets van hun typische
geluid verloren heft. Zanger Brian McMahans stem hypnotiseerde het
publiek met zijn vreemde vertelling over een rit op een
rollercoaster (“Creeping up into the sky / Stopping at the top,
then starting down / The girl grabbed my hand / I clutched it tight
/ I said goodbye to the ground”). ‘Nosferatu Man’ werd het
logische tweede nummer. Live klonken de ijselijke gitaarlijnen van
David Pajo nog scherper dan op de studioversie. Voor ‘Don, Aman’
verlieten drie van de bandleden even het podium, terwijl Pajo en
drummer Britt Walford tegenover elkaar gingen zitten met elk een
elektrische gitaar in de hand. Ook hier waren de muzikanten perfect
op elkaar afgestemd. De volgende nummers ‘Washer’ en ‘For Dinner’
werden nauwgezet nagespeeld, maar voor het ultieme hoogtepunt was
het wachten op ‘Good Morning, Captain’, het laatste en beste nummer
van ‘Spiderland’. Jammer van het geluid tijdens de eerste helft van
het nummer, want McMahans stem leek te verdrinken in het
overweldigende gitaargeluid. Wanneer de drums stil werden en plaats
maakten voor het gefluisterde “I’m trying to find my way home /
I’m sorry / and I miss you”, begon de opbouw naar de climax.
Het moment had perfect kunnen zijn, als de enthousiaste fan naast
mij de lyrics van het nummer niet mee had zitten gillen. Het einde,
met de door merg en been snijdende schreeuw (“I miss
you”), zorgde voor rillingen.
Slint slaagde erin het niveau van de plaat te evenaren, bij
momenten zelfs te overstijgen. Het optreden was ingetogen en
beheerst, en live klonk de groep veel voller en warmer dan op
plaat. Tussen de nummers vielen minutenlange stiltes, maar dit
versterkte enkel de duistere sfeer van het album. Behalve een
bescheiden “thank you” en de aankondiging dat ze nog
enkele songs zouden spelen, zeiden de heren geen woord. We kregen
nog ‘Glenn’ en ‘Rhoda’ van hun titelloze ep uit ’94 en met ‘King’s
Approach’ zelfs een voorlopig onuitgebracht nummer te horen. Het
concert zou wellicht te kort geweest zijn als de groep enkel
‘Spiderland’ – dat in totaal nog geen 40 minuten duurt – gespeeld
had, maar in zekere zin was het jammer dat ze met deze drie nummers
afsloten. Na ‘Spiderland’ vormden deze sterke, maar toch minder
indrukwekkende nummers enkel een anticlimax.
