65daysofstatic + Transit

“Zullen we de sceptici eens overtuigen door hen een dreun op hun
bakkes te geven?” dachten de vier Britten van 65daysofstatic en ze
hielden woord. Meer nog: het werd een spervuur van rake muilperen
waar de gemiddelde bezoeker de volgende weken nog de gevolgen zal
van dragen. Goede concerten zijn nooit zonder gevolgen.

Goede concertavonden zijn ook nooit zonder opwarming. Laat dit voor
sommigen aan de toog plaatsgrijpen, bij ons heet dat nog altijd het
voorprogramma. Het Gentse Transit kreeg de
twijfelachtige eer te mogen openen voor een van de sterkste huidige
livebands in het post-rockgenre. Dat deden ze behoorlijk goed, al
wordt zo’n verschil wel snel duidelijk eenmaal de hoofdact op het
podium stapt. In een set van vijf nummers maakten ze de juiste
keuze te vertrekken met hun intrinsiek sterkste nummer ‘Matacabras’
en te eindigen met hun meest intensieve, ‘Long Song’. Waar de
stoombootovergang midden in het openingsnummer nog voor kippenvel
zorgde, ging het er in de volgende twee songs iets rommeliger aan
toe. Het kan aan onze positie gelegen hebben, maar de gitaar van de
voor het publiek linkse – en enige bewegende – gitarist Nick kwam
iets te prominent naar voren. De meest doorwinterde fans hadden de
xylofoon al met de juiste persoon verbonden maar voor de overgrote
meerderheid was het toch een verrassing dat Chantal Acda
(Sleepingdog) voor de twee laatste nummers opkwam om mee te zingen,
te tokkelen en mandoline te spelen. Chantal bracht een duidelijke
meerwaarde, nog het meest met haar zachte vocalen, want haar
xylofoon hield in het gitaar- en drumgeweld niet altijd
stand.

Dat de heren van 65daysofstatic samen een van de
meest energieke bands van de laatste jaren vormen, beginnen ze in
Vlaanderen ook door te hebben, getuige de goed volgelopen zaal.
Zoals elk optreden dat we over de hele lijn sterk noemen, begon ook
dit zeer goed. De dissonante, elektronische intro van ‘Await
Rescue’ was voldoende om het gevaarte in stelling te brengen.
Wanneer het geweld losbarstte, besefte je plots waarom One Time For All Time
zo’n fantastische schijf is en was je voor ruim een uur zoet met
drie spastische gitaristen en Animal van The Muppetshow als zeer
indrukwekkende drummer. Geef runderen dezelfde eigenschap en je
weet waar de gekkekoeienziekte vandaan komt. Op een losgeslagen fan
hier en daar na stond het publiek doorgaans een stuk rustiger van
het auditief en visueel onweer te genieten.

Materiaal kwam er voornamelijk uit de laatste twee albums. Voor een
band die graag zijn stiltes stil houdt, waren die live toch wel een
stuk luider. Uiteraard gaat in een dergelijk bombardement een stuk
en soms heel wat van de subtiliteit verloren. Het voelde dan ook
wat bevreemdend aan wanneer de drum(machine) even zweeg tijdens het
piano-einde van ‘When We Were Younger And Better’. Wanneer
drumrobot Rob Jones dan toch een stok te kort kwam, sloegen Joe en
Paul in respectievelijk ‘A Failsafe’ en ‘Wax Futures’ een handje
mee op de imposante drumtroon van Jones.

Niet geheel onverwacht zorgde het met piano overgoten ‘Radio
Protector’ voor het hoogtepunt van de avond. Van stille noise naar
nog stillere klavecimbelgeluiden naar de bekende
drum-bas-gitaar-combinatie. Het paste opnieuw perfect in elkaar.
Met publiekslieveling en nog steeds een van hun betere nummers
‘Retreat! Retreat!’ liep het alweer naar zijn einde. Uit The Destruction of Small
Ideas werd ook nog het leuke ‘These Things You Can’t Unlearn’
geput in een laatste strijd tegen de vermoeide spieren van de
protagonisten. Ook voor de mensen op het podium is een goed
optreden niet zonder gevolgen.

Het publiek heeft gekregen waarvoor het gekomen was: een
bevestiging van het grote geweld. Het laatste album mag dan het
niveau van de twee voorgangers niet gehaald hebben, live staat
65dos er nog steeds als een wolkenkrabber. Meemaken? In Dour moet u
zijn.