Les Nuits Botanique, Brussel, 7 mei 2007
We voelden ons afgelopen maandag nog geen klein beetje gesjareld …
Omdat we ons ‘warm’ hadden laten maken voor de actie ‘Ik Kyoto’,
besloten we vorige week de wagen aan de kant te laten staan en onze
verplaatsingen zo veel mogelijk te doen met het openbaar vervoer.
En aangezien de Botanique, één van ’s lands mooiste en beste
concertlocaties, op een boogscheut ligt van Brussel-Noord, besloten
we dan ook met de trein af te zakken naar onze hoofdstad. Een foute
beslissing, want een blik op het uurschema voor maandagavond leerde
ons dat we – wilden we de laatste trein niet missen – weer
huiswaarts zouden moeten keren zonder één minuut te hebben gezien
van het optreden waar we al een hele tijd reikhalzend naar
uitkeken, namelijk dat van The Rakes…
Zonder een steen te willen werpen naar de organisatie of naar de
mensen van de nationale spoorwegen (we blijven beleefd en houden op
het ongelukkige samenloop van omstandigheden), we gaan niet
ontkennen dat onze stemming meteen beneden alle peil was. Van de
recente new wave van Britse gitaarbands waren uitgerekend The Rakes
de enige groep (die er wat toe doet en) die we nog niet hadden
gezien. Het optreden werd in januari al aangekondigd (toen nog als
interessante dubbele affiche met aanstormend talent Good Shoes),
maar werd intussen opgenomen in de programmering van Les Nuits
Botanique. Voor dat festival steken de organisatoren altijd een
tandje bij, zodat we maandag in de Chapiteau geen twee bands maar
viér gepresenteerd kregen.
Daar waren Good Shoes niet bij, wel het Noorse Grand
Island. De groep bestaat uit de broederparen Espen en Pär
Gustavsen (resp. zang/gitaar en banjo/zang) en Inge en Nils
Broderson (resp. bas en drums), die samen met toetsenman Jon Iver
Helgaker tekenden voor het leukste optreden van de avond. (Of beter
gezegd: ónze avond…) Voor de verandering kregen we eens geen
jongens- en meisjescollectief voorgeschoteld dat met behulp van
speelgoedinstrumenten en elfenstemmetjes haar interpretatie
neerzette van de zo geroemde nordic sound, want de
invloeden van het vijftal zijn duidelijk Angelsaksisch. De muziek
van Grand Island deed ons zelfs geen seconde wegdromen naar
Scandinavische sprookjesbossen. Zij gooiden rock, punk, folk,
bluegrass, soul en blues in een blender. Het resultaat was een
potige, vinnige set waarbij tomeloze energie en subtiliteit vaak
omgekeerd evenredig waren. Maar wat zou dat? In een wereld waarin
te veel bandjes zichzelf té serieus nemen is een groep als deze een
verademing. Een leuke ontdekking, zoals dat heet.
Vervolgens was het Nederlandse Alamo Race Track
aan de beurt, een kwartet dat ontstond uit de assen van Redivider
en intussen al twee langspelers op haar actief heeft. De eerste
(‘Birds At Home’) was behalve in eigen land ook in Frankrijk een
succes, bij ons ging die – net als de in oktober van vorig jaar
verschenen opvolger ‘Black Cat John Brown’ – zo goed als
onopgemerkt voorbij. Moeten we dat jammer vinden? Tja, de
omstandigheden waren maandagavond niet echt ideaal voor een eerste
kennismaking, toch vonden we de passage van onze Noorderburen best
aardig. Het nadeel was echter dat we voordien nog niks van deze
band hadden gehoord. Daardoor leek het alsof de meeste nummers
nogal sterk op elkaar leken (wat allicht niet zo is) en dat het
bijgevolg een eentonig en saai optreden was (evenmin het geval).
Het was eerder zo dat we tijdens dit concert hetzelfde gevoel
hadden als bij de eerste luisterbeurt van een nieuwe plaat, waarbij
je denkt: laat me dit nog een keer of vijf horen en ik ga helemaal
overstag voor de erg mooie gitaarpop van deze jongens!
Onze top of the bill werd dus noodgedwongen
Shitdisco, vier jonge Schotten die er prat op gaan
nooit de deur uit te gaan zonder een stevige neut achter de kiezen.
Losers, denken wij dan, get jullie shit
together en maak eerst een dijk van een plaat vooraleer je aan
nevenverschijnselen als pose en imagebuilding begint te werken. Wat
we bij enola vonden van hun debuutplaat ‘Kingdom of Fear’ leest u
hier. Nu
hebben heel wat mensen zich geërgerd aan de steeds weer uit
hetzelfde vijvertje vissende gitaarbandjes die we de laatste jaren
over ons heen kregen. Welnu, hoe weinig origineel ze vaak ook waren
en hoe opzichtig zij de songcatalogen van hun voorvaderen
plunderden, zij deden tenminste nog hun best om liedjes te maken.
In de gehypete newrave-scene daarentegen wordt vooral het principe
gehuldigd dat de kortste weg van punt A naar punt B een rechte lijn
is. Akkoord, het geluid in de Chapiteau was niet altijd helemaal je
dat, maar behalve eendimensionaal klonk Shitdisco ook erg plat en
rommelig. De lasers die de band had meegebracht waren leuk en ook
‘Fear of the Future’ vonden we een onweerstaanbaar nummer, maar
daarmee is wat ons betreft alles gezegd over Shitdisco. Het zal wel
aan onze leeftijd liggen…
En dan… waren er The Rakes! We konden nog net
één keer ‘Wow wow wow’ en ‘Yeah yeah yeah’ roepen,
maar dan weerklonk in de verte het ’toet toet toet’ van de
trein die ons weer naar huis zou voeren… Snifsnifsnif
nog aan toe!
