De trein der traagheid zet zich opnieuw in beweging voor wat een lange en moeizame reis belooft te worden. De reizigers staren hologig naar het voorbijtrekkende grauwe landschap dat de geluiden van de donderende trein opslokt en mondjesmaat weer loslaat. Echo’s van verloren levens in een inktzwarte poel van duisternis. MGR heeft duidelijk een nieuw album uit.
MGR (Mustard Gas and Roses) is de sologroep van Mike Gallagher (Isis). Nauwelijks een jaar geleden debuteerde hij met het knappe Nova Lux waarop ijle gitaarpartijen zich vijf nummers lang een bezwerende weg richting uitgang baanden. Sommigen vonden er — niet geheel onlogisch — niets aan, de ontologische klanken en existentiële sferen noopten niet onmiddellijk tot een goedgemutst headbangen of wild pogoën. Wie er echter oor naar had, hoorde een meeslepende draaikolk van geluiden die alle waarheden op de helling zette en de zenuwbanen subtiel bespeelde.
In afwachting van een nieuw album (de opnames zouden achter de rug zijn) verschijnt Impromptu, dat met zijn titel al duidelijk maakt dat het hier veeleer om geïmproviseerde stukken dan echt uitgewerkte songs gaat. Het album ontstond uit een samenwerking met SirDDS (David Scott Stone). Stone, die een rijk gevuld adresboekje heeft dankzij zijn vele samenwerkingen, wou van Gallagher initieel enkele opnameknepen leren maar eindigde met een opnamesessie waarvan het resultaat nu te horen is.
"Disregard for SBS" vormde het startsein voor de samenwerking. Het nummer werd geschreven en opgenomen tijdens de Super Bowl Sunday (SBS) en kronkelt vijftien minuten lang dwars doorheen gruizige gitaarpartijen en helse klanken. Verontrustender dan het debuut klinkt het nummer evenwel ook minder gefocust dan wat op Nova Lux te horen viel. (vm)’s verwijt dat men met sferen alleen geen nummers opbouwt, is hier dan ook eerder op zijn plaats. Alle kronkels ten spijt sleept het nummer zich naar het einde zonder de ijzeren greep echt hard te kunnen maken. De kille wind blaast ondanks alle vertoon maar zachtjes tegen de ramen.
De openingstrack "At Odds" start met donderende slagen en dreigende stiltes. De unheimliche sfeer wordt langzaam opgebouwd en zou naar een onbestemd punt gebracht moeten worden, maar na acht minuten is het einde nog niet in zicht en blijkt dat de impact in de eindeloosheid zou moeten zitten. Helaas schiet de verbeelding hier, net als de song, tekort om afdoende te beklijven. "Following Electro Acoustic Theory" klinkt interessanter doordat snerpende geluiden een clash aangaan met een akoestische gitaar. Dat de mantra einde noch begin die naam waardig krijgt, zorgt hier wel voor een gevoel van onrust en nooit beantwoorde vragen.
Ook "In Conjunction" start veelbelovend: heldere postrockgitaren lopen net niet vast in een moerassige grond en klinken voor één keer niet hoopvol in hun helderheid. Een veelheid aan nauwelijks hoorbare achtergrondgeluiden versterkt het gevoel tegen beter weten in een terra incognita betreden te hebben. Het nummer ploetert wanhopig verder en geeft aan de eigen angsten een beklijvende stem. Een enkele woedeaanval tegen de condition humaine ten spijt, moet de existentiële revolte hier de duimen leggen voor de onverschillige natuur.
Impromptu is het resultaat van enkele bewerkte improvisatiesessies, en dat is duidelijk te horen. De nummers vloeiden voort uit gesprekken over hoe een bepaalde sfeer opgeroepen kon worden maar ontsnappen niet aan hun restricties. Slechts tweemaal overstijgt een nummer het kladblok en ideeënschema en wordt het een volwaardige song. Nova Lux was een op hol geslagen treinrit door een niemandsland, Impromptu is als een ritje door een spookhuis waarbij de gammele machinerie een enkele keer het gevoel van dreiging tastbaar maakt.
