Sommige artiesten kunnen weinig fout doen, anderen worden zonder meer verafgood. De dames van CocoRosie behoren duidelijk tot die laatste categorie, want het lijkt wel alsof alles wat van dichtbij of veraf aan hen gelieerd is, in goud verandert en zonder enige kritische zin doorgeslikt wordt.
Het huppelkutje Bunny Rabbit heeft nog maar net haar debuut uitgebracht bij Voodoo Eros en mag meteen al voor een volgelopen en uitgelaten AB acte de présence geven. Met behulp van de vrouwelijke producer Black Cracker brouwde ze een futloze en weinig interessante cd in elkaar die vooral bij gratie van de gezusters Casady op enig krediet kan rekenen. Aanvankelijk weet Black Cracker er nog de aandacht bij te houden met enkele duistere beats die klinken als kladjes van grootheden als El-P en Dälek, maar zodra Bunny Rabbit haar mond opentrekt, hoeft het niet meer. Dat het kind schabouwelijk off-beat rapt is nog niet het ergste, getalenteerde rappers als Ol’ Dirty Bastard maakten daar net hun stijlkenmerk van, maar wel haar irritante Lolita-act die speelt met onschuld en seksualiteit. De beproeving is gelukkig van korte duur.
Het publiek vindt het bizar genoeg fantastisch. Met de human beatboxer Tez wordt de hiphop nog meer in de verf gezet. Wie sprak hier over een weird folk-avond? De fransman loopt erbij alsof hij in de gangen van een high school net nog een wedgie ondergaan heeft, maar hij beheerst wel zijn métier. Het optreden wordt opgebouwd als een dj-set waarbij Tez de rol van dj op zich neemt en alle klanken voortbrengt met het eigen lichaam, in casu mond en keel. Er zijn flarden drum ’n bass, scratches, hiphopklassiekers (o.a. DJ Shadows "Organ Donor (extended remix)") te horen. Hoe indrukwekkend het ook klinkt, het duurt te lang en naar het einde toe verwordt het tot niet meer dan een gimmick.
En dan gebeurt wat niemand verwacht: een op kniehoge laarzen en zwart broekje na naakte vrouw verschijnt op het podium. Een indrukwekkende zwarte pruik, overdreven make-up en het rood geverfde lichaam maken de performance af. Want dat is het: een performance. Op het ritme van metalgitaren en wilde drums krijst de jongedame zich een weg doorheen covers van onder andere Celine Dion ("My Heart Will Go On"). Toonvast is ze allesbehalve maar de amusementsfactor maakt bijna alles goed. Een korte en vreemde set in de beste avant-gardetraditie.
Al even plots verschijnt MC Spleen in knalrood "cowboyondergoed" op het podium om een gedicht voor te dragen, waarna CocoRosie het podium dan toch nog het podium komt opgewandeld, samen met een bassist, een pianist en Tez. De vriendjes zullen overigens nog geregeld opduiken tijdens de songs. Van bij de start is duidelijk dat Sierra Casady (de operazangeres) vandaag de ster van de avond is. Niet alleen worden vooral nummers van het nieuwe album gebracht ("Beautiful Boyz", "Terrible Angels" en "By Your Side" behoren tot de schaarse oude nummers die te horen zijn), maar alle aandacht lijkt ook gericht te zijn op Sierra, terwijl Bianca zich veel meer op de achtergrond houdt.
Tijdens hun vorige tournees was al duidelijk dat CocoRosie niet geïnteresseerd is in reguliere optredens, en ook deze avond wordt veeleer gemikt op een totaalspektakel. Natuurlijk zijn er hits zoals "Japan" die op een herkenningsapplaus onthaald worden, maar bovenal valt het show-element op waarbij de voorprogramma’s een niet te onderschatten rol spelen. Jammer genoeg nekt het gebrek aan discipline een zuivere uitvoering. De visie die duidelijk achter het geheel zit, verzuipt op deze manier in onnodige stiltes en plotse breuken binnen de set/uitvoering.
Op deze eerste Dominoavond bezit het circus annex performancegezelschap Voodoo Eros, met als publiekstrekker CocoRosie, moeiteloos de AB. Voor een deel van het publiek is het erbij zijn helaas het belangrijkste. Maar tussen de hipcats, verloren gelopen hippies en terminale dromers zijn ook cynici, misantropen en kritische meerwaardezoekers te ontwaren. Voodo Eros en CocoRosie weten hen allemaal op te nemen in hun wereld. Daar kan men alleen maar respect voor hebben.
