‘I
really wish I had something to talk about with you guys’. Qua
bindteksten zat het voor de hoofdact Low op vrijdagavond iets
minder snor in het Concertgebouw. Muzikaal daarentegen vulden de
drie bandleden moeiteloos de grote concertzaal.
Low opende met een lijzige western-riff zijn dik
anderhalf uur durende set en meteen was de toon gezet. Filmisch,
traag en met een onderbuikgevoel dat deed terugdenken aan slapeloze
nachten rolden de harmonische powerchords langs de muren
tot in de oren van het iets minder talrijk opgekomen publiek. Een
publiek dat overigens met meer dan ingehouden adem song na song
over zich heen liet spoelen, maar haar enthousiasme voor het
geleverde werk tussen de nummers door luidkeels ventileerde. Alsof
het telkens net even nodig was de door de nummers opgeroepen
demonen te bedwingen.
Low bracht wat nog het best kan worden omschreven als een concert
tussen de regels.
Tijdens een qua licht sober aangeklede set werkte de band met een
merkbaar gekanaliseerde, ingetogen energie systematisch zijn set
af. Elk nummer vormde een onderdeel van het verhaal dat deze avond
werd gebracht. Ritme, walls of sound, gedempte baslijnen,
alles werd afgemeten aan de functionaliteit van de muzikale
boodschap en nooit stond er een letter te veel.
Van een
verlangen naar iets beter tot een breekbare analyse van het zelf,
omfloerste Low het defaitisme van een wereld die teveel op zichzelf
draait met muziek die tussen blues en rock, tussen emotie en
commotie op een moegespeelde platenspeler zweefde.
Op bepaalde momenten was het beter de ogen even te sluiten en enkel
de ‘music in mind‘ te houden, podiumpresence was en is nu
eenmaal een minder sterke kant van deze band. Maar wat ontbrak voor
het oog werd ruimschoots goedgemaakt voor de geest en het
oor.
Na het concert van Low eerst nog even bekomen met een sigaretje
buiten het rookvrije concertgebouw waar cactusmusic voor de
gelegenheid z’n tenten had opgeslagen en dan met grote
verwachtingen naar Sinner DC, dat werd
aangekondigd als voer voor lovers van Aphex Twin. Bij het
binnenkomen speelde de PA wat clicks ’n cuts, wat meteen
de verwachtingen nog wat meer de hoogte in jaagde, des te groter
was echter de teleurstelling. Sorry jongens.
Achter de driekoppige band hing een projectiescherm waarop wat
natuur en stadsbeelden werden geprojecteerd zonder enige samenhang
met of relevantie naar de muziek toe. Laat die beelden weg en je
krijgt een veel intensere set. Want intens was Sinner DC wel.
Centraal rammend op het podium trok de drummer ieder nummer naar
zich toe, truth be told, geholpen door een tape die op de
achtergrond meespeelde, maar met een energie die als een
cultuurschok kan worden gezien na het tragere werk van Low. Toch
kreeg je al vlug het gevoel dat je naar een recept aan het
luisteren was. Wat laagjes soundscapes en daarbovenop een paar
stevige darmactiverende beats die blijven doorlopen tot een
gepreprogrammeerd aantal herhalingen was afgewerkt. Er stond ook
een bassist op het podium, maar die heb ik eerlijk gezegd niet
teruggevonden in de mix. Wat naar ik veronderstel de frontman was,
was duidelijk ook heel trots op zijn aanschaf van een vocoder, het
bakske waar een aantal jaar geleden de vlaamse showbizzwereld zo op
z’n kop voor stond, en sloot dan ook ieder nummer af met een
elektronisch vervormd ’thank you very much’. 1 keer is dit
leuk, de tweede keer kijk je al even de andere kant op maar na de
zesde keer heb je het zo ongeveer wel gehad.
Sinner DC, intens maar misschien toch nog even zoeken naar
songstructuren en wat diepgang.
