Science fiction is zeker geen genre op zijn retour dat enkel nog opleeft bij het goed uitspelen van de vaste clichés. Nu en dan durven auteurs het nog steeds aan om er een eigenzinnige draai te geven. Stéphane Douay en Hugues Fléchard doen dat met dit eerste deel van de trilogie Spookmaterie.
Een mysterieuze figuur bevindt zich naakt aan boord van een op til geslagen ruimteschip. Hoe hij daar komt of wat het doel van dit schip is, weet hij niet. Hij gaat op zoek doorheen de ruimten en ontdekt al gauw een grote fresco waarop de geschiedenis wel afgebeeld lijkt te staan. Stilaan komen flarden van zijn geheugen terug. Wat was zijn rol aan boord van dit schip? Bestaat er een reden waarom net hij de enige overlevende lijkt? Wat was het doel van het schip? Al deze vragen spoken door zijn hoofd en worden op ons afgevuurd.
Los van deze hectische zoektocht gebeurt er bitter weinig in dit eerste deel. Gelukkig compenseren de auteurs dit door op een geslaagde manier een akelige sfeer te creëren die voortdurend laat doorschemeren dat er meer aan de hand is. Aan het einde van dit eerste deel is onze nieuwsgierigheid dus zeker en vast geprikkeld, maar de volgende delen zullen moeten bepalen of deze opbouw een climax, dan wel een anticlimax als einde krijgt.
Beide auteurs, die nog ervaren zijn in het stripwereldje, debuteren met Spookmaterie in het Nederlands. Tekenaar Stéphane Douay tekende op scenario van Denis Leroux al het album Don Quichotte dans la Manche (2004). Zijn stijl lijkt voorlopig nog niet op punt te staan. Hij schippert nog tussen het karikaturale van David B. en het realistische van het gros van de fantasy-strips en die combinatie oogt onzeker. De inkleuring van Irène Häfliger draagt anderzijds veel bij tot de sfeerschepping. Ook Hugues Fléchard levert knap werk af met een vakkundig opgebouwd eerste deel dat misschien net iets te veel vragen oproept. Hij schreef in 2005, na talloze kortfilms, zijn eerste striverhaal met het onvertaalde eerste deel van Mr. Deeds, voor Olivier Cinna.
Fléchard en Douay zijn duidelijk nog onervaren in het stripwereldje en verdienen zeker wat krediet. Daarenboven is Spookmaterie geen standaard-SF-verhaal. Het is geen makkelijke klus om een verhaal 48 pagina’s lang boeiend te houden met slechts één hoofdpersonage. Toch slagen ze er in, en meer nog, ze doen zelfs uitkijken naar het tweede deel. En dan te weten dat onze protagonst nog niet eens een naam krijgt.
Deel twee verschijnt spoedig en zal wellicht meer informatie prijsgeven over het hoe en waarom van het ruimteschip en onze onfortuinlijke ruimtereiziger. Ondanks de mindere kantjes heeft Spookmaterie ons toch aardig verrast.
