Ze zijn al vijftien jaar bezig, maar pas de laatste jaren is het echt gaan lopen voor The Frames. Dat heeft veel te maken met hun live-reputatie die hen ondertussen voorafsnelt, maar woensdagavond bleek er toch sleet op de formule te zitten: het zijn nog steeds dezelfde nummers die de vlam in de pan moeten doen slaan.
Ze worden door hun landgenoten soms nét iets te bezitterig aan de borst gesloten, maar The Frames ademen dan ook de Ierse traditie uit. In hun werk echo’s van Van Morrisson, maar net zo goed van het wijdse en van de bezieling van U2. Maar deze groep heeft ook oog voor het heden, en dus wordt het erg traditionele songmateriaal van frontman Glen Hansard door de band zo duchtig onder handen genomen, dat herinneringen aan dEUS soms niet uit de lucht gegrepen zijn.
Van bij het begin zit die tweespalt er in. Een flard song wordt afgewisseld met een noise-explosie en vaak worden de twee fases ook in het licht benadrukt: van warm naar hard en koud. Maar de vonk springt niet echt over. Van de zo geroemde sfeer bij Framesconcerten is niet veel te merken en zelfs het aantal dronken brallende Ieren lijkt beperkt tot één Deen (ja!), die door Hansard snel terechtgewezen wordt: "Ben je Amerikaan?".
Zo kabbelt het optreden van bij de instrumentale opener verder. Niet dat de groep niet wil. De overgave is er en Hansard keuvelt hier en daar gezellig — nog wat meer down to earth en ze moeten voor deze mens een kuil graven— maar het vuur wil niet echt ontbranden. Dit gebeurt dan toch een eerste keer met "God Bless Mom" en het is pas in de finale dat de groep haar duivels echt ontbindt.
"Revelate" is de bom die dit optreden nodig had en het maakt laat in de set veel goed. Eindelijk zitten band en publiek op dezelfde golflengte en krijgt het optreden die uitzinnige sfeer die hun reputatie eer aandoet. De band keilt er meteen het geweldige "Fake" ("C’mon the guy’s a fake/what do you love him for?") achter aan, versneden met een toepasselijke flard Britney.
Nu het meezingen eindelijk is losgebarsten, moedigt Hansard het nog een beetje extra aan. Er is dan ook weinig voor nodig om het wel erg aanstekelijke refrein "too many sad words make a sad, sad song" te doen meeneuriën.
Ook in de bisnummers wordt nog stevig uit het oudere werk geput met "Lay Me Down" — opnieuw met prachtig ingehouden publiekskoor — en een intens "Fitzcarraldo". De a capella Daniel Johnstonsong "Devils Town" is nog een laatste uitsmijter.
Desondanks blijven we met een licht onvoldaan gevoel zitten. Het is pas in het laatste halfuur dat de groep echt kan overtuigen, en daarvoor had ze songs nodig die al bijna tien jaar meegaan: wie de liveplaat Set List van de groep kent, hoort net dezelfde hoogtepunten als vanavond. "Vroeger schoot ik met veel vertoon mijn pistolen leeg en liet een bloedbad in de leeggeroofde bank achter", omschrijft Hansard zijn vroegere optredens. "Nu vragen we beleefd of we het geld krijgen". Erg overtuigend was hij woensdagavond niet, we hebben onze portefeuille dan ook netjes bij ons gehouden.
