In de NOW_SERIES van de AB zijn we intussen aan de derde aflevering
beland. Waar hiphop en de roots van indie de eerste thema’s
vormden, stelde de AB ditmaal een bijzonder aantrekkelijke affiche
samen, waarin vijf bands een staalkaart moesten voorstellen van
huidige pop en rock die psychedelica in hun muziek verwerkt. Geen
wonder dat de tickets tot het laatste toe gezwind de deur
uitgingen, want van het woord ‘psychedelisch’ alleen al beginnen
velen te flippen. Het is een woord dat te pas en te onpas wordt
gebruikt en nog steeds een dubbele betekenis heeft: het staat voor
die verboden, chemische stofjes die een mens doen hallucineren. Ook
slaat het, en hier hebben we het over kunst en muziek, op die
eigenschap die de waarnemer een gelijkaardig effect bezorgt als
beoogd met voornoemde drugs. U begrijpt het: psychedelische muziek
is voor meerwaardezoekers.
Omdat de hond van mijn buurvrouw psychedelischer blaft dan de
muziek van Edith Frost klinkt, moet voor haar
aanwezigheid een andere oorzaak gezocht worden. De Texaanse is het
vaste voorprogramma voor de Europese tournee van Espers en heeft de
AB er wellicht met dit sextet moeten bijnemen. De kans is reëel dat
een groot aantal bezoekers deze akoestische set heeft gemist, want
om 17.45 uur al mocht de singer-songwriter in de AB Club openen. De
vroege vogels die er waren, zagen een vrouw die best aardige, door
country en folk beïnvloede nummers bracht en klonk als een rustige
versie van Shannon Wright, zij het een stuk minder sterk. Vooral
wanneer haar toonhoogte de laagste frequenties bereikte, kon het
ietwat zuiverder. Ze verontschuldigde zich tegenover het publiek
omdat ze begon met een volledig nieuw nummer, maar brave Belgen als
we zijn, namen we haar deze wereldpremière niet kwalijk.
Op zoek naar meer geestelijke verruiming holden we de trap af naar
de AB Box, waar Sukilove de vaderlandse kleuren op
deze avond verdedigde. Dat deden ze met verve en wel met zeven
opeenvolgende nummers van hun sterke Good Is
In Your Bones, waarna een erg geslaagde ‘You Kill Me’ van het
gelijknamige album en ‘Did You Ever Feel So Lonely?’ van ‘Talking
In The Dark’ als toemaatje werden gepresenteerd. Pascal Deweze ziet
er op dit moment misschien uit als de Vlaamse Chad Kroeger,
muzikaal laat hij de Canadees een eind achter zich. Op single
‘Blood And Milk Makes Holy’ schreeuwde hij alles wat in zijn lijf
zat er via de microfoon uit, om twee nummers later de zaal stil te
krijgen met de mooie, nieuwe single ‘Even The Angels Sin’.
Espers, het freakfolksextet uit Philadelphia,
bracht de avond even naar hogere sferen met zes nummers uit het
bijzonder fraaie II. Wie niet vooraan stond, moet gedacht hebben
dat de vrouwelijke engelklanken door een buiksprekende frontman
Greg Weeks werden voortgebracht en niet door Meg Baird en Brooke
Sietinsons, die het lage podium van de Club in zittende houding
bezetten. Toegegeven, af en toe wat meer vaart en pit zou Espers
geen kwaad doen, maar nummers als ‘Mansfield and Cyclops’ en ‘Dead
Queen’ deden het publiek even wegdromen. Het nadeel van met je
betere materiaal te beginnen, is dat het overige gedeelte een
beetje wegzakt. Positief was Meg Baird, die de hele set vocaal
bekoorde en loepzuiver klonk. Na enkele minuten overleg werd
afgesloten met ‘Children of Stone’, waarin Weeks al zingend het
duet aanging met zijn vrouwelijke collega’s. Intussen stond een
groot deel van het publiek al beneden om hun idolen op te
wachten.
Met ‘hun idolen’ hebben we het uiteraard over Yo La
Tengo, dat de zaal ook wel had vol gekregen als ze die
avond de enige act waren geweest. En terecht, want dit trio uit
Hoboken, New Jersey, ondertussen al 22 jaar bezig, verbaasde vriend
en vijand met een fenomenaal optreden van twee uur om verschillende
malen ‘u’ tegen te zeggen. Niet alleen kwam 92 procent van alle
psychedelica van de hele avond uit de gouden handen van frontman
Ira Kaplan, ook was dit optreden zo gevarieerd en technisch
overweldigend, dat we er duizelig van werden. Als dat geen
bijwerking van psychedelica is.
Een eerste hoogtepunt kwam er al snel met ‘Pass The Hatchet, I
Think I’m Goodkind’ van de nieuwe langspeler ‘I Am Not Afraid Of
You And I Will Beat Your Ass’. Ira Kaplan gaf een staaltje van zijn
gitaarvirtuositeit en haalde zoveel uit zijn instrument dat we
zelden zo’n talent live mochten aanschouwen. Telkens wanneer hij
zich half omdraaide, wisten we dat het weer zo ver was en begon
hij, schuddend met het hele lijf, aan een nieuw instrumentaal
avontuur, waarbij hij zijn gitaar bij momenten alle kanten van zijn
lichaam liet zien. Het mag niet verbazen dat zijn collectie
snaarinstrumenten gedurende het optreden voortdurend gestemd werd
door de roadie. Georgia Hubley zorgde van achter haar drumstel voor
vocale afwisseling en ook bassist James McNew mocht eens opdraven
als lead singer. Terwijl ‘Tears Are In Your Eyes’ de nodige
melancholie in de set injecteerde, bracht Yo La Tengo met ‘Watch
Out For Me Ronnie’ rock-‘n-roll waar de mannen van The
Datsuns van zouden staan kijken.
Drie keer schreeuwde het uitgelaten publiek de Amerikanen terug op
het podium. Het werd getrakteerd op sterk materiaal uit het
verleden als ‘Yellow Sarong’ en ‘My Little Corner Of The World’,
waarin een vierde bandlid plots op het podium stapte om een strofe
te fluiten. Het ultieme hoogtepunt waren de twee nagenoeg volledig
instrumentale nummers die samen het halfuur voor de eerste bis
uitmaakten. Ze verstilden het publiek met het toppunt van
virtuositeit van deze avond. Wanneer de lichten en visuals ook het
noorden kwijt raakten, was het psychedelische hek helemaal van de
dam.
Het moet geen makkelijke opdracht zijn om de aftershow van dit Yo
La Tengo te moeten verzorgen. Wat Midlake ook probeerde, in geen
honderd jaar konden ze het voorgaande doen vergeten. Dit lo-fi
kwintet uit Texas, dat bij momenten in de buurt van Grandaddy komt,
was misschien ideaal om het publiek uit extase te halen en terug
naar de realiteit te brengen. ‘Kingfish Pies’ en ‘Some Of Them Were
Superstitious’ haalden ze uit het debuutplaat. Uit het nieuwe
The Trials Of Van Occupanther was het wachten op de
straffe single ‘Roscoe’, want een gebrek aan variatie maakte van
Midlake een ietwat slaapverwekkende vertoning. De relevantie van de
visuals was vaak ver weg, maar velen hadden hier niet over te
klagen, wegens op zoek naar de laatste trein naar huis.
