Onze sympathieke collega’s van Belpop wisten donderdag de doorstart van hun
organisatie op gepaste manier in te zetten. En omdat wij niet vies
zijn van wat talent van eigen bodem, gingen we een kijkje nemen,
daar in de Gentse Charlatan. Stonden op het programma: The Violent
Husbands en Confuse the Cat.
The Violent Husbands gaarden in afwachting van hun eerste
cd vooral bekendheid als een van Raymond’s tien Jonge Helden (ze
kozen trouwens voor smelter ‘Meisjes’). Jason en Ben Doesselaere en
Dave (ofte ‘Dijf’) Sanders vlogen er zonder te twijfelen direct
goed in.
In het begin leek hun set op een vetgemeste, romige melkkoe wiens
wellustige spenen rijp staan voor de dagelijkse ochtendsessie. Mooi
gespeelde muziek (gitaren, wat elektronische gadgets, maar vooral
die contrabas (!)) met daarbovenop doorgaans puike teksten. De ene
keer op z’n West-Vlaams (‘De boeren van Vroeger’), de andere keer
op z’n Angelsaksisch (‘Grandmother’, met de ziekelijke regel “I
want a girl that has been in world war II”). Maar er vallen
bij The Violent Husbands nu eenmaal meerdere fantastische oneliners
te rapen, zoals ‘I robbed a bank with the taste of waffles
still in my mouth’. Het kan zo uit de mond van onze favoriete
held op één na (Dirty Harry) geplukt zijn. Alleen MacGyver is
cooler. MacGyver heeft geen voornaam, enkel een swiss army
knife, wat duct tape en een paperclip. Wie is dan de
echte held?
Jammer genoeg leek het melkvat na drie kwartier af. De concentratie
was weg en het werd een rommelig optreden dat zelfs even dreigde te
verzanden in een West-Vlaams bierfeest (en geloof me, dat is niet
positief). Er leek op het einde nog een kentering te komen (met het
hyperaanstekelijke ‘Grandmother’), maar de set ging finaal ten
onder toen de gewelddadige betere wederhelften er niks beter op
vonden om een stel verwaaide pubers uit het publiek te plukken en
die te laten ‘zingen’. Dat werd, zoals ondergetekende terecht
vreesde, een absolute sof. Foute boel jongens. Het kan leuk bedoeld
zijn, maar het stinkt naar een gebrek aan inspiratie en een latente
hoeveelheid podiumluiheid. Bottomline: liever een halve emmer volle
melk, dan een volle halfvolle. Niettemin zijn we in blijde
verwachting voor de aankomende plaat.
In tegenstelling tot The Violent Husbands schoot de set van
Confuse the Cat met een losse flodder uit de
startblokken. Pas na drie nummers leek de boel gerodeerd te
geraken. Dat lag niet aan de band, die overigens uitstekend
samenspeelde (met een hoofdrol voor de drummer met gilet én
stropdas!), maar aan de zang. Geert Plessers klinkt het best als
hij het meer staccato aanpakt, vaak met een snikkerige ondertoon.
Misschien was hij gisteren gewoon niet goed bij stem, maar vooral
als zijn kompanen de gas wat terugnamen, klonk het dikwijls vals.
Als er echt aan een egaal tempo moest gezongen worden, viel hij wat
door de mand. En dan mag je nog zoveel dramatische, ondersteunende
gebaren maken als je wil (de
priester-spreekt-zijn-homilie-uit-positie kwam meermaals aan bod),
dat krijg je niet gemaskeerd.
Niettemin vloog CtC er na die valse start enthousiast in. Het is
moeilijk om er een sticker op te kleven, maar ik hoorde
verschillende invloeden, gaande van het hardere U2-werk tot het
strakke van The Rapture. Meer dan positief is dat CtC het rock
& roll hield (niet teveel leuteren maar gewoon spelen) en ging
voor een korte maar krachtige set. De werkende medemens was er hen
dankbaar om.
Al bij al een zeer geslaagd initiatief, dat hopelijk regelmatig kan
herhaald worden.
