Amsterdam Arena, 04/09/06
Hoewel haar repertoire door menig muziekliefhebber verworpen wordt
en ze niet op de voorste rij stond toen de vocale talenten
uitgedeeld werden, heeft Madonna toch een ijzersterke
live-reputatie opgebouwd. Op showvlak kan niemand haar overtreffen:
ze staat garant voor perfect getimede spektakels, die weliswaar
geen plaats laten voor improvisatie, maar zo overweldigend zijn dat
je daar niet stil bij staat. Anders dan van een popster verwacht
zou worden, wist Madge met haar shows ook voor heel wat
opschudding te zorgen. Tijdens ‘Blonde Ambition’ (1990) (je weet
wel, die met de punt-BH) werd ze bijvoorbeeld bijna gearresteerd
voor openbare zedenschennis wanneer ze op het podium een uitvoerige
masturbatiesessie simuleerde. Voor haar meest recente ‘Confessions
Tour’ was er niet minder opschudding: het Vaticaan noemde haar een
bruid van Satan omwille van de on-stage kruisiging en door de
religieuze en politieke allusies dreigt de Russische onderwereld
het concert in Moskou te boycotten. In een uitverkochte Amsterdam
Arena (68.000 kaarten gingen in een goed uur de deur uit) was van
deze vijandigheid echter niets te merken.
Van zodra de laatste zonnegloed verdwenen is (de Arena heeft in
overdekte status een glazen dak), vertonen immense schermen een
paardrijdende popkoningin terwijl een discobal op het podium
neerdaalt en openvouwt. Erin zit een van ruiteroutfit en zweep
voorziene Madonna, die als een meesteres haar in oncomfortabel
ogende bondage gear gehulde slaven berijdt en dirigeert; dit
alles op de tonen van ‘Future Lovers’, voor de gelegenheid vermengd
met de Donna Summer-klassieker ‘I Feel Love’. Net de helft van de
setlist werd uit ‘Confessions on a Dancefloor’ (2005) geplukt, maar
dankzij inventieve mixing en passende acts krijgt de soms wat
vrijblijvende discopop op het podium de ballen die op het album
soms wat ontbraken. ‘Forbidden Love’ tast de grenzen van het
poltiek correcte af door een ingetogen homoseksuele scène op te
voeren tussen een jood en een moslim, ‘Let It Will Be’ wordt
getransformeerd in opzwepende deephouse, waarbij Madge alweer de
hand aan zichzelf slaat, ‘I Love New York’ mondt uit in een zee van
elektrische gitaren en de teleurstellende single ‘Sorry’ blinkt uit
door een indrukwekkend kooigevecht en wordt later als interlude
tegenover een collage van Bush-bloopers geplaatst.
Voor de gelegenheid worden natuurlijk ook weer enkele oudere
nummers van onder het stof gehaald, maar ook hier wordt naar een
herinterpretatie gestreefd, opdat de klassiekers in de sfeer zouden
passen. ‘Like a Virgin’ gaat gepaard met een paaldansact, waarbij
Madonna plaatsneemt op een zwevend zadel, voor een prachtig
ingetogen versie van ‘Paradise (Not for me)’ begeleidt Madge
zichzelf en gastzanger Isaac Sinwanhy op de akoestische gitaar,
‘Music’ wordt een mash-up met ‘Disco Inferno’ en bij ‘Live to Tell’
confronteert een gekruisigde Madonna de loze woorden van de
katholieke leer met de harde realiteit. Slechts twee oudjes krijgen
een minder geslaagde make-over: de glam rock van ‘Ray of
Light’ gaat wat de mist in (ook al omdat de zanglijnen hier even
heel dunnetjes klinken) en ‘La Isla Bonita’ moet aan charme
inboeten door de snelle dance-mix. Toch zijn minpunten schaars in
een spektakel dat na ruim twee uur met ‘Hung up’ een apotheose
bereikt in ware Studio 54-sfeer.
Het is gemakkelijk een popartieste af te breken omwille van de hoge
commerciële factor, maar met de ‘Confessions Tour’ bewijst Madonna
nogmaals dat ze alle concurrentie ver achter zich laat. De show is
nog steeds tot op de seconde getimed, maar toch merk je dat de
zangeres ervan geniet om op een podium te staan en in tegenstelling
tot eerdere shows, deinst ze er deze keer niet voor terug om het
publiek uitvoerig toe te spreken. Voor een 48-jarige levert ze hier
op fysiek vlak een ongelooflijke prestatie: lenig als een kat (en
minstens even krols) laat ze haar afgetraind lichaam alle hoeken
van het podium verkennen. Daarenboven is ze als vanouds begeleid
door een crew die bestaat uit de top van de branche. Het blijft
hersenloos entertainment, maar dan wel van de bovenste plank.
