Echt veel touren doen ze niet en dus was de passage van Pet Shop Boys op Marktrock iets om naar uit te kijken. Met een visueel verbluffende show bevestigden Neil Tennant en Chris Lowe die headlinersstatus en lieten ze het publiek uitgelaten achter. Discobar Galaxy had maar binnen te koppen om daarna een echt feest te doen losbarsten.
Ze hadden gehoord van andere artiesten hoe machtig de Leuvense Oude Markt is om op te spelen. Wat wel hielp om hen te strikken, vertelde organisator Guido Hoeven trots in de aanloop naar het festival. Hij overdreef niet: zanger Neil Tennant steekt van bij aanvang zijn enthousiasme niet onder stoelen of banken: "we hebben op deze tour al in kastelen gespeeld en op de oevers van de Donau, maar dit slaat alles." Het plein is dan ook een levensgrote kijkdoos en dat doet de poppenkast die de groep meebrengt recht aan.
Pet Shop Boys: dat is slechts de statische Chris Lowe als eenmansorkest achter zijn keyboards en de iets flamboyantere Neil Tennant op zang. Niet echt materiaal om een groot, uitgeregend plein een uur lang te boeien, en dus brengen de heren een show met grote S mee: drie achtergrondzangers moeten Tennants niet al te forse stem van wat extra kracht voorzien, twee dansers zorgen voor wat aerobics en een multifunctioneel uitklapbaar decor maakt het plaatje compleet. De kitschfactor is soms even groot als die van het verzamelde oeuvre van The Village People, maar bij Pet Shop Boys voelt het allemaal zoveel minder fout aan. Je vraagt je af hoe ze er mee wegraken, waarom je dit van hen tolereert. Het antwoord: de songs.
Die Pet Shop Songs: in de eerste plaats zijn het stuk voor stuk brokken perfecte pop, onmiddellijk meezing- en dansbaar, maar het plan was van bij het begin iets gewiekster dan dat. Zoals Tennant het al vroeg in de set nog eens duidelijk maakt met dat zinnetje uit "Left To My Own Devices": "I was faced with a choice at a difficult age/would I write a book? or should I take to the stage?/but in the back of my head I heard distant feet/Che Guevara and Debussy to a disco beat." Pet Shop Boys zijn nét iets te intelligent om zo maar dansmuziek te maken.
Het is een dubbelzinnigheid die ook in de ontvangst bij het publiek zat. Terwijl ze de soundtrack van de yuppiejaren werden, waren Tennants teksten eerder venijnige commentaren op het leven onder Reagan en Thatcher. "Born In The U.S.A."-gewijs werd een sarcastische tekstflard als "Let’s make lots of money" (uit "Opportunities", vanavond grijnzend aangekondigd met "now, it’s time to make some money") echter al eens fout begrepen.
Vanavond zijn we twintig jaar verder en doen zulke overwegingen er niet echt meer toe. Pet Shop Boys is op Marktrock gewoon een groep met een karrenvracht hits onder de arm en die worden genereus doorheen de set gestrooid. Doorbraakhit "Suburbia" zorgt ook hier voor een eerste rondje herkenningsapplaus, "M.I.N.I.M.A.L." gaat zonder commentaar over in het oude "S.H.O.P.P.I.N.G." van op Actually, een plaat die met "Rent" (alweer typisch Pet Shop boys: pracht van een song, maar het onderwerp is wel een groezelige seks-voor-onderhoudrelatie) en bisnummer "It’s A Sin" afdoende aan bod komt.
De heren putten uitgebreid uit hun meest campy arsenaal met over the top-covers "Always On My Mind" en "Where The Streets Have No Name (I Can’t Take My Eyes Of Off You)", een nummer dat U2 ooit de reactie ontlokte "What have we done to deserve this?". Visueel wordt het gay-gehalte nog wat opgetrokken met glitterpakjes en andere attributen. Maar Pet Shop Boys spelen het spel ook subtieler: net als op het nieuwe Fundamental is de ondertoon hier soms uitgesproken politiek.
Het is geen toeval dat Tennant uitgedost als een fascistisch dictator terugkeert voor de zinderende finale "Integral", dat de invoering van een Britse identiteitskaart aanklaagt. De uniformen geven "Sodom And Gomorrah Show" meteen ook een ander tintje, één dat de perversiteit van alle geweld in de verf zet. Voor wie goed kijkt, staat tijdens deze show af en toe veel tussen de lijnen geschreven. Maar laat ons wel wezen: het is vaak ook maar gewoon om te lachen, zo toont grote finale "Go West" aan.
Een uur en een kwartier is te kort, zo blijkt. Met wat Pet Shop Boys niét speelden ("Being Boring"!, "Home And Dry"!, "Flamboyant"!, een tiental b-kantjes!,..) is zo een alternatieve setlist samen te stellen die niet zou moeten onderdoen. Het zegt iets over de status van deze groep. Veel mensen waren dat de laatste jaren een beetje vergeten, dit optreden heeft hopelijk een paar puntjes op de i gezet.
