‘Dead Man’s Chest’: het klinkt als een anti-rookcampagne, maar het
is natuurlijk de ondertitel van het vervolg op de razend populaire
piratenfilm ‘Curse of the Black
Pearl’ van drie jaar geleden. Die eerste prent beschreef ik
destijds als een aangename verrassing: een Jerry
Bruckheimer-productie gebaseerd op een ritje uit een pretpark, dat
moést gewoon een fenomenale flop zijn, maar ‘Pirates of the Caribbean’ had zowat alles
dat je ervan kon verwachten. Kleurrijke personages, leuke gags en
knappe actiescènes. De onvermijdelijke delen twee en drie werden
gelijktijdig opgenomen en worden nu met een jaar tussentijd de
bioscopen in geloosd. De laatste keer dat filmproducenten zo’n
stunt uithaalden, was met ‘The Matrix’, en kijk eens hoe rampzalig
dat is afgelopen. En hoewel ‘Dead Man’s Chest’ lang niet de
catastrofe is die ‘Matrix: Reloaded’
was, merk je wel dat de film te lijden heeft onder al de typische
aandoeningen van een big budget sequel. Het nieuwe is eraf,
het verhaal is minder opwindend en in hun pogingen om deel één te
overtreffen, gaan de actiescènes regelmatig over de top.
Will Turner (Orlando Bloom) en Elizabeth Swann (Keira Knightley)
staan op het punt te trouwen wanneer ze allebei gearresteerd worden
door de ambitieuze Lord Cutter Beckett (Tom Hollander), omdat ze
sympathieke piraat Jack Sparrow (Johnny Depp) hebben helpen
ontsnappen. Beckett is echter maar weinig geïnteresseerd in de
letter van de wet, en sluit een deal met Will: hij en Elizabeth
gaan vrijuit indien Will Sparrow opzoekt en zijn kompas mee
terugbrengt.
Ondertussen heeft Sparrow zo z’n eigen problemen: hij heeft een
bloedschuld open staan bij Davy Jones (een gedigitaliseerde Bill
Nighy), een spookachtige zeekapitein met een inktvissenkop die op
het zilte water rondzwalpt op een verdoemd schip vol… euhm…
welja, vol verdoemden. Om onder z’n schuld uit te komen en te
vermijden dat hij zelf honderd jaar lang dienst moet doen op Davy’s
schip, gaat Jack op zoek naar het kistje waarin Davy Jones’ hart
bewaard ligt.
Opvallend aan deze tweede ‘Pirates’, is hoeveel serieuzer de toon
van de film is geworden. Deel één was van a tot z tongue in
cheek, het was in principe een komedie met een groot aantal
actiescènes erin, en niemand die het serieus nam. Hier krijgen we
echter gruwelijke schepsels bij de vleet (Davy Jones en z’n
bemanning zien er echt onwaarschijnlijk goor uit), en zit er
bijzonder veel pathos in de plot. Will, Elizabeth en Jack worden
tegen elkaar opgezet, Will komt z’n doodgewaande vader tegen, we
krijgen kakelende voodoo-heksen in een hutje in het moeras en ga zo
maar door. Waar het in ‘Curse of the
Black Pearl’ steeds duidelijk bleef dat het allemaal maar
bedoeld was om te lachen, krijg je hier zowaar de indruk dat
regisseur Gore Verbinski een ernstig dramatische ondertoon aan z’n
prent heeft willen meegeven. Die omschakeling werkt gedeeltelijk.
De intriges tussen de drie hoofdpersonages zijn best nog wel
interessant, vooral omdat ze situaties creëren waarin de figuren
dingen doen die je écht niet had zien aankomen. Dat is zeldzaam,
dat de goeien in een dergelijke film af en toe nog eens met iets
verrassends uit de hoek kunnen komen. Maar anderzijds zorgt die
verhoogde dramatiek er ook voor dat de film nog bombastischer gaat
aanvoelen dan hij al is. Verbinski kan proberen zoveel hij wil om
‘Dead Man’s Chest’ een grimmiger sfeertje mee te geven, het blijft
wél een Disney-piratenfilm, en als dusdanig is en blijft dit een
onnozele avonturenprent. Zij het dan eentje met pluimen in z’n
kont.
De voornaamste reden waarom ‘Curse of
the Black Pearl’ zo succesvol was, was Johnny Depp, die met z’n
vertolking als verwijfde, continu bezopen piraat één van de meest
amusante personages uit de recente filmgeschiedenis neerzette. Niet
geheel onverwacht, zet Verbinski ditmaal dan ook alles in op zijn
hoofdrolspeler, ten koste van de andere personages. Keira Knightley
is zo goed als afwezig uit de eerste helft van de film, Orlando
Bloom krijgt meer te doen, maar blijft bescheiden de tweede viool
spelen voor Depp. Bijrolacteurs als Jonathan Pryce, Mackenzie Crook
en Jack Davenport moeten vechten voor een beetje aandacht. Depp
voert zijn nummertje alweer briljant op, en is op zichzelf al
voldoende reden om toch een kaartje te kopen, maar ditmaal krijgt
hij minder geslaagde one-liners van de scenaristen. In de eerste
film kregen we een groot aantal heerlijke replieken van Jack
Sparrow, inclusief onvergetelijke instructies over hoe je twee
waterschildpadden aan elkaar kunt binden: ‘With human hair. From
my back.’ In heel ‘Dead Man’s Chest’ is niet één zo’n sterke
regel te vinden. Depp doet wat hij kan, maar de schrijvers lijken
zodanig te vertrouwen op zijn charisma als Jack Sparrow, dat ze
nauwelijks nog de moeite doen om goed materiaal voor hem te
schrijven.
De invloed van producer Jerry Bruckheimer laat zich voelen in de
“hoe meer, hoe liever”-mentaliteit van de film. ‘Dead Man’s Chest’
duurt maar liefst 150 minuten en die tijd zit volgepakt met actie,
actie en nog eens actie. Heel wat van die actiescènes zijn knap
gefilmd (vooral een gevecht in een op hol geslagen waterrad is
schitterend), maar naar het einde toe wordt het allemaal teveel.
Vooral omdat de finale eigenlijk enkel een langer uitgerokken
herhaling is van een actiescène die we eerder in de film al zagen.
Elke keer de acteurs hun sabel trekken, krijgen we trouwens een
oprisping van die vreselijke Jerry Bruckheimer/Hans Zimmer
ta-dada-da-daraam! -muziek. Nota aan de verantwoordelijken:
het ís echt mogelijk om genoeg te krijgen van iets leuks. Dat punt
wordt gewoonlijk na zo’n 110 à 120 minuten wel bereikt.
‘Dead Man’s Chest’ bevat nog steeds zeer leuke elementen: Johnny
Depp is geweldig, sommige actiescènes zijn heel mooi om naar te
kijken en de film eindigt op een schitterende cliffhanger.
Maar het verhaal is overgecompliceerd (ergens halverwege kan het
goed zijn dat u even de draad kwijt bent), het wordt allemaal te
lang uitgerokken en de film lijkt zichzelf ook serieuzer te nemen
dan de premisse eigenlijk toelaat. Het is allemaal nog wel fun,
maar lang niet zo fun meer als het enkele jaren geleden was.
