Het heeft een tijdje geduurd, maar na een kleine twintig jaar is
hij eindelijk nog eens van de grond geraakt. De braafste superheld
aller tijden is terug van weggeweest en hij draagt zijn rode
onderbroek nog steeds uiterst gewaagd over zijn strakke blauwe
panty’s. Superman moet zowat de oudste zijn uit die
superhero-kliek, en voor lange tijd was hij ook de
populairste. Maar hij mag dan nog zoveel toertjes rond de aarde
vliegen, de tijd staat voor niemand stil. Vandaag de dag zit
niemand nog te wachten op een suffe goeddoener die de wereld redt
omwille van truth, justice and the American way. Batman
vecht als halve psychopaat tegen onrecht omdat hij wraak wil,
Spider-Man probeert vooral zijn lief Mary-Jane te beschermen en
Wolverine is dan weer een badass motherfucker die messen
uit zijn handen laat schieten. Is er dus eigenlijk nog plaats voor
een oppervlakkige en Amerikaansgezinde superheld? Wel, dankzij
Bryan Singer en zijn team kan ik verrassend genoeg zeggen…
ja!
Superman (nieuwkomer Brandon Routh) heeft Metropolis achtergelaten
om op zoek te gaan naar de laatste restanten van zijn
geboorteplaneet Krypton. Ondertussen heeft zijn oude vlam Lois Lane
(een schattige Kate Bosworth) niet stilgezeten – ze is niet alleen
verloofd (met James Marsden dan nog), maar ook mama geworden.
Wanneer Superman dan toch eindelijk terugkeert (op dezelfde dag dat
Clark Kent terug is van vakantie, hoe dom zijn ze daar eigenlijk in
Metropolis?) komen de oude gevoelens uiteraard weer
opborrelen.
Om de gezellige reünie compleet te maken duikt ook nemesis Lex
Luthor in het leven van de tragische geliefden (Kevin Spacey mag nu
al zijn prijs voor ‘outstanding overacting’ ophalen). Gewapend met
kryptonite en mysterieuze kristallen uit de persoonlijke
ijsgrot van Superman gaat hij nog maar eens proberen om zijn
aartsvijand voorgoed uit te schakelen en de wereld te veroveren
(met zo’n ambities kan hij zonder problemen aan de slag in een
toekomstige James Bond-film).
Dat het heel wat voeten in de aarde heeft gehad vooraleer deze
nieuwe Superman in het luchtruim werd losgelaten is nog zacht
uitgedrukt. De laatste twee sequels waren zo abominabel slecht en
flopten zo hard dat de franchise eind jaren tachtig in comateuze
toestand belandde. Ik ga hier niet de verschillende fases die het
project doormaakte sinds de jaren negentig uit de doeken doen, maar
laat ik u gewoon zeggen dat zowat half Hollywood op een bepaald
moment betrokken was bij de productie van een nieuwe Superman-film.
Sinds eind jaren negentig zijn comic-book verfilmingen terug
extreem hot (Joel Schumacher had het genre zo goed als
doodgemept met de rubberen tepels van zijn Batman), en dit is
voornamelijk de verdienste van Bryan Singer en zijn ‘X-Men’. Hij was dus de perfecte
regisseur om Superman terug tot leven te brengen en hij slaagt er
wonderwel in om een aangename amusementsfilm te maken die vooral de
fans van de Man van Staal zal kunnen bekoren.
Laten we er geen doekjes om winden, ‘Superman Returns’ is een goeie
stripverfilming geworden, en gezien de oppervlakkigheid van het
bronmateriaal is dat al een klein mirakel te noemen. Singer
schraapt een klein beetje onder de oppervlakkigheid en laat een
meer gevoelige Superman zien, op wiens motivaties dieper wordt
ingegaan. Zo is er een scène waarin Superman in de lucht hangt met
zijn ogen dicht, alle hulpkreten op aarde moet incasseren (zo’n
supergehoor is precies toch niet alles) en eigenlijk niet anders
kan doen dan erop te reageren. Maar wat me nog het meeste aansprak
in deze ‘Superman Returns’ was de melancholische sfeer die de film
uitademde wanneer Lois Lane en Superman in elkaars buurt waren. Er
is een geschiedenis tussen die twee, een pijnlijk verleden dat
beiden nog niet verwerkt hebben en dat met Supermans terugkeer
opnieuw open en bloot ligt. Het zijn die kleinere momenten
(voornamelijk aanwezig in het eerste deel van de film) die voor het
kloppende hart van de prent zorgen.
En hoe zit het met de spektakelwaarde? Wel, die is er, maar het zou
me niet verwonderen dat er voor de hyperactieve ’toon mij om de
vijf minuten een nieuwe ontploffing’-jeugd er iets te weinig
actie-hoogstandjes zullen zijn. Er is spektakel maar dan wel
schaars verdeeld. Niettemin, een redding van een op hol geslagen
vliegtuig zorgt voor een adembenemende set-piece en een boot die
letterlijk gespiest wordt door een opklimmende rotspunt is stukken
indrukwekkender dan gelijk welke scène uit ‘Poseidon’. Wie echter op zoek is
naar een roetsjbaan van escapistische non-stop fun wacht
misschien best op de terugkeer van Jack Sparrow die over een maand
de bioscopen komt binnenzeilen.
Ironisch genoeg is het echter Bryan Singers eigen sterkste punt dat
ervoor zorgt dat ‘Superman Returns’ niet de volbloed hoogvlieger is
geworden die hij had kunnen zijn. U moet weten, Singer is in de
eerste plaats een verteller en is niet geïnteresseerd om zoveel
mogelijk dingen te laten ontploffen. Hij neemt zijn tijd om het
verhaal op gang te trekken en zijn personages te introduceren. En
daar durft het wel eens te haperen. Want op het einde van de rit
moeten we vaststellen dat de plot: Lex Luthor die via buitenaardse
technologie de wereld wil veroveren, ongelooflijk eenvoudig en ook
wel een beetje onnozel is. We zien Luthors zoektocht naar het
fortress of solitude (dat ijspaleis waar Superman tot rust
komt en eens babbelt met pa Marlon Brando), we zien hem die
krachtige buitenaardse technologie testen, wat verderop in de film
volgen we hem op z’n jacht, waar hij zijn snode plannen verder
uitwerkt, en ga zo maar door. Singer verspilt dus teveel tijd aan
die standaardplot, en het zorgt ervoor dat de film bij momenten
teveel aansleept. Dit is het soort film dat moet voorbijvliegen,
waarin je wordt meegezogen en na de aftiteling met de laatste
pompende adrenaline in je lijf en klamme handjes in je zeteltje
blijft hangen (het gevoel dat ik bijvoorbeeld wel had bij ‘Spider-Man 2’).
Veel heeft ook te maken met het feit dat ik niet echt fan was van
Kevin Spacey als Lex Luthor. Ik vond z’n hammy vertolking
er te ver over om nog genietbaar te zijn. Gelukkig is het met de
rest van de cast beter gesteld. De bijrolletjes vallen een beetje
tegen (ik eis een grotere rol voor Frank Langella in het vervolg!),
maar wat betreft de twee belangrijkste personages is het wel
degelijk een schot in de roos. Kate Bosworth is een waardige
opvolgster van Margot Kidder en zet een genietbare Lois Lane neer.
Om Superman te spelen moet je eigenlijk gewoon kunnen glimlachen,
een beetje fysiek hebben en het aandurven om in dat pak te kruipen,
maar ook als de sullige Clark Kent was Brandon Routh een aangename
verrassing. Hij haalt alleszins meer uit zijn personage dan ik ooit
had durven hopen.
Er is dus nog wat werk aan de winkel om Superman in turbo te laten
vliegen, zoveel is zeker. Maar net zoals bij ‘Batman Begins’
krijgen we hier een waardige tweede start die de schade van de
laatste twee afleveringen volledig wegspoelt, zodat we met nieuwe,
sterkere fundamenten kunnen verderbouwen. Superman vliegt meer dan
behoorlijk en van mij mag hij gerust wat blijven hangen…
