Elke reeks heeft zijn dipjesseizoen en in het geval van House Of Cards was dat het derde. Het vierde seizoen verwijst die misval alweer naar het verre verleden. Frank Underwood slaat terug, en doet dat vileiner dan ooit.
“Ze zijn mooi hé, de Conways. Ze zijn jong, hebben twee schattige kinderen. Het land is er verliefd op aan het worden. Dat gaan ze met ons nooit doen. Maar wij hebben iets meer. Wij zijn bereid net die stap verder te gaan.” Ziedaar de inzet van dit nieuwe seizoen: de primaries zijn in een plooi gevallen, aan Democratische kant moet zittend president Frank Underwood nog even afrekenen met Heather Dunbar, de uitdager aan Republikeinse kant is met Will Conway al lang bekend. En die geeft hem werk. Voor het eerst moet Underwood vechten voor zijn zitje.
Het is jammer dat Joel Kinnaman een teleurstelling is als Conway. De rol vraagt een zwaargewicht die voor verbaal vuurwerk zorgt, niet deze all-American, bordkartonnen vierkantekaak die zelfs geen vurige speech tegen het regeringsbeleid geloofwaardig kan brengen, laat staan emotie spelen. Maar zelfs dat ga je langzamerhand accepteren, naarmate de reeks vordert en Kevin Spacey zoals gewoonlijk opnieuw gaat domineren.
Nu de belachelijke subplots uit seizoen 3 ons niet langer afleiden, kan die immers opnieuw de show stelen. Dat sonore stemgeluid, die ijzige ogen; zijn Frank Underwood is opnieuw every inch de koelbloedige klootzak van de beste House Of Cardsmomenten. Soms vraagt het niet meer dan een meelijwekkende blik, zoals die naar journalist Tom Hammerschmidt (Boris McGiver) wanneer die off the record wederwoord op zijn potentieel vernietigend artikel komt halen. “We’re all ruthless, we all destroy. But corruption? That’s a matter of perspective.” – “No, that’s a matter of the law.” Spacey en McGiver maken er een intens acteerduel van, waar het scenarieel geloof in de kracht van de vierde macht zo hard van af druipt dat we bijna heimwee kregen naar het optimisme van The West Wing.
Maar natuurlijk is dit ook nog steeds heel erg het verhaal van Claire Underwood. Terwijl ze op het einde van het derde seizoen nog op het punt stond te scheiden van haar president, ontpopt ze zich nu tot zijn meest geduchte tegenstander. Vanuit het Texas van haar jeugd houdt ze haar man op afstand en steekt ze hem stokken in de wielen. Meteen krijgen we ook wat meer achtergrond bij haar personage, met een hoofdrol voor een verdomd complexe moeder-dochterband.
En daar houden we het bij, om vooral onze mond niet voorbij te praten. House Of Cards mag dan geen cliffhanger-tv zijn; teveel weggeven over dit seizoen zou ook zonde zijn. Het volstaat te weten dat de focus opnieuw op de essentie ligt – gefoefel en gekonkel – en stafchef Doug Stamper niet langer belachelijke zijsprongetjes aan de andere kant van het continent maakt. En dat we op het einde klaar zijn voor de finale: de moeder aller verkiezingen.
De visuele flair van de reeks is ondertussen gekend, en ook dit seizoen is aan het grijzige kleurenpalet geen millimeter veranderd. Dat ‘onze’ Jacob Verbruggen de twee – razend spannende – slotepisodes mocht verfilmen was dan weer een regelrecht cadeau. Het zijn die twee afleveringen, waarin een ijzingwekkende terrorismeplot en een bijna-finaal schaakspel tussen Underwood en Conway dezelfde bedding vinden, die House Of Cards definitief opnieuw op weg zetten. Dat vijfde seizoen zou wel eens een topper kunnen worden.
