Het heeft even geduurd, maar na de verovering van Frankrijk, vond An Pierlé opnieuw de tijd om een plaat op te nemen. Nu Koen Gisen, haar partner, officieel mee de teugels in handen heeft, konden ook hij en de band rond hem niet langer onvermeld blijven: het werd An Pierlé & White Velvet. Het meisje met de piano is groot geworden en heeft haar zaakjes goed voor elkaar, zo blijkt.
enola: Al bij de optredens na de release van Helium Sunset, je vorige plaat, werkte je samen met de groep. Nu was het ook nodig dat hij een naam kreeg?
An Pierlé: "Dat was gewoon een natuurlijke evolutie en iets dat we ook graag wilden: het was niet meer ’het meisje aan de piano’. Dat was al lang niet meer het geval en het mocht dus ook duidelijk worden, zeker omdat Koen en ik alles samen hebben gemaakt. Anders komen mensen ook echt naar jou kijken, nu komen ze de groep zien. Maar dat mijn naam er nog bijstaat, is natuurlijk een overbekende — marketingtechnische — zet. (schalks) En zo moet ik ook niet altijd over mijzelf praten."
enola: Het moest dan ook meteen titelloos: de vlag dekt de lading?
Pierlé: "Ja. Ook omdat je je er van alles bij kunt gaan voorstellen. Het eerste signaal was inderdaad: "voilà, het is een groep vanaf nu." Als statement. Maar daarna kun je ook je fantasie loslaten op dat White Velvet, je er een verhaal bij voorstellen. Die woorden passen ook bij de plaat."
Koen Gisen: "Alice In Wonderland, dat soort titel."
enola: In jullie bio sommen jullie wat referentiepunten voor White Velvet op. De leukste vind ik nog "L’oeil de velours" uit het geweldige "Gigi l’Amoroso" van Dalida. Je speelde ook heel wat covers van Franse iconen, zoals "Une belle histoire" en "Paris s’éveille". Wat trekt jullie aan in het Franse lied?
Pierlé: "Een soort sentimentaliteit. Het is een vorm van kitsch, maar dan op de goeie manier. Dat kan echt wel emotievol zijn en het is vaak héél goed."
Gisen: "Die songs zijn vaak ook sterk geproduced, dat hebben ze afgekeken van een bepaalde Engelse studiopraktijk. Ik vind het echt fantastisch."
enola: En door "Paris s’éveille" van Jacques Dutronc op te nemen kon je Frankrijk veroveren?
Gisen: "Het is omgekeerd gegaan: we verkochten al behoorlijk in Frankrijk, maar om op de radio te komen — ze werken daar immers met quota’s Franstalige muziek — namen we die cover op, waardoor we aandacht van de programmatoren kregen. We speelden het nummer zo al op festivals. Het was gewoon een idee dat op het juiste moment kwam."
Pierlé: "Het was het eerste nummer dat we thuis hebben opgenomen, bij wijze van test. We vonden het leuk en grappig genoeg om te doen. Een serieus Frans nummer brengen ware zeer fout geweest."
Gisen: (droogjes) "Het was een mopje."
enola: Het gevolg was dat we hier even weinig van An Pierlé hoorden. Was je niet bang dat het opnieuw van nul beginnen zou zijn?
Pierlé: "Goh, uiteindelijk heeft "Paris s’éveille" het hier ook niet slecht gedaan. Het was eigenlijk niet de bedoeling dat dat nummer hier uitkwam maar via het internet is het dan toch opgepikt: bij Radio 1 stond het héél lang op nummer één in Carte Blanche. Er is dus altijd wel iets achtergebleven. Men zei ons wel dat we er voor moesten opletten om geen vier jaar tussen twee platen te laten maar wij hebben wel heel de tijd zitten werken hé. Je kunt niet alles tegelijk doen!"
enola: Koen, jij komt uit meer avant-garde richtingen. En toch wordt het geluid van An elke plaat klassieker.
Pierlé: "Dat is gewoon onze smaak die evolueert."
Gisen: "Je moet doen wat je op dat moment relevant vindt. Ik hou van die avant-garde, maar dat is ook al een tijdje geleden. Voor An Pierlé & White Velvet groeven we veel meer in de jaren zeventig, en we stuitten soms op heel foute dingen maar die kunnen ook erg goed zijn. All Things Must Pass van George Harrisson, bijvoorbeeld: heel Phil Spektor-achtig, maar goed, het moest vooral tijdloos zijn."
Pierlé: "Een bepaald soort Fransigheid mocht er zéker in zitten, maar ook bijvoorbeeld Robert Wyatts Rock Bottom klinkt tijdloos."
Gisen: "Kijk, ik ben gek van Radiohead en hun producer Nigel Godritch. Maar stel je voor dat je dat als voorbeeld neemt: binnen vijf jaar zullen sommige dingen daarvan al zeer gedateerd klinken. Dat is op zich niet fout — The Troggs zijn ook tof, zelfs al klinken ze zéér sixties — maar andere albums kan je in alle periodes herontdekken. Dàt wilden wij ook bereiken. Dat is zeer ambitieus, maar dat is dan maar zo."
Pierlé: "Je moet gaan voor ambitie. Een plaat maken waarvan je weet dat ze alleen voor de Belgische bakken is bestemd, dat doe je gewoon niet."
enola: Jullie hebben alles thuis opgenomen, en we lezen hier en daar dat het een zwaar jaar was. Passeerde de gedachte "volgende keer terug een studio" dan wel eens?
Pierlé: "God ja, zwaar… Als je een beenhouwerij hebt waar je met twee in werkt, maak je ook ruzie. Je wil je zaak gewoon goed doen draaien. En je kunt natuurlijk ook assertief zijn tegenover elkaar, net omdat je elkaar goed kent."
"Als we vooraf hadden geweten dat het zo lang zou duren, waren we niet met zoveel goeie moed begonnen. We hebben veel nummers opgenomen, en ook veel tijd gespendeerd aan het zoeken naar de juiste manier om de stemmen op te nemen. Jonge mensen zijn jaren bezig demo’s op te nemen en leren zo al doende de techniek. Dit was de eerste plaat die Koen opnam en de lat lag meteen erg hoog. Dat was niet simpel en dat heeft tijd gekost. Nu we beter weten hoe het moet, zou het misschien sneller gaan."
Gisen: "Ik zou er op dit moment toch tegenop zien, mochten we vandaag opnieuw moeten beginnen."
enola: En dan zing je toch "It’s been a good year for us".
Pierlé: "Oh, maar dat is een oud lieke hoor. Maar het is wel waar. Af en toe moet je dat kunnen toegeven als je alles op een rijtje zet: dat het eigenlijk best goed gaat. Het is altijd gemakkelijker te zeggen dat het slecht ging."
enola: Je hebt zelf aan platenfirma Warner gevraagd om het contract met jullie te ontbinden, nog voor zij later ook Novastar en Zita Swoon lieten vallen. Je nam de boel zelf in handen. Zag je de bui hangen?
Gisen: "Ach. Het is een fabeltje dat je beter af bent bij een major. Warner kon in het buitenland niets voor ons betekenen."
Pierlé: "Met een plaat als Mud Stories konden ze niets aan. Nu zou dat misschien anders zijn, nu er ook CocoRosie is dat goed marcheert. Ja, op een bepaalde manier denk ik wel dat er gelijkenissen zijn tussen wat ik op Mud Stories deed en wat zij of Joanna Newsom doen, zeker live. Mijn lichtman heeft ook voor Newsom het licht gedaan en die zei dat hij mij soms zag staan. Het is een soort ’alternativiteit’ die nu geapprecieerd wordt. Ondertussen maken we echter iets helemaal anders."
enola: Die onafhankelijkheid ligt je wel. Je liet al optekenen dat zelfs boekhouden je bevalt. Zit er een zakenvrouw in An Pierlé?
Pierlé: "Eigenlijk wel. Ik had dat nooit verwacht, maar ik ben ertoe verplicht om verder muziek te kunnen blijven maken."
Gisen: "Er schuilt een zakenman in iedereen. In mij schuilt ook een manager. Het is maar wat je wilt ontwikkelen. Sommige artiesten permitteren zich de luxe om daar niet mee bezig te zijn en dat zijn niet zelden dezelfden die achteraf roepen dat ze door iedereen gepoept zijn. Er is dus een keerzijde. De mensen die wij in het buitenland kennen die goed bezig zijn, die zijn verdomd goed op de hoogte. Het is een cliché dat we graag willen ontkrachten: wij kennen héél goede boekhouders-artiesten."
Pierlé: "Je moet er ook mee bezig zijn: mensen smijten niet zomaar met geld."
Gisen: "Dat is ook het gevolg van de crisis in de muziekindustrie. Vroeger had je het Los Angeles-verhaal: de sporttassen met coke en zo. Maar uiteindelijk betaal jij als artiest dat. En als er tweehonderd miljoen binnenkomt, wat maakt dat uit? Vandaag komt er echter niets binnen. Dan is dat wel van belang."
enola: Het was dus noodgedwongen een plaat zonder coke?
Gisen: "Euh…" (schiet in de lach)
Pierlé: "Dat gaan we jou niet vertellen." (lacht)
Gisen: "Toch geen sporttas."
Pierlé: (fijntjes) "Beeld je maar de wildste fantasieën in, da’s goed." (schatert)
Gisen: "Er is weinig hocus-pocus aan hoor. Er zijn geen stoere verhalen."
enola: An, je zei onlangs over je opleiding aan het Herman Teirlinck-instituut dat die dingen in je naar boven heeft gewoeld waar je van schrok. Je werd er in aanraking gebracht met minder prettige kantjes?
Pierlé: "In aanraking gebracht? Je werd er daar echt ingesmeten: "zoek en delf het maar op." Je werd daar niet in begeleid. En hoe vuiler het was, hoe beter. Ik vind dat niet interessant. De mythe van de getormenteerde artiest werd daar iets te veel gecultiveerd: zat op café hoogdravende discussies houden en zo… Als er iets is waar ik sindsdien niet tegen kan, zijn het Hollandse actrices. Z´tte Hollandse actrices."
