Strips over de bokssport zijn dun gezaaid. Dat die verhalen dan nog meeslepend verteld en prachtig getekend zijn, mag al helemaal een uitzondering heten. Het net afgeronde tweeluik De Woesteling van Baru vormt echter zo’n uitzondering.
De collectie Vrije Vlucht van uitgeverij Dupuis biedt al van bij het begin een mooie afwisseling van klassieke en meer alternatieve auteurs die de vrijheid krijgen hun eigen ding te doen. De afgelopen jaren zagen op die manier zowel gevestigde namen als Hermann of Jean-Claude Servais albums in de collectie verschijnen, tot wat (indertijd) onbekendere namen als Christophe Blain of Gregory Mardon. Baru behoort ook eerder tot de laatste categorie. Zijn eerdere strips zoals L’Autoroute du Soleil of Les Années Spoutnik werden nog niet in het Nederlands vertaald. Baru (in het gewone leven Hervé Baruléa) werd in 1947 geboren uit een Franse moeder en een Italiaanse vader. Zijn vader was jarenlang arbeider en de jonge Hervé kreeg het sociale besef dan ook met de paplepel ingegoten. Sinds zijn eerste albums halverwege de jaren tachtig doordrenkt dit besef zijn verhalen en ook nu in De Woesteling is dat niet anders.
De Woesteling vertelt het levensverhaal van Anton Witkowski, een heetgebakerde jongeman die opgroeit in een Franse voorstad. Zijn ouders hebben moeite om de eindjes aan elkaar te knopen en vooral de uitzichtloosheid van dat bestaan maakt Anton woedend. Hij wil geld bij hopen verdienen om zo een beter leven te verdienen voor zichzelf en zijn ouders. Zijn vader wil echter niet dat hij dit geld gaat opzoeken in de bokssport, ook al blijkt Anton het nodige talent te bezitten. Hij gaat voor zijn kans en klimt zo in een sneltreinvaart op naar de wereldtop. De combinatie van talent en een liederlijke levenswandel maken Anton tot een echt idool met een hoog rock-’n- roll gehalte. Wie echter hoog klimt, kan ook bijzonder laag vallen. Ook dat ondervindt Anton aan den lijve wanneer hij voor een rechter moet verschijnen om zich te verantwoorden voor een vermeende omkoping. Samen met zijn geliefde Anna en zijn goede vriend Mo tracht hij het complot achter deze maskerade te ontdekken.
Tekentechnisch stralen deze twee albums evenveel intensiteit uit als Antons karakter zelf. Baru krast zijn lijnen als het ware op het blad en brengt met veel overgave en bezieling dit persoonlijke verhaal tot een waardig slot. Ook al contrasteert het klassieke einde enigszins met de passie uit het eerste deel, toch kunnen we zeker en vast van een meer dan geslaagd tweeluik spreken. Baru slaagt er met De Woesteling immers in om een brug te slaan tussen het alternatieve en het traditionele stripmilieu. Zijn persoonlijke visie en aparte tekenstijl sluiten wonderwel aan bij de klassieke verhaalopbouw. De prachtige inkleuring maakt van de pagina’s in De Woesteling juweeltjes waaraan we ons maar al te graag vergaapten. We kunnen enkel hopen dat dit tweeluik het startschot mag betekenen voor volgende vertalingen van zijn werk.
