"Get it some more. Hey man hey. Just Like Sailors. Sheer Frustration. Here I Come. She’s Strong. Play The Guitar. Rock. Sin City. Never Ask." En dan de toevoeging "It’s just noise". Soms is de tracklist de beste samenvatting van een plaat. Flipo Mancini’s tweede is meer van hetzelfde. Wij headbangen goedkeurend.
Dat ondergetekende zich op een goed concert al eens durft te laten gaan, is helaas niet langer een goed bewaard geheim. Zo gebeurde het dat wij ons ongeveer twee jaar geleden behoorlijk onstijlvol een nekbreuk hebben geschud bij een optreden van Flipo Mancini in een of ander Limburgs jeugdhuis. Maar geef ons eens ongelijk: niets is immers aanstekelijker dan de groovy bas van Raf Coenen, het geschreeuw van Bart Timmermans en het droge beukwerk van Luc Flipkens. Konden nummers als "Say No Go" van debuut "Distorted Love Songs" ons al erg bekoren, de nieuwe nummers beloofden nog meer voor de toekomst.
Die toekomst, zo wisten de groenen enkele verkiezingen geleden al, is nu, en openbaart zich onder de vorm van een tweede Flipo-cd, die al dat verwachte goeds waarmaakt. Met een rotvaart scheuren tien nummers onze gehoorgang binnen om zich daar met prettige weerhaakjes uiteindelijk vast te rijden.
De Flipo’s zijn op de vier jaar sinds Distorted Love Songs geen greintje zachter geworden. Nog steeds snijden gitaren als scheermesjes door de huid, blaffen vocalen in het gezicht, en slingeren de baslijnen zich sexy over, op en tussen alles heen. Toch wordt het begrip ’melodieus’ hier al eens zijdelings geraakt, zoals in opener "Get It Some More", dat bijna een poppy refrein heeft, of in "She’s Strong" met zijn bijna meezingbaar "Shut Your Mouth"-bruggetje. Bijna dus. Niet helemaal. Ze kijken wel uit.
In "Hey Man Hey" lijkt de gitaar uit de betere schrijnwerkerij te zijn ontsnapt, terwijl daar een baslijn onder ligt die meer pompt dan het waterzuiveringsstation langs de vaart. "Sheer Frustration" klinkt dan weer gewoon zoals zijn titel het bedoelt. Efficiënt en doelgericht, noemen wij zoiets. Ook mooi, hoe de gitaar zich in "Play The Guitar" hoofdzakelijk tot vlammenwerpen beperkt.
Lekkerste brok aan heel dit Get It Some More blijft evenwel het baswonder Raf Coenen. Vinden wij Vandal X — eveneens met Timmermans — net iets te eendimensionaal beuken, zijn kronkelende lijnen geven Flipo Mancini het reliëf dat deze snoeiharde meppen toch verteerbaar houdt. En zo komen we alweer tot de conclusie dat het er niet beter op zal worden. Ook bij een volgende ontmoeting met Flipo live zal ons bewegingspatroon niet om aan te zien zijn, maar laat u dat niet weerhouden om u bij ons te voegen. Op Flipo Mancini kan een gezond mens niet stilstaan.
