Er zijn nog zekerheden in het leven. Reacties op hln.be blijven bulken van de dt-fouten, de
files zwellen steeds verder aan en Vandal X grossiert nog altijd in hondsdolle teringherrie met
gevaarlijk gezwollen aders. Ook het titelloze negende album van het destructieve duo uit
Limburg schuimbekt van de onverdunde woede en waanzin, zij het iets gedoseerder dan
vroeger.
Two Man Army, 13 Basic Hate Tracks, Instant Dislike, All Lined Up
Against The Wall …: de titels van de vorige platen van Vandal X laten weinig aan de
verbeelding over. Misantropie, agressie en verontwaardiging lopen als een rode draad door 20
jaar van de meest venijnige, perverse noiserock die ons Belgenlandje ooit geteisterd heeft. U
leest het goed, Bart Timmermans en Gunther Liket vieren hun bronzen jubileum met dit album,
maar van gemakzucht of routine is nog altijd geen sprake. Vandal X mag dan wel minder
avontuurlijk en eigenzinnig klinken dan Gruppo di Pawlowski of Raketkanon, maar hun met
prikkeldraad omzoomde songs slaan wel het hardst.
Toegegeven, de vorige plaat God Knows vormde wel een klein keerpunt voor het
tweemansleger. Tot en met All Lined Up Against The Wall werd hun mix van noise en
hardcore er enkel radicaler op, maar Timmermans en Liket kiezen nu eerder voor een
precisiebombardement, in plaats van non-stop gebeuk en niet aflatend ziedend ketellawijt.
“Flashlight” is wellicht het beste voorbeeld. De vocals van Timmermans zijn veel minder
overstuurd en schreeuwerig en ook z’n gitaar klinkt voor een keer niet als een cirkelzaag. Het
resultaat is een verrassend catchy, dynamische song die op het einde toch nog gif spuit als een
razende pofadder.
Ook in “Steppin’ Stone” en “Points Of View” beukt het duo niet onophoudelijk op de
inwendige organen, maar slaan ze je tegen het canvas met een paar welgemikte uithalen.
Vandal X is heden ten dage een band die z’n momenten kiest. Een roofdier dat iets langer rond
z’n prooi cirkelt om dan meedogenloos toe te slaan. In opener “We’ve Had Enough” en “Bad
Mother” klinken Liket en Timmermans dan weer opvallend groovy met onweerstaanbare bluesy
riffs en strakke drums. De korte songs komen nog steeds in sneltreinvaart op je af, maar je krijgt
iets meer tijd om naar adem te happen voor een nieuwe stomp in de maag volgt.
Wie die iets meer gelaagde sound zou verwarren met het sluiten van compromissen, zal
echter snel bebloed afdruipen. Ook op deze plaat is elke song een statement en verschillende
tracks klinken even bezeten als vroeger. “Facebook Whore” klauwt dat het een aard heeft en
het weinig subtiele “Hate You Already” is één langgerekte kogelregen van giftige noise. Maar
het beste nummer is misschien wel “If You Believe”, omdat het onmenselijk heavy en
aanstekelijk tegelijk klinkt.
Hoewel Liket en Timmermans het vuur iets minder hevig openen dan vroeger, beschouwen
ze de luisteraar nog steeds als kanonnenvoer. Vandal X blijft garant staan voor noiserock met
haar op de tanden én de kloten en in hun niemandsland van agressie en venijn komen zelfs de
meest geoefende oren niet ongedeerd uit de strijd. Alleen kan je deze plaat uitluisteren zonder
achteraf in een dwangbuis te moeten. Mooi meegenomen!
