Er zijn op dit moment ongetwijfeld mensen die hun buik vol hebben
van die vloedgolf Britse bandjes, die de afgelopen maanden het
vasteland overspoelen. Zij kijken nu reikhalzend uit naar de
volgende hype. We vroegen dan ook aan onze Chinese buur om even een
gokje te wagen, en volgens hem zetten we ons geld best in op
groepjes die de grunge van de jaren ’90 willen
recycleren/plagiëren. Enkele uitzonderingen niet te na gelaten, zal
het gros van de jaren ’80-epigonen na een teleurstellende tweede
plaat (nog steeds volgens volgens Zhing Ye Méh) splitten en zal hun
plaats ingenomen worden door de erfgenamen van Nirvana, Pearl Jam
en andere Soundgardens.
De broertjes Dylan, Tom en Olly Gorman – samen Kill the Young –
zijn er nog niet helemaal uit. Op hun debuutplaat gokken zij op
twee paarden: met één been staan ze in de Britse postpunk en new
wave, met het andere in de hoofdzakelijk Amerikaanse (grunge)rock.
In hun songs weerklinken echo’s van The Smiths, The Cure en Joy
Division, maar ook van Nirvana, Smashing Pumpkins en enkele foute
(hard)rockgroepen die we intussen allang vergeten waren. Dat zo’n
spreidstand niet altijd zonder risico’s is, daar kunnen zelfs
ervaren spagaatfanaten als Kim Clijsters van meespreken. Het is dan
ook niet verwonderlijk dat het jeugdige drietal uit Manchester niet
steeds weet te bekoren en te overtuigen op haar titelloze
eersteling, die werd geproducet door Dimitri Tikovoï en gemixt door
Flood. Mooie namen, dat wel, maar wij vroegen ons bij de net iets
te cleane sound af of ze niet beter af waren geweest met een
jonger, minder bekend en minstens even enthousiast iemand, die de
opwinding van hun optredens kon vertalen naar het album.
Omdat je een groep nooit helemaal kan en mag afschrijven zonder hen
live aan het werk te hebben gezien, trokken we afgelopen donderdag
naar de Botanique. De mensen achter de programmatie wisten de
afgelopen maanden al heel wat interessante Britse bands te lokken.
Je kan tegenwoordig dan ook over de (Engelse) koppen lopen in de
Orangerie of de Rotonde, maar deze keer bestond het publiek
voornamelijk uit Franstalige fans. Veel heeft te maken met het feit
dat de plaat bij ons en in Frankrijk al verscheen in november, en
de Britten nog moeten wachten tot april.
Kill the Young had geen voorprogramma meegebracht. Het
publiek had echter geen opwarmertje nodig, want van bij het eerste
nummer werden de drie door het Brusselse publiek liefdevol aan de
borst gedrukt. Niet helemaal terecht, want ‘Follow, Follow’ (ook op
plaat de opener) is niet meteen een song waarmee vandaag jury’s van
rockwedstrijden overtuigd worden. Gelukkig ging het na het eerste
nummer crescendo, met potige versies van ondermeer ‘Addiction’ en
‘Kill Your Young’. Vooral na het (bijna-)titelnummer van de cd
waren enkele fans het delirium al nabij, terwijl we nog lang niet
in de helft zaten. Na een nummer of vier, vijf keken we voor het
eerst op onze klok, meestal een teken dat onze aandacht begint te
verslappen. Dat komt doordat het oeuvre van Kill the Young op dit
moment niet uitgebreid en verscheiden genoeg is om een heel uur te
boeien. Net op het moment dat we dachten dat we ‘het’ nu wel gezien
hadden, haalde de groep echter het grove geschut boven. Single
‘Origin of Illness’ en ‘Change the World’, twee van de betere songs
op de plaat, zaten achteraan in de set en dat was een verstandige
keuze. De ‘believers’ gingen bij deze climax helemaal uit hun dak,
de twijfelaars werden alsnog over de streep getrokken.
Kill the Young is er nog niet, maar heeft zeker de potentie om ooit
niet alleen de harten van jonge vrouwelijke fans te veroveren, maar
ook die van de kritische muziekliefhebber. Het songmateriaal mag er
zijn (zeker in de stevigere live-uitvoeringen kwamen ze goed uit de
verf) en op het podium is Kill the Young een geoliede machine. Na
(volgens de bio) een paar honderd optredens heb je aan minder dan
een half woord genoeg om elkaar te verstaan.
Toch hopen we dat de groep in de toekomst haar muzikale horizonten
op zijn minst een beetje verruimt. Dan kunnen mindere nummers als
‘Do You Notice’ en de eerder genoemde ‘Follow, Follow’ en
‘Addiction’ voortaan van de setlist geschrapt worden. (Jammer
genoeg werd daar donderdag onze persoonlijke favoriet, ‘Fragile’,
voor opgeofferd.)
Ander werkpunt(je) was zanger Tom Gorman, wiens stem bij momenten
niet krachtig genoeg leek om op te boksen tegen zijn eigen
gitaargeweld. Misschien moet hij maar eens, zoals enkele grote
Griekse redenaars hem voordeden, zijn stemvolume trainen aan één of
andere rotskust en proberen het gedruis van de woeste baren te
overstemmen.
Maar voor de rest zult u ons niet horen klagen, vonden wij dit
allemaal dik in orde en keerden we tevreden weer naar huis terug!
Tot de volgende keer, chaps, zou ik zo zeggen!
