Jonge bands zijn er meer dan genoeg. Er zijn er echter weinig waarbij de songs op het debuut van een constant niveau zijn en er zijn er nog minder die live overeind weten te blijven wanneer ze hun eerste tournee ondernemen. Wie Kill The Young in de Botanique aan het werk zag, zou kunnen denken dat de groep al jaren podiumervaring achter de rug heeft. Kortom, een band met een toekomst.
Het is in een volgelopen Rotonde dat Kill The Young voor het eerst op Belgische bodem staat. Hun debuutplaat wist tot nog toe niet veel potten te breken, maar heeft onder de aanwezigen duidelijk een snaar beroerd. De zaal zinderde van de spanning voor de band het podium besteeg. Toen de zaallichten uiteindelijk doofden, werd die spanning bijna tastbaar, iets waar Kill The Young zeer handig op inspeelde.
Olly Gorman, drummer en de jongste van de drie muzikale broers, mocht als eerste het podium op. Toen hij eenmaal hij achter de kit plaatsgenomen had, veranderde deze schuchtere, enigzins onzeker uit zijn ogen kijkende jongeman in een demonische drummachine. Met trefzekere mokerslagen mepte hij "Follow, Follow" en de set op gang. Werkten deze slagen bij het publiek al als opzweper, toen Dylan en Tom Gorman, respectievelijk bas en gitaar/zang, het podium betraden, ging er een golf van extase door de Rotonde.
Zoveel enthousiasme voor een stelletje debutanten, kan dat wel, vraagt een mens zich in een kritische bui af. De plaat was uiteraard oké, maar ook niet om te zeggen van wereldniveau. Het lijkt alsof Kill The Young op hun plaat het achterste van hun tong niet hebben willen laten zien. Op het podium echter, geven ze zich helemaal bloot en blijken ze over een zelfzekerheid en een podiumervaring te beschikken die je, gezien hun leeftijd, niet zou vermoeden. Waar sommige bands zich na jarenlang optreden op het podium nog steeds geïntimideerd voelen, laat Kill The Young merken dat het podium hun natuurlijke biotoop is.
Tijdens het derde nummer, het hymne-achtige "Kill Your Young", dat veel te vroeg in de set zat naar onze zin, was de buit al binnen. De band teert dan wel op het hard/zacht-trucje zoals ook Nirvana en The Smashing Pumpkins dat ooit deden, maar hun geluid komt alles behalve gedateerd over. De frisheid van de nummers werd nog eens extra in de verf gezet door het toevoegen van improvisaties en solo’s waar het op de plaat vruchteloos naar zoeken is. Hiermee blijkt dat het soms een voordeel is om met bloedverwanten in een band te zitten. Een blik was voldoende om te weten welke kant het op gaat. De leden kennen elkaar door en door en hebben daarmee een voorsprong op andere groepen in dezelfde positie.
Op "Fragile" na werd het hele debuutalbum gespeeld, zij het wel dat de nummers behoorlijk wat meer body hadden. Kill The Young wist overduidelijk hoe het publiek ingepakt moest worden. Het bescheiden hitje "Origin Of Illness" werd zo gespeeld dat het niemand onberoerd liet: spanning werd vakkundig opgebouwd en een extra herhaling van het refrein gaat er ook altijd in. Ook de twee nieuwe nummers die we te horen kregen lieten vermoeden dat Kill The Young geen eendagsvlieg is en dat we nog veel goeds mogen verwachten van dit stel jonge honden dat, zoals gisteren bleek, met veel enthousiasme stormenderhand aan de verovering van de wereld is begonnen.
