Autobiografisch werk: in de literatuur is het eerder regel dan uitzondering, in de strip blijft het nog steeds een randverschijnsel. Toch zijn er enkele dapperen die zichzelf blootgeven in stripvorm: Robert Crumb maakt al jaren grote sier en ook Joe Matt wordt ondertussen tot de gevestigde waarden gerekend. In de lage landen echter, is het verschijnsel zo goed als onbestaande, op de Nederlanders Yuri Landman — maar daar is het al veel te lang stil rond — en Barbara Stok na.
Halverwege de jaren negentig — we luisterden niet naar onze ouders, wel naar Nirvana, ah nostalgie — doken ze voor het eerst op: de gefotokopieerde stripalbums op A4-formaat waarvan een maffia-achtige striphandelaar beweerde dat ze de koop van ons leven zouden zijn. Het boekje in kwestie bleek het tweede deel te zijn van Barbaraal. Het eerste deel dook pas veel later bij de stripwinkelier op. We zijn nog steeds blij dat we ons het album hebben laten aansmeren. Niet alleen voor de 7"-single van de Melvins die er gratis en voor niets bijzat, bovenal voor de nieuwe wereld die voor ons open ging: de wereld van de autobiografie.
Wisten wij veel dat schrijvers die het over zichzelf hebben niet per se oude zeuren zijn die honderden pagina’s lang emmeren over onderwerpen zo banaal dat er zelfs geen tv-films meer over gemaakt worden. Dat autobiografisch werk ook echt pakkend, diepzinnig, ja zelfs cool kan zijn, kwamen we pas achter door het ontdekken van de strips van Barbara Stok.
Ondertussen is deze tekenares uitgegroeid tot een vaste waarde wiens strips uitgegeven worden door een grote uitgeverij, wat niet alleen de papierkwaliteit maar ook de distributie ten goede is gekomen. De kwaliteit van de strips zelf is er ook alleen maar op vooruit gegaan. Als je dit nieuwe album naast het eerste nummer van Barbaraal legt, valt dadelijk de verbetering in het tekenwerk op, zonder dat de herkenbaarheid van Barbara Stok verloren gaat.
Ook qua onderwerpen gaat Stok op het vroeger ingeslagen pad verder. Maar waarom daarover klagen? Ze valt niet in herhaling en het blijft boeien, wat wil een mens in godsnaam meer? Stok is in de verhalen en verhaaltjes die hier gebundeld zijn als vanouds zeer openhartig. Ze heeft het niet alleen zonder gêne over haar liefdesleven, ze legt ook haar eigen kleine kanten en zwakheden bloot zonder schroom. Soms levert dit ontroerende momenten op (bijvoorbeeld het afscheid van haar overleden oma), soms lig je in een deuk van het lachen, zoals bij "Pilletje", waarin op ronduit hilarische wijze verslag wordt gedaan van een drugexperiment. Andere keren word je dan weer stil van de herkenning die van de pagina’s spat, bijvoorbeeld in "Menens", dat vele pas afgestudeerden die zich op de arbeidsmarkt begeven een steek van herkenning zal bezorgen.
Koopt u maar één strip per jaar, dan voelen we ons zo vrij u dit album aan te bevelen. Het is niet alleen lekker dik, het bevat tevens veel afwisseling. Het is zowel komisch als ontroerend, het is speels en serieus, en ademt een undergroundsfeer uit, maar dan zonder het elitarisme dat daar doorgaans bij hoort. Tot zover de twee zinnen promopraat, Barbara Stok is een groot talent, en dat talent verdient door u ontdekt te worden.
