Na bijna tien jaar ingetogen luisterliedjes te hebben gemaakt, herontdekten The Walkabouts plots hun distortionpedaal. De politiek van George W. Bush maakte hen immers pisnijdig, en dat zullen we geweten hebben: het nieuwe Acetylene is ronduit giftig en dus is het voor het eerst in tijden geen zittend concert dat ze geven in de AB.
"Sorry dat we zo kwaad zijn, dat ligt aan ons, niet aan jullie, jullie zijn geweldig", maakt Chris Eckman zich er na een openingskwartet songs met een grapje van af. Inderdaad: waar de groep vroeger de beminnelijkheid zelve was, zijn ze nu opvallend korter van stof. Dat is natuurlijk pose, de groep is nog altijd zijn vriendelijke en welopgevoede zelve, maar deze set vraagt om een strakke benadering.
Zowel de langoureuze strijkers van de Nighttown-tour als het intimistische karakter van vorige optredens is verdwenen, behalve dan in de sfeervolle inkleding van de AB-Box. Bovendien is het geen toeval dat "Fuck Your Fear" net als op de nieuwe plaat de opener is. Het is een intentieverklaring en sneer tegelijk. Je weet meteen dat je de voorbije Walkaboutsjaren even moet vergeten, dat het tijd is om terug te grijpen naar het begin. Toen was de groep misschien wel de vreemde eend in de Subpopbijt, maar kon ze toch ook het woord rock nog spellen.
Al snel volgt het grootste deel van dat Acetylene: "Coming Up For Air", "Devil In The Details", "Kalashnikov"…Sans commentaire, krachtig en to the point. Het valt op hoe sterk de band als collectief musiceert. En hoe de songs live zoveel meer aan sterkte winnen; waren we er niet helemaal van overtuigd op dat nieuwe album, in live-versie trekt elke song je aan je nekvel mee.
Iets voor halfweg leidt dat herkenbare drumgetik die ene "hitsingle" uit 1996 in, en Carla Torgerson diept vanuit Devil’s Road het prachtige "The Lights Will Stay On" op. Dit is meteen ook de enige toegeving aan de liefhebbers van de late Walkabouts. Meteen daarna wordt immers diep gedoken in het écht oude werk. Al vrij vroeg zat "Train To Mercy" in de set, en met "Stir The Ashes" krijgen we nog meer uit Scavenger. Er wordt verder uit het verleden geput met een goede versie van "Good Luck Morning" uit Setting The Woods On Fire (1994).
Bij een vorige passage was een zittende AB nog uitverkocht, nu raakt zelfs de kleine AB-Box niet vol, maar dat deert de groep niet, die in de bisnummers nogmaals het sterkste van zichzelf geeft. In die mate dat ze nu meer indruk maakt dan met die intimistische set uit 2002. Dat is hoe we ons herinneren de groep te hebben ontdekt op Cactusfestival 1996. Zet die laatste paar jaar inderdaad maar tussen haakjes: rockbloed kruipt waar het niet gaan kan. Al is er soms een knoeier van een president voor nodig.
