Sinds enkele jaren maakt een hele resem Franse auteurs van de zogenoemde Nouvelle Vague het mooie weer in het Europese stripverhaal. Wanneer het pioniersduo zelf dan nog eens met nieuw werk komt aandraven, zitten we bij goddeau op de eerste rij om na te gaan of de beide heren hun mojo nog niet verloren zijn.
Philippe Dupuy en Charles Berberian creëerden met Meneer Johan een van de meest memorabele stripfiguren van de jaren negentig. Hun doeltreffende mix van verfijnde grafiek, herkenbare verhalen en spitsvondige beeldtaal maakte van elk van hun albums een feest. In Meneer Johan bereikte hun creativiteit een hoogtepunt. De alledaagse beslommeringen van de schrijver Johan raakten bij zowat elke lezer een gevoelige snaar: problemen in de liefde, de angsten van het vaderschap, onzekerheid over de professionele toekomst, alles kwam uitgebreid aan bod in de ’avonturen’ van Johan. Dupuy en Berberian werden dan ook meer en meer overladen met prijzen en erkenningen. Stilaan groeiden ze uit tot de vaandeldragers van de Nouvelle Vague en de exponenten bij uitstek van de Ecole Pigalle, een stroming binnen het Franse beeldverhaal die het beschrijven van het alledaagse combineerde met een nostalgische tekenstijl.
In 2003 maakten de beide heren de overstap naar uitgeverij Dupuis en startten ze met het zesde deel van Meneer Johan mee de collectie Expresso op waarin ondertussen vele namen uit de stal van de Nouvelle Vague opgenomen werden. Dit zesde deel, Een doos teveel, werd echter weinig positief onthaald en velen hekelden vooral het gebrek aan creatieve vernieuwing. Met deel zeven keren Dupuy en Berberian echter in grote stijl terug. Met een opeenvolging van één of twee pagina-gags vertellen ze een aantal korte episodes uit het leven van hun ondertussen vertrouwde hoofdpersonages. Wat Een wankel evenwicht echter extra boeiend maakt, is de manier waarop ze van het album toch een groot verhaal weten te maken. Elke aparte anekdote bouwt mooi verder op het voorgaande. Zo vermijden ze vakkundig de kritiek dat dit album een verzameling van opvullertjes zou zijn. Vormelijk mag de nieuwe Meneer Johan dan wel nieuwe paden bewandelen, inhoudelijk houden de auteurs het bij hun gekende stijl : het weergeven van het gewone leven en dit steeds met een zachte ironie. Iedereen herkent zich wel in de twijfelende Johan die niet weet hoe zich tussen een bende oude dames te gedragen of denkt nostalgisch terug aan die wilde opstoot van koopwoede om je verdriet te vergeten, net zoals Cathy in dit deel aan den lijve ondervindt.
Wat kunnen we dan nog kwijt over het tekenwerk dat nog niet eerder gezegd is. Zeer weinig eigenlijk. Grafisch behoren Dupuy en Berberian al jaren tot de top en ook in hun nieuwe album blijven de pagina’s een streling voor het oog. Doorheen de jaren hebben beide heren zich gespecialiseerd in het verder versoberen van hun stijl en dit zonder ook maar één moment aan leesbaarheid in te boeten. Het resultaat is een uitgepuurd en perfect afgesteld vertellen van verhalen.
Het duo Philippe Dupuy en Charles Berberian blijft dus hoge toppen scheren en voor de liefhebbers die de heren ook eens afzonderlijk aan het werk willen zien, geven we nog mee dat Dupuy zopas het boek Hanté publiceerde bij Cornélius en dat Berberian met Jean-Claude Denis met het project Nightbuzz een nieuwe plaat heeft gemaakt getiteld Nocturne : The Spell. Beide auteurs rusten dus in geen geval op hun lauweren, zoveel is zeker.
