Eric Stalner is een naam die je niet meteen verbindt aan de prestigieuze collectie Vrije Vlucht. Samen met zijn broer maakte hij reeds tal van charmante, maar weinig ophefmakende stripverhalen waaronder Fabien M. en Malheig. Met een andere tekenstijl en een nieuwe scenarist onder de arm waagt hij zich met Ange-Marie nu toch aan het grote werk.
De collectie Vrije Vlucht biedt sinds jaar en dag onderdak aan stripverhalen die het uiterste vergen van de auteurs in kwestie. Deze auteurs komen meestal vanuit een alternatieve hoek of hebben doorheen de jaren reeds zoveel ervaring opgebouwd dat ze een publicatie in de collectie zeker verdienen. Eric Stalner behoort echter niet tot dat rijtje. Zijn verhalen kan je hoogstens omschrijven als leesbare pulp, alhoewel hij de laatste jaren al eens vaker een scenarist onder de arm neemt die verse paden bewandelt. Zo waren de eerste delen van Het Kruis Van Cazenac de aanzet voor een boeiende familiegeschiedenis tijdens de eerste helft van de 20ste eeuw.
Ange-Marie speelt zich in dezelfde periode af. De gelijknamige hoofdfiguur is een voormalig frontsoldaat in wiens hoofd de oorlog nog steeds volop woedt. Hij wordt geconfronteerd met Luce, een klein meisje dat in Ange-Marie haar verdwenen vader ziet. De rest van het dorp bekijkt hem eerder met argusogen en wanneer hij contact zoekt met de vreemde beeldhouwer Grégoire hoeft hij helemaal niet meer op sympathie te rekenen. Hij leert van Grégoire de kneepjes van het vak en krijgt van hem zelfs de opdracht het beeld van zijn verloren vrouw af te werken. De opgroeiende Luce brengt Ange-Marie uiteindelijk naar deze wereld en inspireert de kunstenaar in hem.
Het verhaal leest als een boek van Jean-Claude Servais, en daar doet deze nieuwe Stalner dan ook het sterkst aan denken. Zeker met het eerste deel van Servais’ Een Moordenaar Die Met Vogels Praat nog vers in het geheugen vallen de gelijkenissen in sfeer, keuze van personages en thematiek nog feller op : een onbegrepen eenzaat die arriveert in een klein achterlijk dorpje, zijn liefde voor kunst die door de inwoners als anders en dus bedreigend wordt ervaren en de schilderachtige afspiegeling van de natuur.
Gelukkig vernieuwt Stalner zichzelf door het gebruik van de directe kleur. Het geeft het boek met zijn vele natuurbeelden en plattelandszichten iets nostalgisch en feeëriek. De schilderachtige tekeningen verhinderen ook dat hij vervalt in zijn traditioneel nogal statische tekenstijl. Co-scenariste Aude Ettori mag dan wel een nieuwe naam zijn, de kneepjes van het scenarioschrijven heeft ze al degelijk onder de knie. Voordien werkte Ettori voornamelijk achter de schermen bij uitgeverijen en zorgde ze zo ondermeer voor de lay-out van Utopia, het schetsboek van Crisse en was ze de drijvende kacht achter het striptijdschrift Ekllipse. Ange-Marie leest als een trein en ondanks het weinig vernieuwende karakter van dit boek, hebben Eric Stalner en Aude Ettori toch voor een mooie toevoeging gezorgd aan de collectie.
