Al tien jaar is het een traditie. Zo rond Pasen, wanneer je je net een indigestie hebt gevreten bij het Paasontbijt en die kus van tante Nonneke nog moet verteren, luidt Cultureel Centrum De Velinx in Tongeren de lente pas echt in met een prima voorjaarsfestival. Alweer hadden de programmatoren een affiche in elkaar gebokst die zich als prikkeldraad met watjes in je oren nestelt.
Jammer genoeg konden wij enkel de eerste twee groepen zien — haast alsof je na een verrukkelijk voorspel neen moet zeggen tegen de eigenlijke seks. Frustrerend? Nauwelijks. Vooral Timesbold creëerde een nieuwe dimensie bij het begrip ’americana’.
Allereerst was er het Vlaamse Durango. De band rond de flegmatieke zanger/gitarist/mondharmonicaspeler Fred Verhaegen speelde rootsrock van de vettigste soort, dampende rythm and blues, rechtstreeks geïmporteerd uit een night club waar de geesten van Jack Kerouac en Allen Ginsberg zich te pletter zuipen. Durango leverde de tijdloze soundtrack bij eender welke film noir uit de jaren 40 (de scène waar de hardboiled privé-detective als een slappe krop sla valt voor de charmes van de femme fatale…).
Verhaege kronkelde over het podium dat het een lieve lust was — het gevaar voor overacting loerde om iedere hoek — en toonde zich een begenadigd mondharmonicaspeler. Soms klonk het instrument van gitarist Simon Pleysier als pure Dinosaur Jr, en bij één nummer waanden we ons eind jaren zestig, op een concert van Janis Joplin. Durango’s grootste troef is dat ze niet-Belgisch klinken. Anders geformuleerd: de split van El Fish is iets minder slikken bij de beluistering van Durango’s debuut-cd Shipwreck Party. Klasse.
(mvs) had ons in vier talen gebaard dat we op Viva Velinx vooral geen noot mochten missen van Timesbold: een groep rond zanger/tekstschrijver Jason ’Whip’ Merritt. En yep, bij het beluisteren van Timesbolds laatste worp Eye Eye waren wij verkocht. Timesbold, beste lezer, is Neil Young grand cru, Tindersticks revisited, mùm met goeie songs, Cowboy Junkies met ballen…need we say more?
In de Velinx werd het podium stemmig verlicht met theekaarsjes. De heren, volgens ons vrouwelijk gezelschap "allemaal zo klein en fijn, je zou ze haast kunnen doodknuffelen…", installeerden zich, elk met een fles wijn en begonnen er aan. Wat volgde was tijdloze schoonheid, breekbare porseleinen country, alt.country van de beste soort. Timesbold speelde songs die zich met weerhaken een plek naar je kippevel waadden. "We like to play in Belgium, and that’s not a lie!" vertelde Merritts partner in crime Max Avery Lichtenstein, en we geloofden hem.
Vervolgens toverde hij prompt enkele wondermooie akkoorden uit zijn harp tevoorschijn. Harmonica, harp, melodica, vibrafoon, banjo: Timesbold bezigt een origineel instrumentarium. De heren hadden er zichtbaar zin in: "Yesterday, we played in a punk club in Utrecht. This is a much nicer atmosphere." Aldus Lichtenstein. Hij vertelde er ook bij dat ze zich voor het eerst in drie dagen hadden kunnen douchen…
Dit concert voelde aan als snoepen van een toverbal met enkel sepiakleuren, als op een stoffige farm het meisje van je leven tegenkomen; steeds met muziek van Timesbold op een zacht volume op de achtergrond. Misschien is Timesbold eerder de gedroomde soundtrack voor een zonnige herfstdag? Misschien kunnen olifanten praten? Misschien.
Conclusie? Alleen al met haar twee openers bewees Viva Velinx stevig de vinger te kunnen leggen op de polsslag van deze tijd en — belangrijk — een festival te blijven dat niet uit haar voegen barst. De optredens deden ons als een weide zomerhete madeliefjes verlangen naar de lente. Moge het Tongerse Cultureel Centrum nog lang en gelukkig underground blijven.
