Nostalgici en nieuwsgierigen, in die 2 groepen zou je het publiek
voor dit concert ruwweg kunnen indelen. De eersten op zoek naar een
echo uit de koude jaren ’80. De tweeden zich afvragend waarom
Aromafans doorgaans zo fanatiek zijn.
Geen van beiden zullen ontgoocheld zijn geweest.
Het trio zorgde voor een krachtig concert. Daarbij geassisteerd
door geluidsman Luc Van Acker, op zich al een hoofdstuk Europese
muziekgeschiedenis. Zijn taak bestond er vooral in een zo zwaar
mogelijk geLUID neer te zetten, met de nadruk op die laatste
lettergreep, keihard en glashelder tot shitty en vuil.
De ritmebox van weleer is vervangen door een laptop, maar voor een
man als Fred Angst kan dat geen probleem zijn. Onder de naam Zool
is hij al een tijd actief in de elektronica-scene. Wellicht net
daardoor klonk de groep nog fris en geloofwaardig. De laptop deed
immers geen krampachtige poging om zo eighties mogelijk te klinken.
Geüpdate en authentiek, zo zou je de sound kunnen
samenvatten.
Gedreven door het dwingende ritme van die computer en de bas van Lo
Meulen werkte de groep zich in het zweet. Nummers als ‘Meisje zijn’
en ‘De dobberman’ bleken niets van hun kracht verloren. Een eerste
hoogtepunt kwam er met ‘Moeder gaat neer’ en ‘(Buiten wacht) Een
mens met een mes’, van no future gesproken… Angst leek niet
langer noten te spelen, maar met zijn gitaar geluid in ijs te
sculpteren. Elvis Peeters ging ondertussen een slow motion
schijngevecht aan met het microstatief.
Deze laatste wordt alom geroemd voor zijn scherpe teksten en ook in
de Kreun bewees Peeters dit. Het volstond om in een song 2 woorden
aan te passen om aan te tonen dat 20 jaar oude nummers nog steeds,
en soms meer dan ooit, actueel zijn. “Ze willen graag een ijzeren
hand, ze willen graag een Vlaams Belang” klonk het in ‘Fe’. De roep
om een dictator lijkt plots geen terugblik meer, maar een
toekomstvisioen. ‘Voor de dood’, een nummer over koude oorlog en
fascisme, werd een aanklacht tegen de Amerikaanse handelswijze in
Irak. Soldaten die komen met beloftes van vrijheid maar
uiteindelijk sterven voor de oorlog, want ze leven voor de
dood.
Ook de simpele teksten zijn spitsvondig. ‘Zij is blij’ bleek
daarenboven een geweldig dansnummer. Zo goed dat ze het in hun
tweede bisbeurt nog eens moesten spelen om het publiek definitief
te vloeren.
Ondanks het stigma van de reünie was dit een geloofwaardig concert
van artiesten die ook hun DIY-idealisme niet zijn verloren. Je
hoeft niet in de Fnac op zoek te gaan naar heruitgaven van het
Aroma Di Amore-werk, op hun website kan je alles wat ze ooit
opnamen gratis downloaden. Als je daar wat hoort dat je bevalt, ga
dan naar één van de volgende concerten en koester die ervaring als
hun platen: collector’s items.
