In onze nimmer ophoudende reeks schokkende bekentenissen: we hebben ons hart verloren aan een New Yorkse nicht met drag queenneigingen. Verdenk ons van wat u wil, sinds we Antony kennen zijn we er immuun voor: I Am A Bird Now is van een verheven schoonheid waar wij stil van worden.
Na dik drie jaar en een half weet u zo onderhand wat wij op geregelde tijdstippen nodig hebben: wat licht euforische pop van de Britse eilanden, af en toe eens stevige gitaren, een singer-songwriter die er lekker in gaat, … Maar bovenal: voorzie ons alstublieft op gezette tijden van een brokje laatavondschoonheid. Dat soort muziek dat het best gedijt als de lichten gedimd zijn en een glas van een goed jaar is ingeschonken.
Waar we het ook lastig mee hebben: al te vaak "plaat van het jaar" willen roepen. Dit jaar is het zelfs al belachelijke proporties aan het aannemen met eind februari al releases van Bright Eyes en The Arcade Fire die een goede kans maken om binnen tien maanden nog steeds hoog aan het jaarfirmament te schitteren. MAAR WIJ MENEN DAT DUS WEL! En — ja, het voelt wat gênant aan om alweer daarover te beginnen — met I Am A Bird Now van Antony en zijn Johnsons hebben we weer zo’n plaat in onze speler zitten. Hoorden we daar iemand mompelen dat het leven wèl leuk is?
Het verschijnsel Antony is — welja — een fenomeen: zo tegen de twee meter groot, zo nichterig als de pest en gezegend met een stem om vanalles tegen te zeggen zolang het maar complimenteus is. We kregen er voor het eerst lucht van toen hij Lou Reed een vocaal handje toestak op The Raven en de daar bijhorende tournee. Gezegend als hij was met een instrument dat Farinelli niet alleen groen zou doen uitslaan van jaloezie maar vooral van spijt om wat hij wèl moest opgeven voor zo’n geluid, kon het niet anders of hij zou brokken maken als hij zijn eigen baas zou zijn.
Antony brengt wat men noemt "pianoballads", maar wat is dat relatief als je elke keer gewoon door die stem van je sokken wordt geblazen. Dit is onverbloemde pathos, maar wel van zo’n kippenvelverwekkend niveau dat de betere legbatterij er de boeken bij neerlegt. Uitblinkers zijn moeilijk te melden, favorieten wisselen elke dag. Laat ons gewoon meedelen dat wij keer op keer onder de indruk zijn van het diepe begin van "My Lady Story", en opgaan in het drama van "For Today I Am A Boy". Majestueus, noemen wij dat, net als het afsluitende "Bird Gehrls".
Hij doet het ook with a little help from the sisterhood, maar dat levert ondanks de grote gastnamen grappig genoeg niet het meeste vuurwerk op. Niettemin zijn "You Are My Sister" (met Boy George) en "What Can I Do?" (met Rufus Wainwright) goed te pruimen. Hier is dan ook geen minder nummer te vinden. En omdat wij u nooit ook maar iets van informatie willen onthouden: ook Lou Reed komt zijn ontdekking even een duwtje in de rug geven middels een parlando-intro aan het nogal dubieus getitelde (of ligt dat aan ons?) "Fistfull Of Love".
Met I Am A Bird Now slaat Antony een brug tussen blanke tradities en soulvolle jazz. Dit is klasse, dit is ontroering en een heel klein beetje weird. Maar dan niet op die vervelende Joanna Newsom- en Devendra Banhartmanier. Wij hebben hier maar één gebiedend woord voor: koop!
