Het Duitse Shitkatapult heeft wat ons betreft met een straatlengte
voorsprong de leukste naam van alle ons bekende muzieklabels. Ook
het motto van het label, “Special Music For Special People”, valt
op en vat zowat het streefdoel van de artiesten samen. Het komt er
op neer dat alles kan en mag, zolang je als artiest de
muziekbeleving voor de fans zo speciaal mogelijk tracht te houden.
De releases van Shitkatapult zijn dan ook een bonte schakering van
allerhande elektronica die gaat van sferische IDM tot stuiterende
breakbeats, met omwegen via punkige electro en funky microhouse.
Het heeft bovendien ook een aantal bijzonder getalenteerde
artiesten in de rangen. Blikvangers zijn oprichters Marco Haas
(T. Raumschmiere) en Sascha Ring
(Apparat). Die laatste was afgelopen zomer niet alleen goed voor
een dijk van een set op 10 Days Off, de Berlijnse producer mocht
bovendien ook bij wijlen John Peel zijn ding gaan doen. Dat zegt
genoeg, niet? De ‘Silizium EP’ is de bewerking van deze Peel
Session uit 2004, met bijdragen van Raz Ohara, Hormel Eastwood en
zelfs een heus strijkersduo: Complexàcord. De fijne remixen van
Telefon Tel Aviv, Rechenzentrum en Bus als uitsmijter maken van
deze EP toch wel meer dan een tussendoortje.
Wat meteen opvalt, is het perfecte huwelijk tussen de knetterende
elektronica en een aantal meer organische geluiden. Zo doorspekt
Apparat zijn grillige clicks and cuts voor de verandering
met de melancholische cello- en vioolpartijen van Complexàcord. Het
doet ons bij momenten wat aan de laatste Encre denken, ook een
plaat waarop stevige strijkpartijen, die zo uit een klassieke stuk
lijken geplukt, voor een wat melodramatische sfeer zorgen. De soul
van crooner Raz Ohara op ‘Komponent’ en ‘Not a Good Place’ brengt
ons dan weer verrassend genoeg bij melancholische pop. Alhoewel,
verrassend is een groot woord. Wie vertrouwd is met Apparats werk
merkt de parallellen met een aantal nummers van ‘Duplex’, het
laatste volwaardige album van deze ‘Berliner’.
Apparat slaagt erin om die verschillende elementen in de vijf toch
erg diverse nummers tot één geheel te smeden. Het bindmiddel dat
hij daarvoor gebruikt, zijn ongepolijste, hoekige beats die de
uiteenlopende melodieën ondersteunen. Een beproefd recept dat hij
op eerdere releases al succesvol aanwendde en ook aan het gros van
de nummers op deze EP dat karakteristiek Apparat-geluid meegeeft.
Toch laat hij zich op ‘Silizium’ ook van een andere kant zien. Bij
momenten komt hij aardig in de buurt van de muziek die we
tegenwoordig bij een hele rits indietronics-artiesten aantreffen.
Zo zouden ‘It’s Gonna Be A Long Walk’ en ‘Not a Good Place’ niet
uit de toon vallen op een verzamelalbum van het Morr-label. Het
afsluitende nummer, een remix van ‘Not a Good Place’ door Apparat
zelf, laat zelfs een volledig beatloze Apparat horen.
We kunnen dus besluiten dat er toch sprake is van een duidelijke
evolutie in de sound van de creatieve Duitser. Afwachten of het om
een tijdelijke dan wel definitieve evolutie gaat. We hopen stiekem
op het eerste. Want hoewel op deze ‘Silizium EP’ niets valt aan te
merken, houden we persoonlijk meer van Apparats eerdere werk. En
eerlijk gezegd denken we ook dat niemand echt zit te wachten op nóg
een broken beats-artiest die de indietronics-toer opgaat.
