België, en niet in de laatste plaats het gedeelte dat boven de
taalgrens ligt, staat niet alleen bekend omwille van zijn norse,
klagende en wantrouwige inwoners met een kruideniersmentaliteit en
een baksteen in de maag, die om hun eigen have en goed te
beschermen als een kloek tijdens verkiezingen in steeds grotere
getale voor het Vl Bl stemmen. Tijdens de zomer lijkt iedereen hier
echter best tevreden (okee, juli is wel steeds te koud en te nat en
augustus véél te heet) is Flàànderen plots een leuke plek om te
toeven, met al die festivalletjes en zo. Wij kozen er elk weekend
eentje uit, en brengen hier kort verslag over uit in onze ‘Ronde
van Flàànderen’.
Marktrock gaat er prat op the place to be te zijn voor
“menig muziekliefhebber en toerist”. Mooi, en tot op zekere hoogte
ook wel waar. Tussen de 57 acts die werden geprogrammeerd, zat heel
wat brol (zoals VTM-acts, Notenclub-toestanden, gesubsidieerde
balorkesten, vergane glorieën en andere covergroepen), maar niemand
verplicht ons daar naar te gaan kijken. Ik had dit jaar op voorhand
uitgestippeld welk parcours ik zou volgen op het festivalcircuit en
dat zag er heel leuk uit. Geen overlappingen, geen “springuren” van
een halve dag tussen twee leuke concerten… Ik zag er naar uit, met
andere woorden.
Een perfect festival organiseren, ik denk niet dat het iemand ooit
is gelukt. Ik verwacht dan ook niet van Marktrock dat alles van een
leien dakje loopt. Er zijn altijd wel van die details die je over
het hoofd kan zien. Jammer genoeg (b)lijkt één van die details op
het Leuvense stadsfestival de muziek te zijn.
NOORWEGEN RULES!!!!
Het begon nochtans goed, de enige artiesten die de eerste avond
verstek gaven waren The Weathergods. Dat hield ons echter niet
tegen om tegen twintig voor zeven naar het M. De Laeyensplein af te
zakken voor de Real Ones. Enkele maanden geleden werden we
wel degelijk gecharmeerd – maar niet volledig overtuigd – door
This Is Camping, de debuut-cd van
de Noren. We voegden aan onze bespreking echter de opmerking toe
dat we de band eerst live aan het werk moesten gezien hebben, om
een gefundeerd oordeel te kunnen vellen. Welnu, we hebben ons
eerste Real Ones-concert achter de rug en dat zal zeker niet het
laatste geweest zijn. Na het optreden was ik eerlijk gezegd zelfs
een beetje gegeneerd omdat ik me in mijn plaatbespreking niet
enthousiaster had uitgelaten over dit uiterst sympathieke vijftal
uit Bergen. Als ik de plaat pas had gehoord nà dit optreden, dan
hadden ze ongetwijfeld een * * * * gekregen in plaats van een * *
*.
De muziek horen op plaat is dus best een aangenaam tijdverdrijf, de
band live die nummers zien vertolken op een festival is een
verrukking. Het speelplezier spatte eraf (het was dus niet alleen
regen die ons nat maakte), de vijf verschenen zonder complexen op
het podium en zetten een knappe set neer. Het merendeel van de
songs was uiteraard afkomstig van This Is Camping, maar bij het opstellen
van de setlist werd duidelijk gekozen om naar een climax toe te
werken. Een paar aanstekelijke, melodieuze folkpop-songs (‘Symphony
Orchestra’, ‘Short Little While’, …) om het publiek op te warmen,
vervolgens enkele tragere liedjes (zoals ‘Cold Days’) en dan,
wanneer het aanvankelijk nogal afwachtende publiek ontdooid was,
sloeg de groep zonder mededogen toe: ‘Girl in the Corner’, ‘All the
Way Back’ en natuurlijk ‘Bratislava’ mondden uit in een ware
muzikale orgie, waarbij zelfs ondergetekende (meestal maar een
onbeweeglijke zoutzuil tijdens optredens) mee in zijn handjes stond
te klappen en met zijn armen te zwaaien.
Tussendoor kregen we nog een nieuwe song te horen (als ik het goed
gehoord heb heette die ‘Oh My’) en die zou op de nieuwe, voorjaar
2005 te verschijnen cd moeten staan. Wij hebben nu al een plaatsje
gereserveerd in onze platenkast.
Na het optreden kon de cd gekocht worden, naast het podium. Ik heb
geen idee van aantallen, maar ik heb nog nooit zoveel mensen zo
snel naar een merchandising-standje zien stromen als vrijdag. En
terecht.
Met een smile tot achter mijn oren begaf ik me naar de Vismarkt,
want daar stond één van de betere bands uit de hoogste klasse van
de Belgische rock alles in gereedheid te brengen voor hun
triomftocht: Mintzkov Luna, het levende bewijs dat je er ook
komt zonder veel poeha, zonder grote bek. Let the music do the
talking, en voor de rest zwijgen we erover. De band is nog jong
en weet dat haast en spoed zelden goed zijn. Net zoals Joost
Novastar jaren deed over zijn eerste cd, ging er ook heel wat tijd
over het debuut van Mintzkov Luna heen. Wie ‘M For Means and L For
Love’ in huis haalde, weet dan ook dat the good things come to
those who wait. En laten we wel wezen: dit is géén doorslagje
van dEUS, want voor elk punt van overeenkomst zijn er minstens tien
verschillen tussen beide groepen. We stonden dan ook een uur lang
aan de grond genageld tijdens de stomende set, waarbij de band de
ene parel na de andere opdook. Grillige, koortsige en aangrijpende
pop- en rocksongs, met inderdaad een paar bescheiden knipoogjes
naar de Grote Voorbeelden, maar vooral trés Mintzkov Luna.
Natuurlijk waren ze er allemaal bij, ‘United Something’ en ‘Mimosa’
en de andere hits die u kent van de radio en ook de fameuze cover
van TC Matic, ‘Putain Putain’. Volgende week kunt u hen ook
bewonderen op Maanrock in Mechelen (godbetert), bij klaarlichte dag
(nog an toe!). Laat dat u echter niet tegenhouden hen daar massaal
aan te moedigen! Dan weten ze in de Dijlestad eindelijk dat Lier
niet alleen de stad is van “die boeren van Lierse” (sic) en van het
schertscollectief De Kreuners.
Nog meer lekkers uit de provincie Antwerpen kregen we
voorgeschoteld in de gedaante van Jan De Campenaere, alias Venus
in Flames, een singer-songwriter van het zuiverste water, die
onder de vleugels van grote broers Gert Bettens en Joost Zweegers
een kanjer van een debuutplaat uitbracht. En blijkbaar kan het, in
deze tijden van muzikale kruisbestuivingen, avantgarde-toestanden
en andere (a)tonale dwarsliggerijen: een eerlijk vakman die aftrek
vindt bij het publiek met zijn ambachtelijk geproduceerde liedjes,
en een hele Vismarkt kan dwingen te blijven staan luisteren (zelfs
onder de pletsende regen). Voor wie het graag simpel maar mooi
heeft: ‘Notes of Tenderness’ is nog steeds verkrijgbaar in de
platenhandel, u doet er uzelf én Venus in Flames een groot plezier
mee!
Het einde van Venus in Flames heb ik gemist, omdat ik 2 straten (en
nog wat steegjes en pleinen) verder een plaatsje wilde bemachtigen
in de buurt van het podium op het Hogeschoolplein. Daar stond
Plastyc Buddha geprogrammeerd als afsluiter. Dit duo, dat na
het gesmaakte debuut ‘Throwing Stones in Placid Pools’ door de
kenners heel even op één hoop dreigde gegooid te worden met
allerhande saaie, fake en plastieken lounge- en cocktailbargroepen,
gaf de criticasters eerder dit jaar lik op stuk met een uitstekend
tweede album, Our Friends
Eclectic. Stephan Parmentier en Pieter Verschueren brachten
vrijdag een gitarist, een bassist, een drummer en een zangeres mee.
De groep zat er duidelijk wat verveeld mee dat de mensen die waren
komen opdagen er de neergutsende regen voor lief bij namen om hen
aan het werk te zien. Plastyc Buddha deed dan ook zijn uiterste
best om het iedereen naar de zin te maken. Natuurlijk vloekte de
zomerse, zwoele en warme muziek bij het weer van vrijdag, maar af
en toe meenden we toch een aarzelend regenboogje aan den einder te
zien.
