Met de steun van het Vlaams Fonds voor de Letteren komt bij uitgeverij Grint het derde deel van Braaf Varken, Vlaanderen’s eerste echte comic, dan toch op de markt. De Leuvense uitgeverij gooit meteen ook het commercieel iets meer leefbare werk van Jeroom in de etalage en hoopt zo op een dubbelslag. De kleinere uitgeverijen blijven pionierswerk leveren waar het gaat om de steun aan jong talent.
Normaal hadden de boekjes iets eerder in de winkel moeten liggen, zo hoorden we, maar de drukker had teveel verkiezingsdrukwerk om handen zodat het derde nummer van Bart Schoofs authentieke Vlaamsche comic later in de winkel lag dan voorzien. Het was het wachten echter meer dan waard, want Schoofs blijft absurd-dichterlijk op een unieke manier.
Het stramien blijft hetzelfde als voorheen: we krijgen een grote lap uit Brieven aan Nonkel J. (Het is overigens verboden er ook maar enig autobiografisch element aangaande de heer Schoofs in te vermoeden) aangevuld met wat fragmenten uit Schoof’s rijk gevulde archief. Dat we in de vorige paragraaf de sch-vorm bezigden was trouwens geen toeval, noch ironie: vooral Brieven aan Nonkel J. is heerlijk nostalgisch en ademt niet alleen de sfeer van een hedendaags Vlaanderen uit, maar in fijne details ook die van dat oh zo mythische Vlaanderen-van-de-jaren-vijftig.
De derde aflevering van zijn “tijdschriftje” maakt Schoofs vol met zijn bewerking van Dollie, een toneeltekst van Gerardjan Rijnders, die hij enkele jaren terug maakte voor Papieren Drama’s. Niet verwonderlijk dat Schoofs met graagte theater naar strip vertaalt: hij is nooit bang geweest voor de occasionele grote lap tekst in zijn tekeningen. Toemaatje in Braaf Varken 3 zijn enkele kortere strips over zwangerschappen en andere natuurverschijnselen.
Tegelijk verschijnt bij Grint (met de steun van Van Halewijck) de tweede cartoonverzameling van jong Humo-talent Jeroom onder de titel In het hol van de reet. Net als Rudi het boek verzamelt deze bundeling de meest verscheiden cartoons en grappen. Jeroom beheerst als een kameleon alle mogelijke stijlen en haalt telkens de juiste uit de kast om een grap àf te maken.
Prachtig zijn de cleane comics-parodieën waarin het ideale gezinnetje telkens weer te kakken wordt gezet, of zijn Rode Ridderparodie, Ridder Bauknecht, in ware Biddeloo-stijl. Jeroom is vooral goed in het bedenken van steeds maar nieuwere typetjes, wat hem — maar ook ons — voor de verveling behoedt. Tettenman is dood, leve Reetman. Benieuwd waar hij volgende keer mee afkomt. En Kamagurka, hij zag de concurrentie dichterbij komen.
