"Onze platen zijn maar een herinnering aan onze concerten", beweren de heren van The Datsuns. En dus hielden we na hun concert in de AB-Box even halt bij de merchandisingstand. Een hele plaat vonden we wel nog wat veel, maar we hebben toch een vinylsingletje van "In Love" gekocht. Die herinnering aan hun optreden willen we wel bewaren.
Ze zien er uit als de Ramones die hun imago naar de jaren nul hebben geüpdatet en ze klinken als AC/DC dat diezelfde Ramones covert. Vorig jaar schopten ze het in de Engelse pers tot elvendertigste hype van de week, want in het zog van The Vines hoorde alles wat van bij onze tegenvoeters kwam onder de loep genomen te worden. Ook in ons land werd dus met veel spanning uitgekeken naar hun eerste optreden dat wegens de grote interesse trouwens van de AB Club naar de ABBox werd verplaatst.
En dat "Kiwi-rock" hip is, was aan het publiek in de AB te zien: veel juiste brilmonturen, rolkragen en getrimde baardjes waar het heerlijk "interessant" mompelend in te strijken is. Gelukkig stond vooraan het jonge volkje, vergezeld van enkele oude rockers. Want voor wie enig besef van de muziekgeschiedenis heeft, zijn The Datsuns ongetwijfeld zalig nostalgisch.
Van bij de eerste drumslagen voelde je het al: dit zit juist. De rauwe mix van punk en hardrock die het viertal brengt, mikt resoluut op de onderbuik en frontman Dolf de Datsun zweepte het publiek van bij het begin op. Eindelijk werd er nog eens woest gepogood in de AB. Eindelijk nog eens iets dat bij benadering "vuil" was. Geen erg dat er al eens een pint bier over het publiek vloog, een stoot in de ribben was vooraan al helemaal onvermijdelijk. Hell, dit optreden was gewoon fun, en dat straalde van het publiek af.
We zijn — allemaal in het kader van de participatieve journalistiek, dat spreekt — tot in de kern van de dansende massa gedoken. We hebben ons hart uit het lijf gedanst. U zou ons hier moeten zien zitten schrijven: het is nu the day after en vol blauwe plekken en stijve spieren glimlachen we een eind voor ons weg. Dit is rock die terug fysiek bevrijdend is.
Het is iets dat we al te lang hebben moeten missen. Sigur Rós, Radiohead,… allemaal erg goeie muziek, erg vernieuwend, maar vooral: bijwijlen ook wel érg cerebraal. Het is rock die niets meer te maken heeft met jong zijn en barsten van de energie. Het biedt geen uitlaatklep, en dat doen The Datsuns wel. Een woeste lap "Motherfucker From Hell" vertelt ons geen bal, maar pakt ons wel bij ons nekvel om ons vier minuten later tevreden hijgend de moshpit te doen verlaten.
Na de blitzkrieg van The Datsuns kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat daar in de AB iets gebeùrd is. Iets waarvoor we de volgende keer naar een weide zullen moeten trekken, of minstens naar een grotere zaal. The Datsuns zijn zo retro als de pest, maar tegelijk is het de meest opwindende rock ’n roll die er de laatste jaren in de aanbieding was. Zelfs als is het niets nieuws, it’s the only thing we’ve got en het is goed. Enjoy!
