Deze update: kinderstrips die u absoluut moet gelezen hebben. Sinds enige jaren is het genre ‘kinderstrip-voor-volwassenen’ zeer populair onder stripmakers. Kinderstrips zijn volwassen geworden en een dubbele bodem wordt niet geschuwd, zo bewijzen deze drie reeksen.
Ludo is de oudste reeks van de drie. Het hoofdpersonage is een jongetje van 10 dat leeft voor de stripreeks Castar. Doorheen elk Ludo-verhaal loopt ook steeds het nieuwe Castar-verhaal, in een andere tekenstijl dan de rest. Een leuke gimmick, maar het zorgt ook voor een leuke spanning omdat er steeds heen en weer gezapt wordt tussen beide verhalen. In dit album vertrekt Ludo met zijn ouders op vakantie en blijft het nieuwe Castar-album thuis achter. Om toch het einde van het verhaal te kennen, laat Ludo zich voor de kar spannen van François, die de campingkinderen allerhande vuile klusjes in zijn plaats laat opknappen. Intussen zit Ludo’s vader hele dagen naar de Tour te kijken en wijn te drinken. Zijn beste vriend leert een meisje kennen en Ludo’s moeder voelt zich wat verwaarloosd tot ze wordt uitgenodigd voor een partijtje volleybal met enkele jonge adonissen. Scenarist Lapière vertelt dit alles met veel gevoel voor detail en tederheid. Heel herkenbaar en vertederend; Ludo blijft ook na vijf albums een serie om naar uit te kijken.
Violine is een meisje van een jaar of zes die door mensen in de ogen te kijken hun gedachten kan lezen. Ze gaat in dit album in haar eentje op zoek naar haar vader in Afrika. Onderweg komt ze onvriendelijke zeelui, een alcoholieker-dorpstovenaar, een dictatoriaal regime, Redder en een revolutie tegen, maar haar vader blijkt dood te zijn. Het geheel baadt in een vrij stout sfeertje en gaat met een flinke vaart vooruit. Waar het eerste album nog niet direct ergens naartoe leek te gaan, wordt het in dit tweede wel duidelijk: Violine is een weer een echte avonturenreeks voor kinderen, zoals Robbedoes dat ook ooit was. Het prettig gestoorde scenario van Tronchet wordt ondersteund door de zwierige tekeningen van Fabrice Tarrin. Niet onmisbaar, wel ontzettend leuk.
De laatste reeks is een buitenbeentje. Pedro de Neusbeer is al twee albums lang een goed bewaard geheim, maar verdient een breder publiek. Het is een humoristische strip met losstaande verhaaltjes van 5 pagina’s over een dierentuin. Het concept klinkt bekend, maar wat Gaudelette en Larcenet ermee doen is ongezien. De dieren doen de hele dag niets anders dan klaverjassen en braden hun ribstuk met look en ansjovis. Luiaards blijken hyperkinetische wezens die verslaafd zijn aan ibogazuur (waarvan ze weer rustig worden). Een pinguïn is verliefd op een eend en spitsmuizen worden als bal gebruikt. Het laatste verhaal, over een Komodovaraan die per ongeluk van een ei met zijn zoon erin een omelet maakt, is wel erg donker. Je kan je dan ook afvragen of Pedro de Neusbeer wel geschikt is voor kinderen. Als humoristische strip voor de iets rijpere mens (studenten en ander gespuis) is het echter wel zeer geslaagd. Je moet het lezen om te geloven hoe absurd grappig deze reeks wel is. Dupuis blijkt niet direct van plan om nog verdere Pedro-albums uit te geven, dus wees er snel bij, want herdrukken zullen er dan ook niet in zitten.
Nog niet overtuigd? Ga ze dan kopen voor de verjaardag van je neefje en lees ze op de bus. Grinnik of lach jezelf een breuk, naargelang het album. En wandel dan terug naar de winkel ‘omdat je vergeten was dat je nóg een neefje hebt’.
