Kristian Matsson nam Henry St., zijn zevende album als The Tallest Man On Earth en zijn tweede op het label Anti-, op met een volledige band. Het resultaat mag er gerust zijn, maar is ook niet zonder fouten.
“De herinneringen blijven, maar de wijde wereld wenkt”, schreven we een enkele jaren terug over I Love You. It’s A Fever Dream. Om zijn nieuwe langspeler te maken kon Matsson inderdaad ongehinderd die wijde wereld verkennen (minstens figuurlijk, pandemie en zo) zonder zich daarbij verzwaard te moeten voelen door enige emotionele bagage. Dan komt een band goed van pas om die vrijheid mee in te vullen, al is het toch een gewaagde stap voor een man die het beeld van de solo-singer-songwriter eigenlijk wel belichaamt.
Wie niet waagt, blijft solo, maar gelukkig klopt alles puur op het gebied van instrumentatie. Henry St. straalt vaak dat plezier uit dat individuen alleen kunnen bereiken door samen te spelen. Wie The Tallest Man On Earth als band al live zag, kan dat beamen. Het probleem met Henry St. is dat Matsson soms blijkbaar vergeten is songs mee te nemen naar de repetities, en dan maakt hij het zelfs de grootste romantici onder ons voor het eerst moeilijk om niet in tandenknarsende cynici te vervellen. “I’m a little dude in this scape of songs” zeurt hij in titelsong “Henry St.”. Ja, dat wringt, daar hoeven we geen tekening bij te maken. Er zijn nog meer tekstflarden op te sommen die van die rare deuken vertonen. Op “Foothills”, bijvoorbeeld, graaft een hond in een veld naar “hell I don’t know”. Beetje lui.
Gelukkig haalt The Tallest Man On Earth zijn eigen lat vaak genoeg om als vanouds te bezweren, zeker door de rijke instrumentatie waarbij de luisteraar wéét dat er een band staat, en niet een einzelgänger die achteraf maar wat sessievolk sommeert om een en ander op te smukken. Op “Every Little Heart” koppelt Matsson verloren hoop (“Can I come to your room when I’m tired? Oh let’s leave it alone”) aan daadkracht (“I’m gonna breathe and work for every little heart I know”) en de nuchterheid daartussenin (“And we got trampled by the mountains here”), en zijn band weet elk gevoel in elk woord instrumentaal kracht bij te zetten.
Songs als “Bless You” (“I dance with a wrecking ball on this lonesome side of times”) en “New Religion” zijn minstens bescheiden subtoppers in het repertoire van The Tallest Man On Earth. Met “Slowly Rivers Turn” levert Matsson het baldadiger anthem dat niet kon ontbreken, en “Henry St.” is dan weer de obligate pianoballad. En hij mag ondertussen al wel meer Amerikaan dan Zweed zijn, Amerikaanser dan “Major League” hoeft het ook niet te worden. Opgejaagd door een banjo bejubelt Matsson een versie van Amerika die hij in zijn hoofd bijeen gerijmd heeft aan de hand van verwijzingen naar de gelijknamige film uit 1989: Randy Newmans “Burn On” uit de soundtrack, “Cleveland was the place to be”… het doet ergens wel dromen, maar het blijven andermans dromen.
Henry St. is een degelijk album voor The Tallest Man On Earth, eentje dat niet te moeilijk doet, strak klinkt voor een gewaagde stap, en zijn fouten al bij al goed maskeert met enkele songs die ons nog wel even zoet kunnen houden.
