Onder het alias Comité Hypnotisé brengt Tim Vanhamel de gesjeesde dub-funk-hiphopplaat Dubs Pour Oh La La en het is een album waarvoor je je aanvoelen van ‘normaal’ serieus zal moeten herkalibreren.
Van de man die ons al buitenaardse boogies schonk bij Millionaire en Evil Superstars komt een soloplaat waarin Tim Vanhamel boldy gaat waarin weinigen hem zijn voorgegaan. Dubs Pour Oh La La is geen snel gemaakt tussendoortje en dat hoor je. Na de reünie van de Superstars in 2013 is Vanhamel eraan begonnen en bijgevolg hebben deze twaalf – bij gebrek aan een beter woord – nummers kunnen pruttelen, indikken en chemisch op elkaar reageren om nu als een goed gekruide dampende brij op de wereld te worden losgelaten.
‘Transcending frequencies from an unknown galaxy channeled through a broken ‘70s echo deck’ staat er te lezen op de blurb die de hoes van mijn elpee siert en daar is geen woord van gelogen. Verwacht geen strak omlijnde popsongs – de grenzen tussen de twaalf nummers lijken haast arbitrair neergepoot omdat een mens nu eenmaal toch érgens paal en perk moet stellen aan de waanzin – maar eerder het spul waar zweterige nachtmerries van gemaakt worden. De sfeer (en het artwork) echoën de unheimliche jungle waarin wezens rondwaren als in Weerasethakul’s film Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives en waarin realiteit en delirium haasje-over met elkaar doen.
De sound schuurt bij momenten lekker vintage aan bij de zompige Jamaicaanse dub uit de jaren zeventig. Luister gerust naar de trompetten op “Bustagroove” of hoe “Dark Wave Dub” golft op een dreigende onderstroom met een batterij aan effecten die als schuim op de golven uiteen slaan.
Het gaat werkelijk álle kanten op, maar dat is wat goede dub hoort te doen: de geest opentrekken en alle hoeken van de kamer laten zien, zonder angst om uitgeteld in zo een hoek terecht te komen. Het lieflijk huppelende “Blocks” zit geperst tussen het omineuze “B.I.F” en de epilepsie-opwekkende percussietrip “O as in Rope” maar had nergens anders even goed tot zijn recht gekomen.
“Chickpea Shimmy” deint als een hartslag terwijl “Marktdag” middenin zelfs lichtjes ontaardt richting hardcore dance – Thunderdome-stijl – om op het einde af te glijden naar een lichtjes enerverende geluidscollage van sirenes en samples. Een slimme marktkramer zou roepen dat je tien nummers voor de prijs van één krijgt. Wat beide nummers dan weer gemeen hebben is dat ze stoned in de zetel liggen die J Dilla destijds met Donuts had klaargezet en de rook van dezelfde “Lightworks”-joint uitblazen waarin de drops glitteren en als dansende vlekken op het membraan dansen. “Booka Bounce” klinkt even kungfu als een beat van de Wu-Tang Clan en “F O” heeft een groove geblakerd onder de zon van de Westcoast funk, met de galmende stem van Vanhamel in je hoofd: “You got sucked into a pothole”.
Dubs Pour Oh La La valt moeilijk te categoriseren qua genre, maar plaats het gerust in het mapje met ‘meest verrassende en verfrissende luisterervaringen van het jaar’.
