Het is Deens, speelt drie-akkoordenrock en ziet er uit als een B-film uit de fifties. Met Chain Gang Of Love zijn de Raveonettes aan hun eerste volledige plaat toe, en die klinkt een stuk vrolijker dan EP Whip It On. Van een "attack of the ghostriders" is dan wel geen sprake meer, voor een Grease zijn de teksten toch nog steeds te duister.
Zit het in het Deens bloed? Net als regisseur Lars Von Trier (Dogville) met zijn Dogma ’95-beweging, legden ook The Raveonettes zich allerlei beperkingen op: bij hen geen cimbalen, geen nummers die langer dan drie minuten duren of meer dan drie akkoorden hebben, en alle songs zijn geschreven in dezelfde toonaard. Dat deed ons terugdenken aan onze eigen jeugd.
enola: Die beperkingen die je jezelf oplegt, is dat een beetje zoals ik als kind mijzelf dwong om met een willekeurig handvol legoblokjes iets te maken in plaats van megalomane bouwsels? Omdat het je dwingt creatiever te zijn?
Sune Rose Wagner (zang/gitaar): "Dat is het exact! Die beperkingen zorgen voor een uitdaging, maar het is ook gewoon fun. Ik begon er mee als reactie op de muziek die toen hoge toppen scheerde en waarvan ik vond dat ze overgeproduceerd, te complex was. Ik wilde iets heel simpel en rechtdoorzee maken. Door maar drie akkoorden te gebruiken, moet je al je creativiteit uit de kast halen om de songs van elkaar te doen verschillen, en dat is het interessante. Die reactie was heel bewust, op een zelfde manier als de Sex Pistols rebelleerden tegen Pink Floyd in hun tijd."
"Dat spelletje met die beperkingen heeft overigens niets te maken met Dogma. De beslissing om zo te werken nam ik lang voor ik van hen hoorde, dus iets Deens is het zeker niet. Ik denk dat heel wat mensen op die manier proberen te creëren."
enola: Het lijkt wel alsof je voor het nieuwe album nog meer naar Phil Spectors platen hebt geluisterd dan voordien. Chain Gang Of Love is bij momenten pure pop.
Wagner: "Ik heb altijd graag naar Phil Spector geluisterd, maar het grote verschil tussen Whip It On en het nieuwe album ligt in de verandering van toonaard naar b majeur. Plotseling krijg je allemaal open akkoorden, waardoor het erg toegankelijk wordt. Ik wilde dan ook een echte classic maken, in de grote rock ’n roll-traditie, stijl Everly Brothers of de meisjesgroepen uit de vroege jaren zestig."
"Muzikaal gezien is het de vrolijke tegenhanger van Whip It On, maar als je naar de teksten luistert is het beeld net omgekeerd: de teksten zijn een stuk meer introvert en duister op de nieuwe plaat. Whip It On had meer een party-sfeer. En dat contrast tussen tekst en muziek is net waar ik van hou. Als je alles vrolijk maakt — of depri, maakt niet uit — wordt het al snel erg saai."
enola: Je ging voor Chain Gang Of Love samenwerken met Richarrd Gottehrer, die eerder al producer was bij Blondie. Waarom wilde je met hem werken?
Wagner: "Hij koos ons, niet omgekeerd. Whip It On vond hij geweldig en zelf al is hij ondertussen met pensioen: hij wilde met ons werken. Dat leek ons wel ok. Hij kwam er wel pas tegen het einde van de opnamesessies bij, toen alles ongeveer op band stond. Enkel de zang hielp hij opnemen en hij suggereerde dat in New York te doen. Eigenlijk is hij meer een goeie vriend: als ik in New York ben, verblijf ik altijd bij hem."
"Het is natuurlijk gemakkelijk voor journalisten om dan met Blondie-vergelijkingen af te komen, maar Sharin is niet eens een echte blonde. (fluistert) She’s a fake!. Overigens kijk ik niet zozeer op naar zijn productiewerk als naar zijn songschrijfwerk van daarvoor. Hij schreef heel wat klassieke songs als "My Boyfriend’s Back" voor die sixties-meisjesgroepen die mij beïnvloed hebben."
enola: Jullie hadden bijna nog nooit opgetreden voor de release van Whip It On. Werd het growing up in public live?
Wagner: "Het was moeilijk voor ons omdat we nooit hadden opgetreden voor we een platencontract hadden: we moesten op één twee drie van een amateur-stadium een zelfbewuste groep met een eigen persoonlijkheid worden, en dat was de eerste maanden behoorlijk hard. Het is hard werk en er zijn veel verwachtingen die ingelost moeten worden, maar we leerden snel om daar mee om te gaan."
"Het is allemaal erg rap gegaan voor ons: we werden getekend door Crunchy Frog, een klein Deens label, waar plots wat grotere Engelse labels in geïnteresseerd waren omdat ook Junior Senior (van het hitje "Move Your Feet", mvs) bij hen zaten. Toen Crunchy Frog werd gevraagd of ze geen rockband hadden, wezen alle vingers in onze richting. En je weet hoe dat gaat: éénmaal één label belangstelling toont in jou, zijn ze allemaal geïnteresseerd. Hét grote keerpunt voor ons was een showcase in New York waar David Fricke van Rolling Stone een lyrisch stuk over schreef op hun website. Toen begon het los te lopen."
enola: Live speelt er ook een laptop met jullie mee. Waar is die goed voor?
Wagner: "Daar staan stemmetjes en gesampled slagwerk op. Onze drummer is een jazzdrummer, hij speelt mee met die samples. Het idee is om dat drumgeluid van die oude platen te hebben, want soms heb ik het gevoel dat de drums bij elke band hetzelfde geluid hebben. Op oude platen klinken de drums soms veel beter. Dus wilde ik de kracht van live drums combineren met dat geluid van die gesamplede drums. Zo kun je bijvoorbeeld het geluid van de snare drums anders krijgen per nummer."
enola: Jullie worden net als alle andere The-groepen op één hoop gesmeten met de rest van de nieuwe garagehype.
Wagner: "Ja, grappig genoeg, maar zelf heb ik ons dan ook nooit beschouwd als deel van een scene of zo. Wat wij doen verschilt erg van die andere groepen, en ik geloof dan ook niet dat er iets is als die garagebeweging. Wat is garagerock anyway: is het wat grunge was? Is het wat het woord zegt: vier mensen die in iemands garage spelen? The Vines klinken toch niet als the White Stripes? En die hebben niets gemeen met The Strokes, die dan weer verschillen van BRMC. En ga zo maar door. Het is gewoon een mediaspelletje, net zoals in de tijd van de grunge. Soundgarden klonk niet als Nirvana, die niets te maken hadden met Pearl Jam en doe de oefening zelf maar verder. Het enige dat we gemeen hebben is een gelijke benadering, dat we allemaal vrij eenvoudige muziek willen maken die to the point is."
enola: Jullie zitten bij een echte major. Levert dat geen druk in termen van commerciële verwachtingen?
Wagner: "Ik voel toch niets. De enige druk die ik ervaar is het feit dat we geen vakantie krijgen. Dat begint te wegen. Ik zou graag wat meer creëren, nieuwe songs schrijven al."
"Geen idee hoe Chain Gang Of Love het gaat doen. Het album komt vandaag uit in de UK, eind september in de VS. Dit is nieuw en erg spannend voor ons: het eerste full-length album. God weet wanneer we nog eens een dag vrij zullen krijgen. En ik heb echt vakantie nodig. Begin september gaan we er drie dagen tussenuit, die ik in New York ga proberen door te brengen bij Richard. Weet je: gewoonlijk als ik een dag vrij heb is er altijd plots wel een interview te geven of zo, maar ik hoop echt dat die dagen vrij blijven."
"Ik slaag er bijna niet in contact te houden met mijn vrienden. Ik bel ze maar zelden, en zij mij ook. Omdat ze weten dat ze mij altijd op het verkeerde moment vast hebben: of ik ben moe, of ik moet net op, of ik zit in een interview… Ik denk dat ik mij moet concentreren op dit, wat ik nu heb."
enola: Doe je het dan nog graag?
Wagner: "Oh ja, ik vind er zelfs meer en meer plezier in. Hoe meer succes we hebben, hoe meer mensen ons leren kennen, hoe leuker het wordt. Je leert heel wat mensen kennen in de muziek business: ’dat is de marketing manager, en dit de promoman,…’, maar we worden ook bij heel wat grote namen geïntroduceerd, mensen waar we naar opkijken. Enkele dagen geleden speelden we in het voorprogramma van Beck en de dag erna liep ik hem tegen het lijf in onze hotelbar. Bleek hij daar ook te verblijven. Hij hield van The Raveonettes en vond ons optreden erg goed. Hij is echt een geweldige gast en we hebben uren zitten praten. Plots zit je daar dus met zo’n man een pint te pakken. Dat is grappig én geweldig: dàt zijn de mensen die je echt wil leren kennen. De zanger van System Of A Down is ook een geweldige kerel, èn een grote Raveonettes-fan. We nemen zelfs één van de groepen van zijn labeltje mee op tour."
enola: En wanneer rocksterren met elkaar aan het feesten gaan, daar ontstaan de beste rock’n roll mythes natuurlijk.
Wagner: "Er gebeurt heel wat crazy stuff inderdaad. Zo gaat dat nu eenmaal: je leeft heel geregeld, heel monotoon op het ritme van soundcheck- optreden- busreis. Natuurlijk ben je constant rusteloos en dus grijp je elke gelegenheid aan om te feesten. Het is nogal cliché, maar best wel fun."
"Echt belachelijke toestanden hebben we nog niet meegemaakt. Toch niet dat ik me kan herinneren. Ik wilde dat ik zo’n groot verhaal had, om elke journalist te vertellen. Iets knettergek. Het dichtst in de buurt komt nog die keer dat onze buschauffeur werd aangehouden, omdat hij nog een parkeerboete had uitstaan ergens in één of andere staat van de VS. We kregen een klapband en toen de politie kwam, arresteerden ze hem terplekke op hun bekende subtiele manier: ze boeiden hem en plaatsten hem tegen de auto voor een half uur tot alles geregeld was. En wij maar lachen."
enola: Wie wil je nog ontmoeten? Phil Spector?
Wagner: "Hem heb ik nooit willen ontmoeten. Ik hoor van iedereen die hem kent al die gekke verhalen, over wat voor geschifte mens hij is, en ik heb er nooit veel sympathie voor gehad. Een mad genius is hij, en ik denk niet dat ik met hem overweg zou kunnen. Of ik niet graag zijn trucjes van hem zou leren? Ik denk niet dat hij veel zou weggeven."
enola: Nochtans heb je in regelrechte Spector-stijl een Kerstsong opgenomen onlangs.
Wagner: "Dat klopt. Vorige week hebben we het in New York afgewerkt. Hopelijk wordt het nummer gereleased, dat is nog niet beslist. Ik vond het een leuk idee, en ben ook een grote fan van Phil Spector’s Christmass-album. Het is een heel nostalgisch iets en het leek me wel leuk om doen. Ik ben er overigens erg tevreden over, het is een geweldige song. Misschien doen we wel een heel album: "The Raveonettes’ Noisy Christmass"
"Maar je vroeg wie ik écht wil ontmoeten: Lux Interior van The Cramps. Een Spaanse journalist vertelde me onlangs dat hij ons leerde kennen omdat Lux bij een interview ons aanraadde. Het wordt niet beter dan dat: Lux van The Cramps vindt ons goed!"
