Het is alweer twee jaar geleden, dus brengen The Raveonettes braafjes een nieuwe plaat uit. Helaas is het ook nu zoeken naar koren tussen het kaf. Eén absolute klepper, twee ferme lappen en verder: middelmaat troef, dat is Raven In The Grave volgens The Raveonettes.
“This is whiplash rock’n’roll”. Zo stond het op de hoes van Chain Gang Of Love, de debuutlangspeler van The Raveonettes in 2003. Een jaar eerder hadden Sharin Foo en Sune Rose Wagner met de explosieve EP Whip It On inderdaad bewezen dat hun band muziek maakte die tot lichamelijke letsels kon leiden. Helaas werd de belofte op de hoes niet ingelost. Niet op Chain Gang Of Love noch op het handvol platen dat sindsdien uitgebracht werd. Helaas zorgt het nieuwe Raven In The Grave niet voor een kentering.
Ook dat vijfde album kampt met dezelfde ziekte waar The Raveonettes nu al hun ganse carrière onder gebukt gaan en die er lijkt op te wijzen dat The Raveonettes een nieuwe Therapy? zijn: elke plaat bevat wel enkele briljante nummers, maar de band slaagt er maar niet in om, zoals met Whip It On, nogmaals een plaat af te leveren die van begin tot einde overdonderend is.
De betere middelmaat, daaronder valt Raven In Heaven onder te brengen. Een heel herkenbaar gitaargeluid, synthesizers die aan The Cure doen denken, de repetitieve ritmesecties van The Velvet Underground en de heldere stem van Wagner: in de eerste minuut van openingsnummer “Recharge & Revolt” kan er geen twijfel over bestaan welke band hier weerklinkt. Dit zijn The Raveonettes ten voeten uit. Maar zoals eerder dit jaar over Collapse Into Now te horen viel, lijkt het wel alsof The Raveonettes zichzelf aan het coveren zijn.
Alsof dat op zich nog niet erg genoeg is, is single “Forget That You’re Young” ronduit tenenkrullend. Wat een spannend nummer zou kunnen zijn over een foute liefde klinkt gewoon flets en passieloos, alsof Foo zelf niet gelooft wat ze aan het zingen is. Of, laten we in de naam van de rock-‘n-roll-levensstijl uitgaan van het best case scenario, misschien heeft ze zichzelf totaal lamgezopen alvorens de lyrics in te zingen. Het zou een excuus kunnen zijn, maar wanneer al te snel naar de skiptoets gegraaid wordt, volstaat een dergelijk excuus jammer genoeg niet.
Gelukkig — gelukkig! — staan ook op deze plaat enkele nummers die ervoor zorgen dat het geloof in The Raveonettes ook nu nog net overeind blijft. “War In Heaven” is lang niet mis, met zijn dromerige intro en mistroostig gitaarspel. Van dezelfde orde is “Apparitions”, waar het heerlijk verdwalen is in de feedbackgolven. Bovendien overtreft het duo zichzelf zowaar met “Evil Seeds”, dat moeiteloos op gelijke voet staat met ouder tijdloos materiaal als “Beat City” en “Sleepwalking”. Spannend, emotioneel, heftig en met de nodige dramatiek: dit zijn The Raveonettes die bijna een decennium geleden voor een whiplash zorgden. Of, zoals ze het zelf zingen: “play with fire, play with you sometimes.”
Blijft de vraag waarom de band zo spaarzaam is met het eigen talent. Misschien hadden Foo en Wagner beter een decennium langer in de anonimiteit vertoefd om dan nu ongeveer met een uppercut van jewelste — waarop alle kleppers van het oeuvre te vinden zijn — te debuteren en alzo alles en iedereen met verstomming te slaan. Letterlijk en figuurlijk. Helaas heeft het niet mogen zijn, waardoor het duo je bijna verplicht met iTunes aan de slag te gaan om die ene overweldigende Raveonettes-plaat bij elkaar te downloaden.
The Raveonettes staan op 9 juni in de Vooruit.
