Vice, 2011
Rough Trade
Hoe ver kan je gaan in ‘cool’ voordat het te veel op een gimmick
gaat lijken? We moesten het maar eens vragen aan The Raveonettes,
een Deens tweetal dat het perfecte evenwicht heeft gevonden tussen
zwart-wittinten, eyeliner en rock ’n roll waardoor ze er
in slagen even stijlvol voor de dag te komen als een film noir uit
de jaren 50.
Sharin Foo en Sune Rose Wagner zijn al bijna tien jaar aan de
gang sinds ze in 2002 hun EP ‘Whip It On‘ op de
markt gooiden. Ondertussen zijn ze aan hun vijfde volwaardige album
toe en hebben ze een kleine, maar trouwe groep volgelingen
vergaard. Toch ging de succesmeter nooit écht de hoogte in. Aan een
gebrek aan knap materiaal ligt het alvast niet. Op elke LP vielen
er wel pareltjes te rapen als ‘That Great Love Sound’, ‘Dead Sound’
of ‘Heart of Stone’, weergaloze nummers in licht uiteenlopende
stijlen die de middelmaat ver overstijgen. Vaak geven albumtitel en
hoesfoto al een niet mis te verstane hint over de richting die zal
worden uitgegaan. In het geval van ‘Raven in the Grave’ mogen we
ons zo te zien verwachten aan de missing link tussen sfeervolle
shoegaze en new wave.
Opener ‘Recharge & Revolt’ overschrijdt meteen de epische
grens van vijf minuten zonder te vervelen en etaleert de ideale
melodie om mee over een eenzame snelweg te scheuren terwijl je
haren rusteloos wapperen in de wind. ‘Forget That You’re Young’,
even verfijnd als catchy, zou het slaapdronken zusje
kunnen zijn van Bruce Springsteens
‘Dancing in the Dark’. Deze twee juweeltjes zijn veruit de mooiste
songs die The Raveonettes tot dusver uit hun mouw hebben
geschud.
Wanneer we aanbelanden bij ‘War in Heaven’ wordt het duidelijk
dat ze, ondanks het gebruik van synths, een flinke portie
distortion nog niet achterwege hebben gelaten. Alleen wordt die
deze keer benut om een eerder etherische atmosfeer te creëren en
niet om een gruizige gitaarsound te ondersteunen.
Ouder werk als ‘Lust, Lust, Lust‘ of
‘Chain Gang of
Love‘ beluisteren we bij voorkeur met de volumeknop helemaal
naar rechts gedraaid. Voor het merendeel van de songs op ‘Raven in
the Grave’ gaat dat principe nog steeds op, maar er is duidelijk
gewerkt aan een dynamiek tussen hard en zacht. Toch zijn het net de
nummers met kracht en enige cojones die het meest
overtuigen. Het is dan ook teleurstellend te moeten aanhoren hoe
het ronduit saaie ‘Apparitions’ en het akelig verstilde ‘Summer
Moon’ het album halverwege een inzinking bezorgen. Deze songs
klinken inspiratieloos en eentonig, alsof Sune ze neerpende terwijl
hij met de boekhouding bezig was.
Gelukkig wordt met ‘Let Me On Out’ en vooral ‘Ignite’ de beuk er
opnieuw ingezet met popmelodieën die iets langer aan het geheugen
blijven kleven. Verder verrast ‘Evil Seeds’ door na een lange
sluimerende intro uit te pakken met een onnatuurlijk en akelig
ritme dat een vreemde aantrekkingskracht uitoefent en onder de huid
kruipt voor je er erg in hebt.
We geven het eerlijk toe: wanneer eenvormigheid op de loer ligt,
denken we soms terug aan de vinnige, groezelige ritmes van weleer.
Waar de teksten vroeger gedrenkt waren in seks, lust of dood,
overheerst nu een gevoel van verlangen en rusteloosheid. “When the
pillars of love are blown apart/ I stumble through the rubble and
decay” bekt wel lekker, maar doet ons stiekem verlangen naar een
terugkeer van de guitige lyrics en ranzige rockliedjes met een hoek
af.
The Raveonettes lijken op een punt te zijn aanbeland waar ze hun
korrelige sound en suikerachtige melodieën definitief hebben
achtergelaten en ingeruild voor een donkerder en meer melancholisch
geluid. Dat geluid is evenwel nog steeds onmiskenbaar dat van The
Raveonettes, alleen met wat minder rave.
Alles bij elkaar genomen, tellen we op een totaal van negen
songs minstens 6 titels die zeer de moeite van het beluisteren
waard zijn. Geen slecht gemiddelde, quoi. Bovendien
bezorgen Sune en Sharin ons wederom een gestileerde trip die de
zeden verzacht en de zinnen blijft prikkelen. Waarvoor dank en
hulde.
The Raveonettes staan op 9 juni in de Vooruit in
Gent.
