Er is een moment, ergens halverwege The Hangover Part III, dat je het bijna kan zien in Bradley Coopers ogen. Dat zijn professionalisme hem heel even, een fractie van een seconde lang, in de steek laat en er een blik in zijn gezicht kruipt die zoveel wil zeggen als: “Wat doe ik hier nog?” Maar het kan ook aan ons liggen, natuurlijk. Cooper beleefde zijn grote doorbraak in de eerste Hangover en betaalde daarna zijn Hollywoodiaans leergeld door op te draven in The A-Team en aanverwanten, maar de laatste jaren zie je hem steeds bewuster evolueren naar interessante projecten. Hij was sterk in het (uiteindelijk toch wat onderschatte) The Place Beyond the Pines en hoewel ik niet zo’n fan was van Silver Linings Playbook, was zijn prestatie daar best wel knap. Cooper is zichzelf langzaam maar zeker aan het profileren als een echt talent, en het is dan ook lichtjes frustrerend om hem hysterisch te moeten zich rondlopen in The Hangover Part III, een film die hij ondertussen al een hele tijd ontgroeid is. En dan is dit derde deel nog een stuk beter dan het tweede, kan je nagaan.
De reden waarom The Hangover Part III – let trouwens op dat ongegeneerd statige gebruik van de Romeinse cijfers, alsof het over The Godfather ging – toch weer kleine stap in de goede richting betekent voor de franchise, is omdat de makers het ditmaal aandurven om af te wijken van hun vertrouwde plotstructuur. Deel twee was in feite een flauwe herhalingsoefening van het origineel: de drie helden worden wakker met een black-out, ergens in een totaal aan puin geslagen kamer, ontdekken dat één van hen verdwenen is en proberen dan de gebeurtenissen van de vorige nacht in elkaar te puzzelen.
Ditmaal, daarentegen, besloten regisseur Todd Phillips en co dat ze het écht niet konden maken om diezelfde formule nog een derde keer te gebruiken, en dus construeerden ze een soortement heist movie rond de hoofdpersonages. Chow (Ken Jeong), de eeuwig hyperactieve (en nog geen klein beetje irritante) Chinese gangster uit de vorige films, blijkt 21 miljoen dollar aan goud te hebben gestolen van de genadeloze gangster Marshall (John Goodman). Die kan daar niet mee lachen, en wanneer Chow ontsnapt uit de gevangenis in Thailand (waar hij zat na de gebeurtenissen in deel twee), vindt Marshall dan ook dat het payback time is. Hij ontvoert Phil (Cooper), Stu (Ed Helms) en Alan (Zach Galifianakis), en stelt hen voor de keuze: ofwel leveren ze binnen de 48 uur Chow aan hem af, ofwel vermoordt hij Doug (Justin Bartha, het vermeende vierde lid van the wolf pack, die er in slaagt om in elk deel van deze trilogie aan de kant te worden geschoven aan het einde van het eerste bedrijf – de sukkelaar moet echt de risee van de set zijn).
We krijgen dus een soort van misdaadplot, die er in ieder geval voor zorgt dat Part III een tikkel frisser aanvoelt dan zijn voorganger. De film komt minder lui over dan deel twee, en gezien het feit dat de makers wellicht net zo veel (of zelfs nog méér) geld zouden hebben verdiend mochten ze gewoon de geijkte formule nog eens hebben overgedaan op een andere locatie, spreekt dat alvast in hun voordeel. Probleem is wel dat dit verhaal inherent minder geschikt is voor humor: het concept op zich is niet grappig, je moet specifiek grappen gaan ophangen aan een crime caper om er een komedie van te maken. En dat kan je ofwel op een elegante manier doen – denk maar aan wat Steven Soderbergh deed met de Ocean’s Eleven-reeks – of je kan dat doen zoals Todd Phillips het hier doet, en er gewoon ettelijke tonnen slapstick aan ophangen.
Net zoals zijn voorgangers, is Part III nog steeds een ongegeneerde demolition derby, die gemaakt is volgens het credo: “we hebben toch budget te veel, dus laten we gewoon alles kapot maken dat we zien”. De film opent met de spectaculaire onthoofding van een giraf en wordt daarna alleen maar vernielzuchtiger. Om nu te zeggen dat dit alles op een logische manier deel uitmaakt van het scenario, zou overdreven zijn. Perfect voorbeeld is een scène in de hotelkamer van Chow, waarin hij aan de anderen uitlegt waar het goud verborgen ligt. Dit is puur een exposition-scène, die enkel dient om de plot vooruit te helpen. Maar dat kan natuurlijk niet zomaar passeren, en dus wacht Todd Phillips tot de uitleg gedaan is, en laat hij daarna gewoon een paar kippen los in de kamer, waar Chow dan met een pistool op begint te schieten. Lachen, gieren, brullen. Het lijkt wel alsof Phillips redeneerde: “Oké, je weet nu wat je moet weten, je bent geduldig geweest, nu ga ik om te lachen nog even heel het decor voor je afbreken.”
Echt goede grappen zijn zeldzaam: Zach Galifianakis die op een begrafenis plots een loepzuivere Ave Maria uit zijn keelgat knijpt, ja, dat is nog wel lollig. En we krijgen een aardige sketch, waarin Chow een draadje van een alarmsysteem moet doorknippen, maar dan plots bekent dat hij eigenlijk kleurenblind is. Maar op een film van ruim anderhalf uur blijft het zoeken naar leuke momenten. En wat erger is: net zoals de vorige films, heeft ook deze last van een onaangename toonzetting. De helden van de prent zijn eigenlijk niet zo sympathiek, met de rotverwende Alan op kop. De boodschap van de twee vorige delen was in essentie: boys will be boys. In elke man schuilt een beest, en vrouwen kunnen zeggen wat ze willen, af en toe moet dat beest naar boven kunnen komen. Een aardige mentaliteit voor de 21ste eeuw, die suggereert dat het niet uitmaakt hoe seksistisch, homofoob of racistisch je jezelf gedraagt, omdat je daar als heteroseksuele blanke man nu eenmaal op tijd en stond recht op hebt. Die denkwijze is ook hier weer aanwezig. Vooral de eindeloze stroom gay-grapjes vallen op. Oké, het idee van anale seks is misschien hilarisch als je twaalf bent, maar na drie films mag je echt wel op iets anders focussen.
Met The Hangover Part III eindigt de trilogie dus bepaald niet met een knal. Maar nogmaals: als je ‘m tegenover deel twee zet, dan is er echt no contest. ’t Is gek wat de afwezigheid van een Thaise ladyboy die één van de hoofdpersonages in de kont naait, kan betekenen voor een film.
