Om eerlijk te zijn: wij worden héél wantrouwig als weer maar eens een nieuw garagegroepje de lucht wordt ingeschreven. Niet dat we niet iedereen zijn fifteen minutes gunnen, maar mag dat dan ver van ons zijn? Zo hebben we ook Limp Bizkit overleefd. Maar goed, The Distillers dus: zoveelste in de rij en toch eens van naderbij bekeken. Resultaat: yiehaa! Whoaargh!
Zondagnamiddag, eerste draaibeurt. Uit ons dak gegaan. Daarna met een ernstig gezicht genoteerd: "Dit is pure grunge-revival, maar zo goed dat we ze het niet kwalijk nemen. Op het einde van "Death Sex" doen ze zelfs een "Endless, Nameless"." En we raadden iedereen die in onze buurt kwam meteen het plaatje aan. Zo zijn we wel.
Tweede beluistering, een paar uur later: mevrouw Brody Dalle is eigenlijk ex-mevrouw Tim Armstrong: de man die er voor zorgt dat treesje Pink met haar nieuwe plaat goeie kritieken krijgt. Wie bij de hond slaapt, krijgt duidelijk zijn vlooien: Coral Fang heeft ondanks zijn groezelig jasje héél wat popkwaliteit en de woorden "Never" en "Mind" drijven op elkaar af.
Derde keer afspelen: nummer twee op repeat, en we noteren tussen het rondspringen door. "Dismantle Me" is Magnapop’s "Lay It Down" met een roedel dobbermannen aan de broek. Het is ronduit onweerstaanbaar: puur jaren negentig revivalisme, maar God weet dat we dit nodig hadden. Wat zouden we wachten op die solo-plaat van Courtney — "geef mij aandacht of ik strip, of wacht: ik strip meteen" — Love als we van Brody Dalle deze lel kunnen krijgen.
Maandagavond, zevende keer play: "The Gallon Is God" is wel zéér In Utero met borsten, "Love Is Paranoid" is perfecte brul-pop aan HST-tempo. Het is dan ook geen wonder dat op het hoesje producer Gil Norton en mixer Andy Wallace staan vermeld: goed volk dat het geluid van heel wat ander goed volk als Pixies, Atari Teenage Riot, Nirvana, Faith No More en Jeff Buckley mee bepaalde. Deze twee mannen zijn zowat de architecten van dit soort gitaargeluid.
Tiende luistersessie, tijd voor het besluit. Net als bij The Datsuns past ook nu de conclusie: geen zak vernieuwend, maar wat een bom. Nauwelijks twee nummers ver in Coral Fang zijn we van onze stoel gesprongen om niet meer te gaan zitten. We hebben ons een hersenbreuk geheadbangd op "Beat Your Heart Out", de luchtgitaar bovengehaald op "Dismantle Me" en ons net kunnen inhouden voor we op "The Hunger" met onze bureaustoel ons overige meubilair in elkaar wilden rammen. Heerlijk plaatje.
Elfde en twaalfde druk op de knop en alle daarna: yiehaa! Whoaargh!
Arme onderburen.
