Matador,
2009
V2
Geloof het of niet: ook op de redactie dalen de nevelslierten
soms over de glazen bol neer. Of ‘The Eternal’ voor de eeuwigheid
is, vraagt u? We zouden het dan ook niet weten. Over de sound van
deze redders van de gitaarrock spelen we dan weer graag
Nostradamus: een straffe tand des tijds die hun woelige huwelijk
tussen noise en melodie kapot kan kauwen. Ook over de sturm und
drang van de noise-dino’s steken we menig lichaamsdeel in het vuur.
Sonic Youth lijkt Benjamin Button-gewijs vitaler te worden met het
voorschrijden der jaren en dynamischer dan op ‘The Eternal’ heeft
de band in de 21ste eeuw nog niet geklonken. Na de
gladdere laarsjes van ‘Rather
Ripped‘ worden dan ook iets dirtier boots aangetrokken
en de sound van ‘Goo’ of ‘Dirty’ is bijwijlen niet ver weg. Zal
‘Daydream Nation’ op die manier ook nog een sequel krijgen? Shit,
daar is die mist weer!
De wegen van Sonic Youth zijn namelijk tamelijk ondoorgrondelijk.
Akkoord, op het drieluik ‘Murray Street’, ‘Sonic Nurse’ en ‘Rather
Ripped’ liet de band met melodieuze vangrails hun songs bijna
nergens ontsporen, maar toch lag het noise-virus telkens op de
loer, klaar om de gebaldere sound van de Amerikaanse pioniers aan
te vreten tot een vilein bacteriënfestijn. Ook op ‘The Eternal’
vallen echter nog geen giftige noisejams te noteren, maar toch
wordt het vernis van ‘Rather Ripped’ zonder veel mededogen van de
songs geschraapt.
Op de opener ‘Sacred Trickster’ bijvoorbeeld, een kool
thing van de 21ste eeuw met knarsetandende gitaren
en Kim Gordon als verleidelijk, maar gevaarlijk goudlokje. Over
verleiding gesproken, met het ironisch getitelde ‘Anti-Orgasm’
volgt onmiddellijk de geilste Sonic Youth-song sinds ‘Dude Ranch
Nurse’ uit ‘Sonic Nurse’. Het simultaan hijgende echtpaar
Gordon-Moore dekt zich toe met een grofgebreid deken van
geluidseffecten en metalige klanken terwijl de rest van de band
voyeuristisch meebeukt.
Het mag duidelijk zijn: Sonic Youth nestelt zich op ‘The Eternal’
nergens langoureus in het melodieuze pluche van de vorige plaat en
klinkt af en toe feller dan de kleurcombinaties van Nicky Vankets.
Zo spuit Kim Gordon rechtstreeks haar gif in de halsslagader met
‘Calming The Snake’. ‘Come on down, down to the river/Come on
down, I wanna see you shiver‘, bijt ze de luisteraar toe
terwijl de eerste verlammingsverschijnselen al de kop
opsteken.
Ook de popsongs van ‘The Eternal’ klinken in vergelijking met
singles als ‘Unmade Bed’ of ‘Incinerate’ heel wat woeliger. Zo
probeert de bas van nieuw lid Mark Ibold (ex-Pavement) het
fantastische ‘What We Know’ onder de knoet te houden, maar de noisy
interventies van Thurston Moore en Lee Ranaldo rukken hevig aan de
ketting. Het levert een heerlijk dynamische song op die de
elasticiteit van de traditionele popstructuren meesterlijk op de
proef stelt. Ook in ‘Malibu Gas Station’ en ‘Thunderclap For Bobby
Pyn’ mogen de gitaren als zwavelzuur in de zanglijnen bijten. Enkel
‘Antenna’ smeult zonder lont in de buurt, maar de bloedmooie
zanglijn van Thurston Moore zorgt dan wel weer voor hét
kippenvelmoment van ‘The Eternal’.
Al die knokige, uitgebeende pracht maakt van ‘The Eternal’ echter
nog geen consistente plaat. Zo mag het bloedarmoedige ‘Poison
Arrow’ zo naar een b-sides-compilatie verbannen worden en ook
niemendalletjes als ‘No Way’ en ‘Leaky Lifeboat (For Gregory
Corso)’ slagen er niet om onze kritische pijlen tot zaagsel te
transformeren. Gelukkig is daar nog de epische bedwelming van
afsluiter ‘Massage The History’, die negen minuten lang
verstikkender klinkt dan de seksspelletjes van David
Carradine.
‘The Eternal’ ligt dus niet in de bovenste lade van de Sonic
Youth-discografie naast ‘Daydream Nation’, ‘Goo’ of ‘Dirty’. Dat is
echter geen reden om de plaat links te laten liggen. De band
degradeert namelijk nog steeds menig noisebandje tot armoedige
provinciaaltjes en bovendien schuurt hun sound opnieuw als
diabetesvoeten in te kleine strandschoenen. Tel daar nog enkele van
hun beste songs in jaren bij en je hebt een wrange, maar
deugddoende wellnessbeurt voor de oren die lang blijft
nazinderen!
Sonic Youth speelt op 22 oktober 2009 in een (razend snel)
uitverkochte Ancienne Belgique.
