Small Black komt uit Brooklyn, heeft twee Pitchforkmedewerkers in zijn rangen en springt gretig op de kar van de huidige synthpoprevival. Voldoende om het afgelopen jaar online een kleine buzz rond zich op te bouwen.
De digitale release van Small Blacks zelfgetitelde debuut ep leverde de band in 2009 een platencontract op bij Jagjaguwar. De heruitgave van die ep op het label eerder dit jaar bezorgde hen een groeiende achterban van geïnteresseerde bloggers. Maar of het nu echt het dense en heftig echoënde patchwork van synthesizers, drums en etherische klanken is dat die interesse heeft gewekt, of eerder hun goede afkomst? Daar scheppen noch hun ep, noch hun eerste full album New Chain duidelijkheid in.
Het is een aanhoudende strijd met die New Chain: van onbezonnen meedansen op aanstekelijke eighties geïnspireerde glo-fi (“Search Party”) tot de pijnlijke botsing met een muur van onsamenhangende geluiden. Nuja, een muur. Eerder een dikke, ondoordringbare wolk samples en fuzziness. Glo-fi of geen glo-fi, met louter sfeerschepping weet Small Black weinig potten te breken. “Crisp 100s” en “Goons” hebben zo een levensverwachting van amper twee luisterbeurten en aan “Invisible Grid”, een anderhalve minuut durende intro die nooit materialiseert, hebben we al helemaal niets.
Nog een geluk dat de heren de notie van een melodie niet volledig verworpen hebben. Door de etherische waas van “Hydra” heen laat zich bijvoorbeeld een knappe spanningsboog opmerken. En die is onontbeerlijk om de oneindige opeenstapeling aan vette beats, vingerknippen, schelle drums, ijle synths, zagerige chants en oosterse invloeden tot een song te maken. Meer structuur nog in “Light Curse”, een nummer dat schippert tussen JJ en een schim van Nada Surf. Voor het eerst op New Chain is er sprake van enige ademruimte: “Light Curse” is lichter en zit beduidend strakker in elkaar. “Light Curse” wijkt zowaar slechts een enkele keer af van het veelbelovende pad dat door de drumsamples getoond wordt.
Zo ziet u maar. Onder de dikke geluidsmist herbergt New Chain wel degelijk knappe en zelfs aanstekelijke melodieën. Alleen jammer dat er over integraal sterke nummers maar moeilijk hetzelfde gezegd kan worden. Wachten op de volgende dan maar, want als we “Light Curse” mogen geloven, zijn de heren zich zelf al bewust van het probleem: “echoing the life away.”
