Suicide Squeeze, 2008
Wie de bio van Russian Circles er even op naleest, zal denken dat
Chicago toch een zeer vruchtbare ondergrond moet hebben voor de
instrumentale, meer experimentele vorm van metal. Want net zoals
die andere geweldige instrumentale band uit de Windy City, Pelican, wordt
Russian Circles vaak omschreven als metal (we proberen het
vreselijke label “post metal” te vermijden). Qua sound worden ze
dan ook voortdurend in één adem genoemd met hun stadsgenoten – hoe
voor de hand liggend dat ook moge klinken.
Zelf maken ze gretig gebruik van de vergelijkingen met Pelican,
maar wie even moeite doet om te luisteren naar hun nieuwste kindje
‘Station’, zou moeten merken dat dit drietal buiten de zware klank
van de basgitaar enkel oppervlakkig aan de buren doen denken.
Qua klank zit het merendeel van de nummers op ‘Station’ eigenlijk
het grootste deel van de tijd in het etherische, rustigere spectrum
waar Pelican hooguit nu en dan eens mee flirt. Dit is grotendeels
te danken aan het vrij ingetoomde en vaak tedere gitaargeluid van
Mike Sullivan, die tussen de overweldigende uitbarstingen van zijn
twee collega’s op drums en bas de mooiste, meest zweverige weefsels
van muzikaal spinnenrag hangt. Ondertussen bouwen bas en drums een
onderstel van begeleidende melodie, of stoken ze net een storm op
die het hele nummer weer naar de explosie voert.
De ruigste tornado’s van de plaat staan vooraan: na het opbouwende,
kabbelende ‘Campaign’ maken ‘Station’ en ‘Harper Lewis’ meteen
spaanderhout van uw slechte humeur met een hoop oppeppende en
fantastisch kronkelende metalriffs. De rode draad van de plaat
blijft echter een trage, harmonische ambient riff die overal
sluimerend aanwezig blijft, variërend en evoluerend, en waarrond
bijna de hele plaat is opgebouwd. De muzikanten lijken dan ook te
spelen alsof ze aan één lange rij cadensen bezig zijn, de ene keer
met als spinnenpoten over elkaar lopende gitaren, de andere keer
met een wassende golf van cimbalen, en af en toe met het nodige
overstuurde bas- en gitaargeweld. Maar ook in die momenten blijft
dit drietal in staat tot het behouden van haar unieke stijl: Dave
Turncrantz blijft alles beklemtonen met welgemikte slagen op het
snare-vel, Brian Cook legt dikke fundamenten met z’n overstuurde
bas, en over dat alles heen freewheelt de gitaar van Sullivan in
begeesterende harmonie.
De hoofdtoon van ‘Station’ is een bijna melancholische lofzang op…
goh ja, op wat? Op wat je er van maken wilt, denken wij zo. Veel
van de klanken op deze plaat passen bijvoorbeeld met gemak op de
soundtrack van een lekker emotionele film, zoals in het totaal
onthaaste ‘Versus’. Het is een heerlijk geladen rust die de plaat
draagt, geladen, maar niet aanstormend of gewelddadig. Vandaar ook
dat de plaat helemaal niet meer klinkt als metal, hoeveel prefixen
of beschrijvingen je er ook bij plakt: als het op sfeer aankomt
heeft deze plaat namelijk meer gemeen met ‘()’ van Sigur Rós dan met
Pelican, en dat bedoelen wij zeker niet negatief.
Nee, het is zelfs een zeer ontspannend en luisterrijk kleinood
geworden, deze ‘Station’ – maar helaas is dat misschien ook wel wat
er schort aan deze plaat. Als een geheel ontbreekt het deze 44
minuten muziek vaak nog wat aan evolutie, al zijn de nummers op
zich wel zeer narratief en interessant opgebouwd. Het probleem met
‘Station’ is echter dat de plaat nog te veel klinkt als hun vorige
cd, het ook vrij korte ‘Enter’, en dat de cd op het einde ook wat
te veel als zichzelf begint te klinken. Gelukkig wakkert
‘Youngblood’ de aandacht aan met enkele zeer inventieve riffs, want
de plaat begint op dit punt onherroepelijk aan vaart te verliezen
door het overmatige herhalen van gelijkaardige drumritmes en de
soms minder verassende akkoordenstructuren. Hoewel het
melancholische ‘Xavii” voldoende mooi uitgebalanceerd klinkt, is de
opbouw te traag en zijn de echo’s van ‘Versus’ te duidelijk om het
einde van de plaat te redden van de Vloek van de Afdwalende
Aandacht.
Door dit ietwat mindere einde zou een mens bijna gaan vergeten dat
men net een behoorlijk goeie plaat heeft beluisterd, met enkele
zeer geniale nummers, maar dat zou spijtig zijn. Gelukkig is ons
geheugen door jaren unief nog niet te zwak geworden. Deze plaat zal
hier dus nog vaak door de boxen warrelen op druilerige dagen.
Daarenboven hebben deze Russen uit Chicago een uitstekende
live-reputatie, en deze plaat is alvast een reden om
die persoonlijk te gaan controleren wanneer de gelegenheid zich
voordoet. Wij zien u daar? Goed.
http://www.myspace.com/russiancircles
