Een "achter de schermen" bij de songschrijver van Weezer, zo kan deze verzameling demo’s en probeersels omschreven worden. Maak kennis met de interne keuken van Rivers Cuomo, maar wees erop voorbereid dat, naast enkele lekkere hapjes, er hier en daar een onrijhihipe vrucht bij zit.
Als uit het With The Lights Out, de box met Nirvanarestjes die enkele jaren geleden verscheen, één les te trekken valt, dan is het dat selectie heel belangrijk is. Liever één schijf met nummers die echt de moeite waard zijn, dan een box vol afleggertjes waarbij je constant vooruit skipt en die je op den duur een hekel aan je grootste idool zouden doen krijgen.
Dat verklaart de angst in de ogen wanneer met Alone – The Home Recordings Of Rivers Cuomo de zoveelste verzameling huis- tuin- en keukenvlijt binnenvalt. De naam Rivers Cuomo zegt u mogelijk niks, maar dat weze u vergeven aangezien de kans dat u minstens een handvol nummers van de man kan meefluiten, uitermate hoog is. "Hash Pipe", "Beverly Hills", "Undone – The Sweater Song", u hoeft niet eens de jaren negentig bewust meegemaakt te hebben om vertrouwd te zijn met de aanstekelijke nummers van Weezer.
Hoewel de band nog steeds alive and kicking is, en bovendien een nieuwe studioplaat gepland heeft voor de eerste helft van dit jaar, vond Rivers Cuomo de tijd blijkbaar rijp om de wereld te verblijden met een collectie demo’s die hij door de jaren heen sologewijs heeft opgenomen. Dat deze plaat levensnoodzakelijk is, lijkt weinig waarschijnlijk. Maar interessant is het album wel.
Al was het maar omwille van de vreemde versie van "Buddy Holly" die hier te beluisteren valt en waaruit blijkt dat Cuomo op dat ogenblik duidelijk niet goed wist of hij van Weezer nu een stoner- dan wel een synthesizerrockgroep moest maken. Uit de cover van Ice Cubes "The Bomb" blijkt overigens dat Cuomo –for realè– met rap geflirt heeft. Echte aanzetten tot de uiteindelijke klank en sfeer van de eerste Weezer, "The Blue One", zijn te vinden in het aanstekelijke "Lemonade" en het even onschuldige als akoestische "Chess".
Meer dan wat aardigheid voor de die-hard fans is dat niet, maar diezelfde die- hards zullen aan Alone toch hun hart ophalen, en geen klein beetje. Reden hiervoor is de aanwezigheid van enkele songs die voorzien waren voor Songs From The Black Hole. Die plaat is voor Weezerfans zo’n beetje wat Archives voor Neil Young-adepten is: het bestaan is algemeen bekend, maar geen hond weet wat het nu exact inhoudt. De plaat, opgevat als een rockopera met als setting outer space was bedoeld als opvolger van het debuut, maar is uiteindelijk nooit uitgebracht.
Hoewel zo’n gegeven in de rockmuziek doorgaans wijst op een verlies van contact met de werkelijkheid, een overdreven druginname of, in de meeste gevallen, een combinatie van beide, bevatte Songs best enkele sterke ideeën. "Who You Callin’ Bitch" en "Blast Off!" zijn gouden Weezer-songs die veel te lang in de kluizen zijn blijven liggen, maar "Dude, We’re Finally Landing" had, bij voorkeur nog in de kluis, gerust opgeborgen mogen worden in het soort bunker dat doorgaans voorbehouden is voor hoogradioactief afval.
Naast die onvoorstelbare miskleun is er de te verwachte Spielerei, ofte overbodigheden zoals "Lover In The Snow", "I Wish You Had An Axe Guitar" en het glibberige "This Is The Way". Er staan echter evengoed fraaie dingen op de plaat zoals de met Sloan opgenomen cover van Dions "Little Diane" en het even knetterende als hartverscheurende "Crazy One", een nummer dat volstaat om de aanschaf van deze plaat te rechtvaardigen. Ondanks het vele kaf is er met andere woorden net voldoende koren aanwezig om de release van deze plaat goed te praten. Al zal u creatief met de programmeertoest te werk moeten gaan.
