Volwassen worden, het besluipt je als een slapende ziekte. Ongemerkt nestelen haar eigenschappen zich in je lijf, tot de symptomen zich op een dag beginnen te manifesteren. Plots besef je dat je heel wat van je jeugdige enthousiasme verloren bent en dat je enkel nog maar weloverwogen risico’s neemt in plaats van de totaal onbezonnen variant van eertijds.
Hoewel Syd Matters-frontman Jonathan Morali nog een viriele twintiger is, lijkt ook hij stilaan de gevolgen van het ouder worden te ervaren. Waar zijn debuut A Whisper And A Sigh en opvolger We Will Foresee Obstacles nog bol stonden van experimenten, gaat Ghost Days een iets veiligere toer op. Niet dat Syd Matters nu vervaagt in de steeds uitdijende massa van singer-songwriters. De bevreemdende elektronica blijft de gaten van Morali’s akoestische gitaar opvullen en steeds meer zorgt de band voor een geluid dat voller is dan ooit tevoren. Jammer dat het uiteindelijk toch allemaal een beetje té georkestreerd blijkt.
"It explores one idea rather than adding three, breaking things up, like I used to", zegt Morali over "After All These Years" en die uitspraak kan eigenlijk naar het volledige album geëxtrapoleerd worden. De vele bliepjes, de voice-overs en vooral de — soms totaal ongepaste — outro’s die de vorige platen zo charmant maakten, zijn wel bijna volledig vervangen door naadloos in elkaar overvloeiende strijkers- en pianopartijen met een hoop harmonieën erbovenop. Ghost Days is dan ook de meest samenhangende plaat die Syd Matters tot hiertoe uitbracht, wat de nieuwe des te toegankelijker maakt. Al dreigt de plaat dan wel meermaals in de instantcategorie te vervallen.
Neem nu opener "Everything Else", dat meteen zowat de hele eerste helft van het album weet te vatten: een intro waarin akoestische gitaar en zang worden aangevuld met een zacht elektronische ondertoon om nadien dezelfde thema’s steeds zwaarder in te kleden. Een heteroseksuele Rufus Wainwright, zeg maar. En geef toe, Rufus Wainwright zonder zijn uitgesproken homoseksualiteit zou toch ook snel gaan vervelen?
Nochtans zitten er ook in Ghost Days een hoop spannende elementjes, ze zijn alleen niet zo in your face. De beste zijn zelfs zo subtiel dat een kwalitatieve hoofdtelefoon en een behoorlijke concentratiespanne minimumvereisten zijn om ze op te merken. Ga bijvoorbeeld op zoek naar de belletjes en pianoakkoorden die in "My Lover’s On The Pier" heen en weer lijken te springen tussen de linker- en de rechtergeluidsbron en het anders zagerige nummer zo een speelse ondertoon meegeven.
Een tegengestelde, maar daarom niet minder interessante beweging wordt dan weer gemaakt in "Cloudflakes". Het ogenschijnlijk onschuldige en speelse nummer krijgt er naar het einde toe een vervaarlijke ondertoon bij door de toevoeging van een nieuwe laag met een diep en donker stemgeluid. Bovendien wordt dat gevoel ondersteund door ietwat vreemde lyrics als "Two more fishes to swallow / so they cannot eat me back".
Nog een geluk dat die kleine spanningen er zijn, anders had dit album het slechts enkele luisterbeurten overleefd. Het lijkt initieel gewoon iets té gemakkelijk. Nochtans kan Ghost Days precies dankzij die simpliciteit en toegankelijkheid wel eens Syd Matters’ kans zijn om de grenzen van Frankrijk te overschrijden en ook elders de adoratie te vinden die hij in zijn thuisland geniet. Al zal het de nieuwe luisteraar hopelijk vooral aanzetten ook zijn vorige albums eens in de cd-speler te duwen.
