Lang lang geleden, in de zomer van 2001 om precies te zijn, was
er eens een verrassend leuke animatiefilm die de draak stak met
klassieke sprookjes(films). ‘Shrek’ was fris, slim, charmant en bij
momenten enorm grappig. Yup, zelfs Donkey. Het sprookje
bleef duren, want het onvermijdelijke vervolg mocht aansluiten bij
de exclusieve club van de sequels die niet moeten onderdoen voor
het origineel. Maar daarna liep het mis en werd het enthousiasme
van de kijker ‘beloond’ met deel drie en vier. Wat begon als een
geestige spielerei met het genre, veranderde in een cynisch product
dat aan elkaar hing met belegen knipogen en uitgeputte personages.
Yup, Donkey. Alsof dat nog niet genoeg was, werden er ook
nog eens een handvol tv-specials en zelfs een musical in elkaar
geflanst om de franchise helemaal de nek om te wringen. En nu is
het aan nevenpersonage Puss in Boots om de machine draaiende te
houden. En hoewel de spin-off beter is dan de laatste twee
aanvallen van Shrek, moet er nu ook niet al te krols tegen de muren
worden geschurkt voor ‘Puss in Boots’.
In zijn eerste solo-avontuur is outlaw Puss in Boots
(Antonio Banderas) op zoek naar een manier om zijn naam te
zuiveren. Na een mislukte diefstal komt hij via een zekere Kitty
Softpaws (Salma Hayek) terug in contact met eierkop Humpty Dumpty
(Zach Galifinakis). De twee waren ooit beste buddies, tot
Humpty’s ziekelijke obsessie voor toverbonen (die van Jaak en de
bonenstaak) een einde maakte aan de vriendschap. Ondanks zijn
argwaan sluit Puss een deal met Humpty. Samen gaan ze op zoek naar
de beruchte toverbonen, de magische bonenstaak en de gans met de
gouden eieren. Ei zoekt ei, met een koppel poezen erbij dus. Klinkt
fun!
En eigenlijk begint het ook plezant. Na een fijne introductie
(Puss als player!) van het op één na minst irritante
nevenpersonage uit het Shrek-universum (Gingerbread Man for the
win), nestelt ‘Puss in Boots’ zich gezellig tussen het
spaghettiwestern- en mantel-en degengenre. Niet alleen passend bij
het personage van Puss, maar ook goed gezien van de makers om de
moppen binnen een kader van genres te houden, in plaats van zoveel
mogelijk gags in alle richtingen te gooien en zien wat er blijft
hangen. Zowel visueel als inhoudelijk zit het lekker en tijdens het
eerste half uur swingt ‘Puss in Boots’ dan ook als een zwierige
swashbuckler met de knipoog. ‘Zorro’ dus, maar dan met
Antonio als gelaarsde kat in plaats van gemaskerde held.
Allemaal zeer leuk, maar na dat halfuurtje gniffelen begint het
opeens te dagen waarom ‘Puss in Boots’ aanvankelijk bedoeld was als
een ‘straight to dvd’-release. Een plot die maar niet in gang wil
schieten, een lang aanslepende en onthutsend saaie back
story over Puss en Humpty en een al even uitgerekt dansduel
dat van aanstekelijk naar ‘kom, afronden poesjes’ trippelt. Neen,
het slome ‘Puss in Boots’ heeft niet genoeg in huis om het
anderhalf uur dolletjes te houden. Die visuele en
inhoudelijke samenhang van dat eerste half uur? Foetsie. Het
ontwapenende kattengedrag van de stoere kater? Repetitief na een
tijdje. De mix van humor en avontuur voor alle leeftijden en de
mopjes voor de volwassenen? Geforceerd en neen, het is al even niet
meer cool om parodieën op ‘Fight Club’ te maken. Ik herhaal, het is
al even niet meer cool om parodieën op ‘Fight Club’ te maken. Om
maar te zeggen dat je beter nog eens het excentrieke ‘Rango’
bovenhaalt, de film die ‘Puss in Boots’ zo graag wil zijn, maar de
ballen niet heeft om all the way te gaan.
Een erg gammele structuur hakt de film in drie los van elkaar
staande delen (halverwege wordt het even ‘Humpty Dumpty: The
Movie’, zeer bizar) en de veel te luie makers slagen er nooit in om
‘Puss in Boots’ op dreef te krijgen. Hierdoor krijg je constant het
gevoel dat ze hun tijd vullen met doelloze escapades die niet
grappig en niet opwindend genoeg zijn om een volledige film mee
rond te krijgen. Puss in Boots heeft zijn natuurlijke charme, maar
als je een hele film rond hem bouwt, dan moet je toch iets meer
bieden dan wat loshangende verhaallijnen en een handvol moppen.
‘Puss in Boots’ voelt niet aan als één film, maar als drie
makkelijke tv-specials die ze gewoon aan elkaar hebben geplakt en
in de bioscoop hebben gedropt met een mand 3D-brillen erbij.
Omdat ‘Puss in Boots’ nauwelijks een natuurlijke flow
meekrijgt, komen de kleine ergernissen naar boven bij zaken waar je
eigenlijk niet over moet nadenken. Zo is het universum van Puss in
Boots er eentje van selectief antropomorfisme. Een weeshuis met
kinderen, een ei en een kat, tot daar aan toe. Maar als Puss, een
pratende kater in laarzen, op een paard rijdt, dan vraag ik me toch
wel af waarom dat opeens een normaal paard is en geen
wisecrackin‘ hengst is met de stem van Chris Rock. Twee
katten dansen flamenco in een nachtclub genaamd The (G)Litter Box,
een kuiken legt gouden eieren, Jaak (nog steeds hij van de
bonenstaak) raakt seksueel opgewonden van een kat die zichzelf likt
en ik struikel over het feit dat het paard niet kan spreken.
Dankjewel, ‘Puss in Boots’.
Een beetje jammer dus, want Puss in Boots is wel degelijk een
personage met potentieel en Antonio Banderas amuseert zich hoorbaar
te pletter in de rol die hem op de zwoele stembanden is geschreven.
Visueel kijkt het allemaal vlot weg en om het kwartier krijg je,
met een beetje goede wil, een geslaagde mop in de schoot geworpen.
Hoe geslaagd zijn die moppen? Humpty, het lichtjes gestoorde ei,
wringt zich in een blinkend gouden pakje om niet op te vallen
tussen de gouden eieren van de gans. En ja, dat is één van de
betere. Toch maar ‘Rango’ in de speler schuiven?
