Ze leken niet gemaakt voor de eeuwigheid, zoals ze in 2006 de underground onveilig maakten met hun hevige, punky dancetracks, maar ondertussen bestaan The Subs toch maar mooi tien jaar. A Decade Of Dance, vat een nieuwe verzamelaar vol singles het samen, en die laat een groep horen die meer en meer naar inhoud zoekt. Straks is er een groot feest op Pukkelpop, maar eerst moet er gewerkt worden. Of dacht u dat een gesprek met enola prét was, misschien?
enola: Gefeliciteerd met de verjaardag. Tien jaar standhouden in een immer veranderende danswereld is niet niets.
Jeroen De Pessemier (duivel-doet-al, livezot): “Het is effectief heel moeilijk om met die constant veranderende stijlveranderingen om te gaan. Een hit die je maakt terwijl het ene genre hip is, moet je immers twee jaar later nog kunnen spelen als een ander in de mode is. Hoe we daar dan mee zijn omgegaan? Goeie vraag hoor, maar ik weet het ook niet. We zijn ons gevoel gevolgd, en hebben vaak naar een balans gezocht tussen een eigen sound behouden en toch een stukje meegaan met de tijd. Nooit te, echter, want wie op een trend springt, is sowieso toch altijd te laat. En als je luistert naar “Kiss My Trance” of “Mitshubitchi” hoor je dat ze de tand des tijds toch hebben doorstaan. Het is meer dan een beat, er zit ook muziek in en die content heb je nodig.”
enola: Mis je dat soms bij andere bands?
De Pessemier: “Absoluut. Bij een gewone muziekgroep gaat de aandacht altijd naar de song, maar bij een danceband draait het vaak om niet meer dan de beat. Dat maakt het ook moeilijker. Natuurlijk schrijven gewone muzikanten liedjes met inhoud, voor ons is dat eerder een zoektocht, want als je als danceband te diep probeert te gaan — ik hoor zelf vaak ook liever een naakte song dan een vuile beat versie — wordt het vaak ook te melodieus, en dat vind ik persoonlijk vaak plat.”
enola: Je vindt dat bandgegeven duidelijk wel belangrijk.
De Pessemier: “Absoluut. Dat onderscheidt ons net van dj’s, en van in het begin was het ons doel om dance ook live te kunnen brengen. Uiteindelijk is dat ook wat ons, over alle stijlen die we beoefend hebben heen, is blijven kenmerken: dat we het live konden brengen.”
enola: Al in 2007, nog voor jullie debuut Subculture, stelden jullie de full-cd in vraag, en overwogen jullie enkel singles uit te brengen. Waarna toch nog drie Subsplaten volgden. Het bleek geen goed idee?
De Pessemier: (schatert) “We hadden toen beter gedaan wat we overwogen, want we moeten daar niet onnozel over doen: cd’s van dancebands verkopen niet. Singlebased opereren was dus geen bizar idee, zeker niet in de dancewereld, maar ik zie het ons toch niet snel doen. Wij blijven een echte band, en dus willen we een concept en een verhaal uitdragen. Een album blijft toch een soort body of work dat je de wereld in stuurt, en dat appreciëren de fans wel. Nu, er zijn ook gewoon tout court weinig dancebands die er zoals wij ook live staan , dus we zijn altijd wel uniek geweest. Daarom ook hebben we zo lang overleefd.”
enola: Een verjaardags-bestof voelt als het afsluiten van een hoofdstuk, maar eigenlijk lijkt het me dat jullie dat met jullie laatste plaat Hologram al hebben gedaan. Toen al sloegen jullie een nieuwe richting in.
De Pessemier: “Zeker. Die plaat was veel meer songbased en experimenteler, maar ik denk niet dat dat iets zegt over de toekomst. Ons volgende album zal weer een stuk meer feesten, want we hebben gemerkt dat we dat live nodig hebben. Het zal een soort kruisbestuiving van ons hardere werk en Hologram worden, ondervinden we nu in de studio; een samenkomen van twee werelden. In elk geval zal het een wijs album worden, denk ik: de inhoud van Hologram, maar de beats en de vaart van ons debuut Subculture. Een compromis? Neen, eerder een synergie! Twee dingen die elkaar versterken.” (lacht)
enola: Je hebt een aantal jaar in Londen gewoond, maar bent terug naar Brussel verhuisd. Heimwee gekregen?
De Pessemier: “Neen. Mijn lief had werk gevonden in Brussel, zo eenvoudig is het. Ik woon er graag. ’t Is een goeie uitvalsbasis van waaruit ik ook regelmatig eens in Berlijn raak, of terug in Londen waar ik nog steeds veel mensen ken. Het voordeel is ook dat ik nu opnieuw veel dichter bij de band woon. Nu, we hebben die afstand destijds goed overbrugd hoor, maar het is toch fijn om wat meer samen in de studio te kunnen zitten. Je kunt wel brainstormen via e-mail, maar het is toch een ander gevoel om samen te zitten om een probleem op te lossen. En ik heb hier ook meer connecties en vrienden, waardoor ik gemakkelijker iets gedaan kan krijgen als ik wat in mijn hoofd heb. In Londen kende niemand me, dat was opnieuw beginnen.”
enola: Op Hologram gebruikten jullie veel gaststemmen, zoals Selah Sue…
De Pessemier: (onderbreekt) “Dat gaan we dus niet meer doen, want dan kunnen we dat achteraf niet meer brengen op het podium. En met Hadrien (Lavogez, mvs) hebben we nu ook al even een nieuw lid in de band met een interessante stem. Het is de bedoeling om dus niet te veel met guestvocals te werken, al sluit ik de occasionele samenwerking niet uit. We zien wel, dus.”
enola: Ik krijg zo’n beetje het gevoel dat je je met Hologram een beetje in een hoekje hebt gezet.
De Pessemier: (protesteert) “Bwah, neen. Het probleem was gewoon dat we veel daarvan niet live konden brengen. Maar verder vind ik dat een erg fijne plaat die we op dat moment moesten maken; het was een ei dat moest gelegd worden. We hebben er ook veel van geleerd, maar daarom was ie niet gemakkelijk. Ik ben erg trots er op, maar commercieel is Hologram niet het grootste succes geweest. Nu, als artiest moet je gewoon je pad bewandelen, en zien wat eruit komt. Je moet naar je innerlijke stem luisteren, en dan beleef je hoogtes en laagtes. Zoals het leven; voila.” (lacht)
enola: Hoe zie je zelf de evolutie van The Subs in die tien jaar?
De Pessemier: “In het begin was het verstand op nul en gaan, nu denken we meer na. We zijn meer bezig met die content, opdat onze nummers de tand des tijds zouden doorstaan. Het mag niet enkel op effect meer spelen, maar dat mensen het echt voelen. Meer emotie, zoiets, in plaats van puur feest. Nu is het first touch the soul, then you move the body. Ach, dat is volwassen worden, zeker?” (grijnst)
enola: Wat is het mafste dat er in die tijd gebeurd is? Gekke fans ontmoet?
De Pessemier: (ontwijkend) “Goh ja, je komt al eens iemand tegen met je logo op zijn bil getatoeëerd of een meisje dat…. Weet je, ik hecht niet echt veel belang aan dat soort anekdotes. Pas op, ik vind het geweldig om appreciatie te krijgen, maar ik vergeet zulke incidenten vrij snel. ’t Is uiteindelijk niet alsof we Michael Jackson-toestanden meemaken. Maar natuurlijk zijn er veel The Subs-on-the-roadverhalen. We zijn eens met mobiletjes een supermarkt binnengereden voor een videoclip. En er was die keer dat we in Zuid-Frankrijk waren en dat een aantal fans clandestien met de tourbus meegereisd bleken vanuit Parijs. Het zijn nog goeie vrienden geworden achteraf. Ach, er is wel wat gebeurd, zeker in het begin toen we nog wreed punk waren. Nu zijn we toch iets volwassener geworden, en feesten we wat minder hard.”
“Misschien was het tofste wel de hit “The Pope Of Dope”, die we in 2010 met onze vrienden uit het Zuiden (de Luikse Party Harders, red) hadden. Op Rock Werchter hebben we hun ‘Colonel’, die de vocals deed, live doen vliegen. Heel absurd om daar voor duizend mensen in die tent te staan, en plots onze maat in een pauspak door de lucht te zien zweven. Hilarisch.”
enola: Ik heb hier in mijn bureau nog steeds een opblaaswereldbal liggen die jullie toen tijdens “The Face Of The Planet” met honderden in het publiek hebben gelost.
De Pessemier: “Haha, de max. Ja, we dachten dat die wel even in het publiek zouden blijven op en neer gaan, maar ze waren verdacht snel alweer verdwenen.”
enola: Sorry daarvoor. Straks vieren jullie die tiende verjaardag op Pukkelpop, Mogen we daar gelijkaardige dingen verwachten?
De Pessemier: “Iemand laten zweven kun je maar één keer, maar het wordt zeker weer een feestje. We brainstomen in elk geval al volop over manieren om het opnieuw spectaculair te maken. Suggesties zijn overigens altijd welkom, en daarvoor slechts één adres: info@thesubs.be” (lachend af)
enola: Vier ze, en niet té zat.
The Subs speelt dit weekend op Pukkelpop.
