Verlegen. Introvert. Sociaal onhandig. Een muurbloempje. Praten met Angel Olsen werd niet onmiddellijk aangekondigd als een walk in the park. Maar gelukkig is er effectief sprake van een doorgemaakte gedaantewisseling, zoals haar nieuwe album My Woman al te kennen gaf. Een muurbloempje? Integendeel, we ontmoeten Olsen in een uiterst assertieve bui. Ze is zelfs een beetje stoutmoedig wanneer ze droog mededeelt het interview met haar smartphone te zullen opnemen om te controleren of we geen loopje nemen met wat ze vertelt. Een grapje uiteraard, maar het sloeg ons bijna uit het lood. Bijna.
enola: Het was even schrikken bij het beluisteren van My Woman. Als de plaat iets duidelijk maakt, is het dat Angel Olsen zichzelf heruitvond. Een natuurlijk proces?
Angel Olsen: “Toch wel. Ik speelde het materiaal van Burn Your Fire For No Witness al heel lang en het begon me een beetje te vervelen. Ik wou iets compleet anders gaan doen. Ook al zijn die oude nummers betekenisvol voor vele mensen, ik had nood aan iets betekenisvol en uitdagend voor mezelf.”
“Het idee was om meer zang te laten horen, en minder woorden. Niet dat lyrics opeens niet meer belangrijk zijn, maar het is een uitdaging om meer te zeggen met minder tekst. (lacht) Het moet poëtisch steek houden, maar minder geïntellectualiseerde lyrics maken het mogelijk om opener te zingen. Dus ben ik ‘sjablonen’ gaan creëren waarin ik in de eerste plaats de veelzijdigheid van mijn stem kwijt kon. Ik ging eigenlijk anders denken over muziek en tekst.”
enola: Op welke manier dan?
Olsen: “Dat ik gevoelsmatiger te werk kan gaan. Dat ik “echt” mag zijn. Burn Your Fire was, wanneer ik erop terugkijk, heel doordacht en opzettelijk. Dit album is vrijwel vanuit mijn onderbewustzijn tot stand gekomen. Er is bijgevolg weinig moeite verloren gegaan aan hoe dit of dat zou kunnen overkomen. Ik heb geprobeerd niet zoveel te overpeinzen als ik gewoonlijk doe. (lacht)
Mensen kunnen denken dat ik een statement wil maken. En hoewel ik het album op één of andere manier ook een duidelijk statement vind, is het helemaal niet belerend bedoeld. Ik deed gewoon wat ik zelf interessant vond.”
enola: Met My Woman lijk je nochtans een feministisch vermanend vingertje op te steken.
Olsen: “De titel, My Woman, is in eerste instantie een afgeleide van “Woman”, één van de nummers op het album. Ik had nog geen titel alvorens ze klaar was en heb daar niet zo lang over nagedacht. Ik krijg nu reacties in de trant van: “waarom zo serieus?”, “ben je bang van wat een man gaat vinden van dit album?”, enzovoort. Best merkwaardig dat mensen dat er uithalen, want het was niet mijn opzet.”
enola: Naast je zangradius valt ook de wisselwerking met de muzikanten op. Jullie hebben progressie gemaakt als groep.
Olsen: “Met het toeren leerden we elkaars eigenheid en capaciteiten kennen. Vandaaruit heb ik besloten om, in tegenstelling tot Burn Your Fire For No Witness, alles live op te nemen. De foutjes blijven in de opname achter, maar dat komt het karakter van de plaat net ten goede. Maar daarvoor moet je de band in de eerste plaats goed kennen en vertrouwen.”
enola: Hebben je bandleden medezeggenschap in het opnameproces?
Olsen: “Ik schrijf de songs en de arrangementen, maar de band brengt absoluut nuances aan. Ik gun ze ook graag die opportuniteit. Ook al spelen we onder mijn naam, ze moeten de vrijheid voelen om te mogen bijdragen aan mijn nummers. Op die manier blijft het voor iedereen interessant. Het stimuleert betrokkenheid. Voor de B-kant bijvoorbeeld stelde Stewart (Bronaugh, gitarist, hr) een aantal solo’s voor en dat pakte prima uit. Hij heeft een aantal songs sterker gemaakt met zijn ideeën.”
enola: Thematisch lijken vele nummers op My Woman over liefde in al zijn aspecten te handelen, waar ik in Burn Your Fire meer getuigenissen van eenzaamheid leek te herkennen. Misschien is dat een beetje te veralgemenend…
Olsen: (onderbreekt) “Nee, je hebt gelijk. Zusterlijke liefde, onbeantwoorde liefde, flirterige, fysieke liefde… Er komen inderdaad heel wat verschillende contexten van ditzelfde thema aan bod. Maar wat er ook duidelijk inzit, zijn de ervaringen van het muzikantenleven zelf. Zo gaat “Intern” bijvoorbeeld over dit hier: het geven van interviews en al het promotionele werk dat erbij komt kijken.”
enola: En de frustraties die dat veroorzaakt.
Olsen: “Zeker.”
enola: Jouw teksten zijn met andere woorden in hoge mate autobiografisch.
Olsen: (aarzelt) “Mijn gedachten en reflecties komen sterk naar voren in sommige van mijn teksten. Dat zonder twijfel. Maar ik heb ook altijd nummers geschreven als “Shut Up Kiss Me”, waar het er niet zo persoonlijk aan toe gaat.”
enola: Om even terug te komen op dat promotionele: je releasete een sneak-preview van “Intern” op YouTube, alvorens iemand ook maar wist dat je met een nieuw album op de proppen zou komen. Het veroorzaakte vrijwel onmiddellijk ‘momentum’, niet waar? Best een slimme zet.
Olsen: “Dat idee kwam van het label en ik geef toe dat ik er aanvankelijk weifelend tegenover stond. Het gaat immers niet om een volwaardige videoclip maar om een gedeelte, in functie van het verrassingseffect. Op de koop toe breken ze de song net af voor mijn favoriete stuk. (lacht) Ik ben uiteindelijk akkoord gegaan op voorwaarde dat ik de video zelf zou gaan producen. Ik heb geen zin om me een depressief songwritersimago te laten opdringen, dus heb ik daar met deze sneak-preview alvast een stokje voor gestoken.”
enola: Je bent dus wel een beetje controlefreak?
Olsen: “Op bepaalde vlakken wel. Kijk, het is eigenlijk simpel: als je niet tevreden bent over de lijnen die voor je worden uitgezet, kan je het maar beter leren het zelf te doen, niet waar? Met erover te zeuren kom je enkel over als een shithead.
Als er een betekenis te zoeken valt achter de titel van dit album is het net dat: ik die controle neem over mijn zaken. Dit is iets wat ík maakte. En als het uitdraait op een mislukking, zal het tenminste mijn eigen mislukking zijn. Liever dat dan bitter te wezen over iemand anders’ idee waar ik van bij het begin niet achter stond.”
enola: Mogen we daaruit opmaken dat je niet echt gelukkig meer bent met het vorige album, Burn Your Fire For No Witness? Wij vonden het nochtans een straffe plaat en spelen ze nog vaak.
Olsen: “Niet zozeer, die plaat is best cool. Maar het proces erheen heeft me een beetje uitgeblust en ik wou een andere richting uit. My Woman is een volwassener, intiemer album. Liefde is een intiem onderwerp en ik heb er veel van mezelf in gestoken. Meer dan in Burn Your Fire.”
enola: Intiem maar desalniettemin verstaanbaar voor iedereen die ooit liefde en liefdesverdriet ervaarde.
Olsen: “Dat is de bedoeling, ja. Om een goeie songwriter te zijn moet je uit je eigen leven durven puren, jezelf durven blootstellen, om het vervolgens universeel begrijpbaar te maken. Je schrijft je eigen ervaringen op en stelt je tegelijkertijd alle andere mogelijke ervaringen voor die ermee in verband kunnen worden gebracht. Het is een uitdaging om een liedje te schrijven dat vele malen kan beluisterd worden, om er telkens nieuwe invalshoeken in te ontdekken.”
Angel Olsen speelt op 29 oktober in Botanique .
